Τα πολιτικά πρόσωπα δεν γράφουν την προσωπική τους ιστορία, μόνο δρώντας. Ένα μεγάλο κεφάλαιο αυτής γράφεται ερήμην τους και αφού έχουν ήδη αποχωρήσει. Όταν συμπληρώνεται ολόκληρη η εικόνα, υπάρχουν τα αποτελέσματα των πολιτικών και των προθέσεων τους. Η Α. Μέρκελ, η πολιτικός που σφράγισε την πολιτική σκηνή της Γερμανίας και ηγήθηκε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισε να μιλήσει για τον Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Για να αντιληφθούμε στοιχειωδώς, γιατί φτάσαμε στο σημείο ο 4ος όροφος της Φοιτητικής Εστίας στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου να λειτουργεί ως παράρτημα του Κορυδαλλού, πρέπει να δούμε το «σύγχρονο» και «αποτελεσματικό» μοντέλο που διέπει τη λειτουργία και τη διοίκηση τους. Οι φοιτητικές εστίες λοιπόν, λειτουργούν υπό τη διαχείριση του Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ ή αλλιώς του Ιδρύματος Νεολαίας και δια Βίου Μάθησης.

Σημειώνεται ιδιαιτέρως ότι η επόμενη πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει κάνει ήδη τις ευθυγραμμίσεις της. Λέει ότι θα εφαρμόσει το σχέδιο Ντράγκι. Απέσυρε εγκαίρως τις διακηρύξεις, ότι οι εθνικοί νόμοι θα καταργήσουν τους ευρωπαϊκούς. Δεν συντάσσεται δημοσίως με τον Πούτιν, αν και χρηματοδοτήθηκε όπως λέγεται, από ρωσική τράπεζα. Υπέστειλε την σκληρή αντι-μεταναστευτική σημαία. Οι Ιταλοί κατάπιαν το δόλωμα του ακροδεξιού λαϊκισμού. 

Μετρώντας το βαθμό ικανοποίησης από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στις επιμέρους κατηγορίες ( συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους, ιδιωτικούς υπαλλήλους,  επαγγελματίες και επιχειρηματίες) η Pulse κατέγραψε τον μεγαλύτερο βαθμό ικανοποίησης στους συνταξιούχους (50%)  και τον μικρότερο στους προερχόμενους από τον ιδιωτικό τομέα (32%). Οι Δημόσιοι υπάλληλοι και επιχειρηματίες- επαγγελματίες εμφάνιζαν σχεδόν τον ίδιο βαθμό ικανοποίησης ( 36 και 37% αντίστοιχα). 

Η ομιλία Μητσοτάκη στον ΟΗΕ υπηρετεί τον εθνικό στόχο ισχυροποίησης της εικόνας, της αξιοπιστίας, της φήμης της χώρας.

Η χθεσινή καθολική απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εξαιτίας ενός νομοσχεδίου που ψήφιζε η Βουλή και ο τρόπος με τον οποίο καλύφθηκε δημοσιογραφικά επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι στο ελληνικό σύμπαν, το δέντρο καταφέρνει να κρύβει το δάσος. Στην προκειμένη περίπτωση το «δάσος» είναι μια μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας που προωθεί η κυβέρνηση, η οποία χάνεται πίσω από το «δέντρο» του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.

Ευελπιστώ ότι στη σημερινή συνάντησή του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας -  την πρώτη επίσημη από την εκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ -  ο Νίκος Ανδρουλάκης θα εμφανιστεί ως αρχηγός ενός ιστορικού κόμματος με ισχυρές ρίζες στην κοινωνία, που  - κατά δήλωση και επιθυμία του-  διεκδικεί ακόμη και την πρωθυπουργία. Θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να διαπιστώσουμε, ότι προσήλθε αποκλειστικά ως το «θύμα» μιας… σκοτεινής υπόθεσης.

Ο όποιος αντίκτυπος από την παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, οι εξαγγελίες και το όποιο πολιτικό μήνυμά του, εκμηδενίστηκαν σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο. ‘Οσα εξήγγειλε  και διαφημίστηκαν ως πλήρες, ρεαλιστικό και κοστολογημένο πρόγραμμα, δεν βρήκαν την αναμενόμενη έκταση και προβολή στα μέσα τα οποία η Κουμουνδούρου διατηρεί, είτε ως αμιγώς κομματικά, είτε ως απολύτως εξαρτημένα και ελεγχόμενα. 

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσίασε ένα πακέτο - με δήθεν κοστολογημένα «θα» - η αξιοπιστία του οποίου όμως ακυρώνεται και οικονομικά και πολιτικά, εξαιτίας του καθολικού ελλείμματος αξιοπιστίας του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και του πρώην πρωθυπουργού. Είναι γενικευμένη δε η εντύπωση, ότι ο Αλέξης Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη έριξε λευκή πετσέτα. 

Το φεστιβάλ Νεολαίας του  ΣΥΡΙΖΑ με τον τίτλο «Σπούτνικ», με support τον ελληνοφρενή τσολιά, γκεστ σταρ τον Πούτιν και ομιλητή τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν η επιτομή της σκηνοθετημένης πρόκλησης, εκπομπής μηνυμάτων, υποβολής διαπιστευτηρίων και δευτερευόντως άγρας ψήφων. Το αισχρό γηπεδικό σύνθημα κατά του πρωθυπουργού - στα χείλη κατεξοχήν μεσήλικων ριζοσπαστών της… ΚΝΕ - ήταν το πλέον αθώο, μπροστά στα υπόλοιπα. 

Η πορεία εμπρός, είναι μια επικίνδυνη ακροβασία μεταξύ διατήρησης της προόδου και της οπισθοχώρησης ή και της κατάρρευσης. Δεν αρκεί στη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης να θέσει τα επίδικα της περιόδου και της επόμενης κάλπης και να επισημάνει ότι μπορεί να είναι η αφετηρία προς το 2030 ή ο επιταχυντής για επιστροφή στο 2015. Χρειάζεται να συνεγείρει τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της προόδου, ξεκαθαρίζοντας και τον πολιτικό ορίζοντα μέχρι τις εκλογές, αλλά πάνω απ΄όλα, περιγράφοντας το στρατηγικό πλάνο για την Ελλάδα.  

Ας υποθέσουμε ότι η πρόσφατη ιστορία του ΠΑΣΟΚ από το 2010 έως τώρα, είναι μια «φωτογραφία» στην οποία αποτυπώνονται τα πρόσωπα των προέδρων, των στελεχών, οι επιλογές τους, οι διαδρομές τους και οι στρατηγικές τους. Ο τελευταίος πρόεδρος που κρατά στα χέρια του τη φωτογραφία, αποφασίζει ότι χρειάζεται να την ταιριάξει με την εποχή, να αφηγηθεί την ιστορία αλλιώς για να την κουμπώσει στα μελλούμενα. Ανατοποθετεί τους προέδρους στη φωτογραφία, βάζοντας τον έναν μπροστά και τον άλλο πουθενά.

Ο λόγος του πρωθυπουργού κατά την ανακοίνωση της εξόδου της χώρας από την ενισχυμένη εποπτεία, παρά τον δικαιολογημένα αισιόδοξο τόνο του, απέπνεε ισχυρή επίγνωση ότι δεν άνοιξαν οι πύλες του Παραδείσου, ούτε έκλεισαν οριστικά οι πύλες της Κολάσεως. Ο 12ετής κύκλος των μνημονίων κλείνει με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει αλλάξει καθόλου. Το ΠΑΣΟΚ αντιθέτως αλλάζει πολύ ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσει την ίδια διαδρομή προς την εξουσία. Η χώρα ακόμη και μέσα σε αυτές τις τεράστιες διεθνείς προκλήσεις και δυσκολίες αλλάζει και μπορεί να αλλάξει πολύ. Τον τελικό λόγο για την πορεία της Ελλάδας έχει η κοινωνία.

Κάθε μεγάλη πολιτική μάχη έχει τα εμβληματικά πρόσωπα που τη συμβολίζουν και περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο συμβάλλουν, στο να μην ξεχνιούνται στο μέλλον οι ιστορίες και οι ιστορικές λεπτομέρειες. Οφείλει όντως πολλά ο κ.Παυλόπουλος στο ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του. Του πρόσφερε τον ανώτατο θεσμικό θώκο και πάλεψε για να τον επιβάλλει και μια δεύτερη πενταετία. Ή μήπως η ιστορία είναι αντίστροφη;

«Είναι άξιο αναφοράς και επαίνου το γεγονός ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν παρασύρθηκε. Εικάζω μετά βεβαιότητας ότι εκείνος που αποσόβησε μια ακόμη τραγική στιγμή αντιπολίτευσης, είναι ο  πρώην υπουργός Άμυνας Ευ. Αποστολάκης που γνωρίζει όσα δεν θέλουν να παραδεχθούν Παππάς, Φίλης και οι άλλοι που βιάστηκαν να μπουν στο σωρό». Αυτός ήταν ο επίλογος στα όσα έγραψα χθες για την υπόθεση των εγκλωβισμένων Σύρων στη νησίδα του Έβρου, αλλά πριν αλέκτωρ φωνήσαι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με διέψευσε πανηγυρικά.

Τον περασμένο Μάρτιο ένα πανομοιότυπο «περιστατικό» εγκλωβισμού προσφύγων σε νησίδα του Έβρου δημοσιοποιήθηκε μέσω των ίδιων διαύλων. Η ομάδα των «εγκλωβισμένων», ήταν Σύροι που εμφανίζονταν σε κίνδυνο από το τουρκικό καθεστώς. Οι περισσότεροι ήταν ανήλικοι και παιδιά, δύο γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, η μία αιμορραγούσε. Βρέθηκαν σε μια νησίδα και ζούσαν στην παγωνιά του Έβρου, χωρίς τρόφιμα και νερό σχεδόν ενάμιση μήνα και μόνο τα κινητά τους έδιναν λίγη ελπίδα. Το τέλος της ιστορίας εκείνης έμεινε άγνωστο.

Κατά πόσο η συμπόρευση Ανδρουλάκη και Τσίπρα είναι αναγκαστική και συγκυριακή ή εντάσσεται σε μια ευρύτερη και εκ των προτέρων χαραγμένη στρατηγική στο δρόμο προς τις κάλπες, θα το διαπιστώσουμε γρήγορα. Στη δεύτερη περίπτωση, η Χαριλάου Τρικούπη θα κληθεί να δικαιολογήσει με ποια κριτήρια και εχέγγυα, διάλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως σύμμαχο σε έναν αγώνα που θεωρητικά αφορά τους θεσμούς της Δημοκρατίας αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ότι αφορά την κυβερνητική εξουσία. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο πρόεδρος του, ουδόλως έχουν αλλάξει πολιτική θεώρηση. Ποιος λοιπόν θα τους συνδράμει; Με ποιο άλλοθι; Και ποιο τίμημα για τη χώρα;

Η ιστορία των «επισυνδέσεων» έχει προκαλέσει μια μείζονα πολιτική και θεσμική εμπλοκή. Στο debate για το πώς θα χαραχθούν τα όρια μεταξύ ενός αποτελεσματικού μηχανισμού πληροφοριών και κατασκοπείας, και των εγγυήσεων του κράτους δικαίου, ακούγονται και θα ακουστούν, τεκμηριωμένες απόψεις, ύποπτοι ρομαντισμοί αλλά και μπούρδες. Στο μεταξύ ο χρόνος που φεύγει είναι πολύτιμος για να διευθετηθούν εκκρεμότητες και προβλήματα, τα οποία θα βρουν μπροστά τους οι πολίτες το φθινόπωρο.

Η κίνηση τακτικής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να εμφανίσει ολόκληρο το κόμμα του ως «θύμα» της παρακολούθησης από την κυβέρνηση είναι πολιτικά έξυπνη. Όμως, μέρος της χθεσινής γραπτής ανακοίνωσής του, αφήνει περιθώρια να δοθεί μια άκρως δυσάρεστη «ερμηνεία» της στρατηγικής του, καθώς μοιάζει να επιχειρείται εκούσια ή ακούσια η δημιουργία ενός εκβιαστικού πλαισίου εντός του ΠΑΣΟΚ και του κύκλου των συνομιλητών του προέδρου του. Άκουγαν εμένα να μιλάω με εσάς, επομένως άκουγαν και εσάς.

Σε μια μικρή παραλία στην Κάσο, ο ομογενής Βαγγέλης, δάσκαλος στο Μπρούκλιν βλέποντας τη μικρή του κόρη να κολυμπάει στα γαλάζια νερά, μιλάει με αληθινή αγωνία για τη διαίρεση και τη σύγχυση που έχει φωλιάσει βαθιά στην αμερικανική κοινωνία. Αγαπάει την πατρογονική μικρή Κάσο, την επισκέπτεται όσο συχνά μπορεί, στέλνει τα παιδιά του σε ελληνικό σχολείο, τον συγκινούν βαθιά η μουσική και χοροί των πανηγυριών της. Αλλά είναι ευγνώμων στη «μεγαλοσύνη» και την απλοχεριά της Αμερικής.

Δικαίωμα να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται για τον κίνδυνο υποχώρησης από τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, διαθέτουν όσοι αποδεδειγμένα δεν καταπίνουν ούτε την κάμηλο ούτε τον κώνωπα. Θα το πω απλά: δεν είναι ώρα για μαθήματα υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών και του σεβασμού των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, από εκείνους που με την ενεργή συμμετοχή και στήριξη ή και την αιδήμονα σιωπή τους διευκόλυναν άλλοτε το απόλυτο αρμολόγημα.

Στην σημερινή του παρέμβαση ο πρωθυπουργός, εκτιμώ ότι δεν πρόκειται να περιοριστεί στις επιβεβλημένες άμεσες πολιτικές απαντήσεις που ζητούνται, για την υπόθεση της – νόμιμης -  παρακολούθησης σε βάρος του αρχηγού του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ. Ούτε θα επαναλάβει απλά ότι η κυβέρνηση συναινεί στις θεσμικές διαδικασίες που έχουν ήδη εκκινήσει σε δικαιοσύνη, και προσεχώς στη Βουλή. Η σημερινή πρωθυπουργική παρέμβαση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την ανακοίνωση συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για τη δημιουργία ή την ενίσχυση των «θεσμικών αντίβαρων».

Η υποβολή παραίτησης από τον Μάριο Ντράγκι, ενώ μόλις είχε λάβει μια «κουτσή» ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική Γερουσία, είναι η άρνηση ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού με απροσμέτρητο και αδιαμφισβήτητο πολιτικό βάρος, να «συνθηκολογήσει» με τον λαϊκισμό, σε βάρος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του ιταλικού λαού. Είναι παράλληλα συναγερμός - δυνατότερος ακόμη κι απ' αυτόν που ήχησε στη Γαλλία με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών -  ότι ένα τεράστιο τσουνάμι λαϊκισμού ετοιμάζεται να σαρώσει χώρες- πυλώνες της Ευρώπης. 

Δυο ημιπιτσιρικάδες δήλωσαν ότι και ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος βία είναι. Κοινό επιχείρημα, κοινή νομιμοποιητική βάση, για να δικαιολογηθεί τι; Προφανώς η βία με συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτικά, χαρακτηριστικά. Το μοτίβο είναι γνωστό. Ξεκινάει μια ανελέητη λεκτική βία υπό το πρόσχημα της σκληρής πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης ενώ πληθαίνουν όσοι στέκονται στη λάθος πλευρά από τα γκαζάκια. Αυτό παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή ενός πρώην πρωθυπουργού.