Όχι, ο πρόεδρος Τραμπ δεν σκέφτεται τον κόσμο χωρίς την Ευρώπη. Σίγουρα όμως βλέπει μια άλλη Ευρώπη από εκείνη που βλέπουν οι κάτοικοί της. Υποτιμά την Ενωμένη Ευρώπη, σίγουρα, κι ας είναι αυτή το μείζον «συν-δημιούργημα» του αμερικανικού μεταπολεμικού στάτους κβο. Λογικό ίσως, επειδή υπο-εκτιμά τον ρωσικό κίνδυνο, τον οποίο αντιμετωπίζει ως απλή απώλεια αυτοπεποίθησης εκ μέρους της Ευρώπης, που έχει ως αποτέλεσμα «πολλοί Ευρωπαίοι να βλέπουν τη Ρωσία ως υπαρξιακή απειλή».

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν χριστουγεννιάτικο έθιμο του κρατισμού, επανέρχεται το λεγόμενο «δώρο» Χριστουγέννων. Και κάθε δύο χρόνια, νιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: το «δώρο» δεν είναι δώρο. Είναι μια λογιστική απάτη. Μια πατερναλιστική επιβολή. Ένα εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης. Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: τα χρήματα του «δώρου» δεν προέρχονται από κάποιον μαγικό κρατικό κουμπαρά. Δεν είναι φιλοδώρημα εργοδοτικής καλοσύνης. Είναι δεδουλευμένα. Είναι τμήμα του συνολικού ετήσιου μισθού κάθε εργαζομένου, απλώς κατανεμημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να παρουσιάζεται ως έκτακτη παροχή.

Η χώρα έχει πάψει να παράγει εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμη και σκόρδα! Εισάγουμε μέχρι και τα αγγούρια. Γι αυτό ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι κυβερνήσεις που «βολεύτηκαν» στη διαχείριση του πακτωλού των εκατομμυρίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν φρόντισαν να χαράξουν πολιτικές για την ύπαιθρο και την αγροτική οικονομία. Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Τα μπλόκα της οργής μας δείχνουν ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι ένα απλό σύμπτωμα. Είναι βαριά και ανίατη ασθένεια.

Μεγάλο σουξέ του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή της Γλυκερίας, και στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη. Πολύς κόσμος είδε τον εαυτό του σε αυτό το τραγούδι. Η αγωνία για το μέλλον οδηγεί τους ανθρώπους στην αναζήτηση των απαντήσεων στον χώρο της μεταφυσικής. Πολλές φορές το τίμημα αυτής της αγωνίας μεταφράζεται στην καταβολή σημαντικών ποσών σε επιτηδείους που εμπορεύονται την ελπίδα. Έχουν χαθεί περιουσίες ανεξαρτήτως μεγέθους. Οι αστρολόγοι, οι χαρτορίχτρες και οι καφετζούδες διακρίθηκαν και ως πολιτικοί σύμβουλοι γυναικών και ανδρών που επιζητούσαν τη συμβουλή τους για τις κινήσεις τους.

Δυστυχώς, η Πολιτεία φαίνεται να μην έχει διδαχτεί τίποτα από τις αποτυχίες του Δεκεμβρίου του 2008, όταν - με πρόφαση μια τραγική δολοφονία ενός νέου ανθρώπου - η κρατική εξουσία εκχωρήθηκε στους κάθε λογής μπαχαλάκηδες και ασχημονούντες.

Ο έρωτας, τα λεφτά και οι υψηλές γνωριμίες δεν κρύβονται. Ο Αλέξανδρος Εξάρχου, πέρασε τις πύλες του Λευκού Οίκου και είχε σειρά επαφών με Αμερικανούς Αξιωματούχους. Κάτι μεγάλο «ψήνεται» στην περιοχή! Αυτό λένε οι πηγές του ανάλγητου. Ο οποίος τρυπώνει παντού. Μέχρι και στην εκδήλωση της εφημερίδας Δημοκρατία βρέθηκε που μίλησε ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος. Μεταμφιεσμένος σε… διώκτη της Novartis. Καλημέρα είπαμε; Γράφει ο Ανάλγητος.

Θυμάμαι σαν τώρα τον Φλεβάρη του 1997, που η κυβέρνηση Σημίτη ξεφούσκωσε τα λάστιχα των τρακτέρ στις Μικροθήβες. Έζησα όλα εκείνα τα περιστατικά, είχα πάει πολλές φορές για ρεπορτάζ ως το μπλόκο, ενώ μιλούσα συνέχεια με τους πρωταγωνιστές ένθεν κακείθεν, δηλαδή με τους αγρότες και την κυβέρνηση. Δεν δυσκολεύομαι να βρω ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση, αλλά υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Τότε όλα έληξαν με μια «έξυπνη» επέμβαση της αστυνομίας, τώρα κάτι παρόμοιο είναι αδύνατο να συμβεί. Αυτό που δεν θυμόμαστε μετά από 28 ολόκληρα χρόνια, ήταν η διάρκεια του τότε μπλόκου. Τα τρακτέρ είχαν κλείσει τον εθνικό δρόμο για 58 μέρες.

Πριν από μερικούς μήνες ρώτησα έναν επιχειρηματία του κλάδου της πληροφορικής πώς σκοπεύει να διαχειριστεί την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος της ροής των χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Οι εταιρείες πληροφορικής - όπως και πολλοί άλλοι κλάδοι - είδαν τα τελευταία χρόνια τζίρους και κέρδη να εκτοξεύονται, κυρίως χάρη στα έργα που χρηματοδοτούνταν από το ΤΑΑ/RRF. «Είμαι βέβαιος πως θα προκύψει κάποιο άλλο Ταμείο Ανάπτυξης…» μου απάντησε.

Σαν κύκλος είναι η πορεία εξέλιξης του ονόματος αυτού του νησιού. Αρχαίο ελληνικό και νεοελληνικό όνομα, ανοίγουν και κλείνουν αυτόν τον κύκλο, με διάφορους άλλους χαρακτηρισμούς να στιγματίζουν το ταξίδι του μέσα στον χρόνο.

Σ΄ αυτόν τον πρώτο κύκλο στην επανεμφάνιση Τσίπρα, ήδη φάνηκαν δύο βασικά προβλήματα. Το πρώτο είναι η επιλογή του να εμφανιστεί με ένα βιβλίο για το παρελθόν, σε μια περίοδο που οι πολίτες ζητάνε προτάσεις, λύσεις για το σήμερα και το αύριο. Πρόκειται για ένα λάθος, αφού ξαναζωντάνεψε συζητήσεις για την επίμαχη περίοδο της θητείας του και ιδιαίτερα το πρώτο εξάμηνο της επικαλούμενης «υπερήφανης διαπραγμάτευσης».

1854. Έϊντζελς Ριτζ, επικράτεια της Ουάσινγκτον, πριν ακόμα γίνει πολιτεία. Οι καταραμένοι κάθονται πάνω σε βουνά από ασήμι και τόνους απληστίας. Το «ύψωμα των αγγέλων» μόνο αγγελικό δεν είναι και οι κάτοικοι του δίνουν καθημερινό αγώνα για τη ζωή τους. Κακορίζικος τόπος. Έως και τον δήμαρχο τον καταβροχθίζει για πρωινό μια αρκούδα γκρίζλι.

Ένας ηγέτης, όπως κάθε άνθρωπος, κάνει λάθη. Είναι όμως κρίσιμο ζητούμενο χαρακτηριστικό ενός ηγέτη η ικανότητα να αντιλαμβάνεται γρήγορα τα λάθη του και να προβαίνει γρήγορα στη διόρθωσή τους. Και βεβαίως να έχει την παρρησία και την ενσυναίσθηση να τα αναγνωρίσει ενώπιον αυτών που τον εμπιστεύτηκαν. Ο λαός, που αξιολογεί και κρίνει τον πρωθυπουργό συνεχώς και αποφασίζει ανά τετραετία, δεν απαιτεί να μην γίνονται λάθη.

Ένα μοναδικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, όπου η τεχνολογία συναντά τον πολιτισμό και η μάθηση γίνεται εμπειρία, προφέρουν οι προβολές στη «Θόλο».

Όσα διαδραματίστηκαν τις προηγούμενες ημέρες, με αφορμή το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, αποδεικνύουν με τον πλέον περίτρανο τρόπο ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί την μόνη ελπίδα για την επιτυχή πρόοδο της πατρίδας μας.

Η απόσυρση του Προϋπολογισμού από την κυβέρνηση Ζέλιαζκοφ, υπό την πίεση μαζικών διαδηλώσεων, δεν αποτελεί μόνο υπαναχώρηση από μέτρα λιτότητας· αναδεικνύει τις προκλήσεις που συνοδεύουν τη μετάβαση στο ευρώ σε μια χώρα με έντονη πολιτική πόλωση, διαφθορά και έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς.