Όσοι περιμένετε να σχολιάσω τα του Τσίπρα, ατυχήσατε. Απλώς οι σύμβουλοί του-ντιπ καραγκιόζηδες-ας του έλεγαν πως ειδικά αυτός θα πρέπει να αποφεύγει τις λέξεις «θάλασσα» και «λιμάνι». Πάμε παρακάτω στα σοβαρά θέματα. Όταν στις 7 Οκτωβρίου 2023 εισέβαλαν, με μια καταδρομική επιχείρηση, 4.500 τρομοκράτες της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, κάθε άνθρωπος με λίγο μυαλό και ελάχιστες ιστορικές γνώσεις κατάλαβε πως τίποτα πλέον δεν θα ήταν το ίδιο με την 6η Οκτωβρίου 2023.

Όσοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν φιάσκο την πολιτική Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά και να ζητήσουν ακόμη και την παραίτηση του πρωθυπουργού μετά τη ματαίωση της προγραμματισμένης συνάντησης με τον Ερντογάν στη Νέα Υόρκη μάλλον βρίσκονται σε μια παράλληλη πολιτική και διπλωματική πραγματικότητα.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι πια επιστημονική φαντασία. Είναι εδώ - και μπορεί να γίνει επικίνδυνη με τρόπους που μέχρι χθες φάνταζαν αδιανόητοι. Φανταστείτε ένα βίντεο στο οποίο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «ανακοινώνει» πόλεμο στην Ελλάδα. Ή ένα ηχητικό μήνυμα όπου «εσείς» ζητάτε χρήματα από τους γονείς σας. Ή μια φωτογραφία που δείχνει πολιτικούς να διαπράττουν εγκλήματα που ποτέ δεν συνέβησαν. Είναι εργαλεία απάτης, πρόκλησης χάους, ακόμα και εθνικής απειλής.

Με την κατάθεση στη Βουλή του Προσχεδίου Προϋπολογισμού του Κράτους για την επόμενη χρονιά, ξεκινά ο κύκλος συζήτησης επί των δημοσιονομικών πραγμάτων. Κανονικά, θα έπρεπε να προσελκύει την πλήρη προσοχή όλων των κομμάτων και εξίσου υμών των δημοσιογράφων. Αυτό δεν συμβαίνει. Γιατί τα δημοσιονομικά δεν αποτελούν πρώτιστο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Δεν διατρέχει πλέον το κράτος κανέναν εμφανή κίνδυνο και όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι η οικονομία «τσουλάει».

Στη ΝΔ γίνεται αυτήν τη στιγμή της Κολάσεως. Οι βαρονίες του κόμματος έχουν σηκώσει τη σημαία της επανάστασης, φοβούμενες ότι μια τρίτη - πιθανή - εκλογική νίκη του κ. Μητσοτάκη θα τις αποκλείσει από τη... νομή της εξουσίας. Η ΝΔ παραμένει ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα στην Ελλάδα. Ένα κόμμα που κινητοποιείται μόνο στις εκλογές, χωρίς να παράγει πολιτική. Η εσωκομματική κόντρα βρίσκεται σε εξέλιξη με τη συμμετοχή και οικονομικών παραγόντων και απειλεί σε βάθος χρόνου με πολυδιάσπαση το κόμμα.

Την εκτίμηση πως το κόμμα του κ. Τσίπρα δεν πρόκειται να συγκινήσει πάνω από το 12% του εκλογικού σώματος, κάνει ο πολιτικός αναλυτής Ανδρέας Δρυμιώτης σε συνέντευξη στο Liberal και τον Νίκο Ταμπακόπουλο. Τονίζει πως η αυτοδυναμία είναι εφικτή για την κυβέρνηση και πως από το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού είναι εφικτή η αναζωπύρωση του «αντιτσιπρικού μετώπου».

Πρωθυπουργός μόλις 27 ημερών, ο Σεμπαστιάν Λεκορνί. Η Γαλλία εγκλωβισμένη σε άνευ προηγουμένου κοινοβουλευτικό αδιέξοδο ενώ η οικονομία εκπέμπει SOS. Οξύτατες πιέσεις στον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν για πρόωρες εκλογές ή παραίτηση.Ύστατη προσπάθεια του Σεμπαστιάν Λεκορνί για συμβιβασμό κατόπιν αιτήματος Μακρόν, και τι έπεται.

Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει κόμμα. Εντάξει, δεν είναι και είδηση. Αλλά να τον λοιδορούν οι πρώην «κολλητοί» του; Αυτό δεν ξεπερνιέται. Στα μεγάλα θέματα: Το καλώδιο θα λυθεί μόνο μέσω Ουάσιγκτον. Μέσω Αθηνών θα λυθεί το θέμα που προέκυψε με το ιδιαίτερο αμερικανικό ενδιαφέρον για το λιμάνι του Πειραιά. Ίσως και της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια η μπάλα βρίσκεται στο ελληνικό τερέν. Θα ρωτήσετε αν έχει χρόνο η κυβέρνηση να ασχοληθεί με αυτό με τα τόσα ενδοοικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει! Καλημέρα είπαμε; Δεν είπαμε! Γράφει ο Ανάλγητος.

Την έκθεση «Η Παναγία των Παρισίων: η συναρπαστική περιπέτεια της αποκατάστασης» φιλοξενεί (έως 1η Νοεμβρίου) το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος.

Την δεκαετία του ’60, ο συγχωρεμένος ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πετάξει από τα μπαλκόνια του Ανένδοτου μια πιασάρικη κορώνα. «Στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι άνθρωποι.» Έκτοτε, επί 7 σχεδόν δεκαετίες, η χαριτωμενιά αυτή συνεχίζει να χρησιμοποιείται αβέρτα για να ακυρώνει κάθε υπεύθυνη οικονομική πολιτική που ασκείται στον τόπο, αν και όταν ασκείται. Πλην η περιβόητη ατάκα δεν εξαντλεί την χρησιμότητα της στην εκμηδένιση όσων σοβαρών ανθρώπων αναλαμβάνουν τα οικονομικά της χώρας.

Η χειραγώγηση της κοινωνίας σε ό,τι αφορά στο δυστύχημα των Τεμπών και η μεταχείριση ως «συμβόλων», του πατέρα Ρούτσι και της μητέρας Καρυστιανού, επιβεβαιώνουν αυτό που η Sara Ahmed ανέλυε στο βιβλίο της, «The Cultural Politics of Emotion».

Ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι της ηγεσίας από τον Αλέκο Αλαβάνο το μακρινό 2008, ο Αλέξης περηφανευόταν μετ’ επιτάσεως, και σε αντίστιξη με το δαχτυλίδι του Παπανδρέου από τον Σημίτη «Η Αριστερά δεν δίνει δαχτυλίδια». Η στάση του σκιαγράφησε τον χαρακτήρα που θα μάθαινε αργότερα το πανελλήνιο. Δεν ορρωδούσε να διαστρεβλώσει ή να διαψεύσει ακόμη και τα πλέον προφανή.

Οι Κύπριοι συνέλληνες φαίνεται πως ξεχνούν ότι έχασαν το 1/3 του νησιού τους. Τη δεκαετία του ’60, με τον Μακάριο, παρίσταναν τους αδέσμευτους και προσέγγισαν την ΕΣΣΔ, κάνοντας τους δυτικούς να ανησυχήσουν για την ύπαρξη μιας νέας Κούβας στη Ν.Α. Μεσόγειο. Το ’73 η Χούντα του Ιωαννίδη αφελώς πίστεψε πως είχε το πράσινο φως από τις ΗΠΑ προκειμένου να ανατρέψει τον Μακάριο και να εγκαθιδρύσει στο νησί μια φιλοδυτική δικτατορία υπό τον Ν. Σαμψών. Το πραγματικό πράσινο φως, όμως, να παρέμβει και να αποτρέψει τη σοβιετική επιρροή είχε η Τουρκία.

Πόσοι άνθρωποι μέσα στους αιώνες έχουν αγαπήσει, έχουν παρασυρθεί και μαγευτεί από τον κόσμο της ομηρικής Οδύσσειας; Πόσοι έχουν «χαθεί» μέσα σε αυτόν τον κόσμο που ταλαντεύεται ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα;

Ο Ντέρεκ Τόμσον υπογράφει το άρθρο με υπέρτιτλο «Ο Αντικοινωνικός Αιώνας» και τίτλο «Το μπαρ έκλεισε» που φιλοξενήθηκε από το The Atlantic. Ο συντάκτης μπροστά στο άδειο μπαρ νοσταλγεί διακριτικά την παραδοσιακή ανθρώπινη επαφή, τη ζωντάνια και τη φασαρία της συνύπαρξης που άρχισαν να υποχωρούν πολύ πριν την πανδημία.

Η 7η Οκτωβρίου 2023 δεν ήταν άλλη μία ημέρα στο μακρύ δράμα μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ήταν σφαγή: οργανωμένη, βάρβαρη, με σαφή στόχο την τρομοκράτηση και την εξόντωση αθώων. Δύο χρόνια μετά, όμως, το πιο ανησυχητικό δεν είναι μόνο τα τραύματα στα πεδία των μαχών· είναι η πανηγυρική επιστροφή του παλιού μίσους με νέες στολές.