Η χειραγώγηση της κοινωνίας σε ό,τι αφορά στο δυστύχημα των Τεμπών και η μεταχείριση ως «συμβόλων», του πατέρα Ρούτσι και της μητέρας Καρυστιανού, επιβεβαιώνουν αυτό που η Sara Ahmed ανέλυε στο βιβλίο της, «The Cultural Politics of Emotion». Ότι τα συναισθήματα δεν είναι ιδιωτικά, αλλά κοινωνικά και πολιτικά κατασκευασμένα, κυκλοφορούν στο δημόσιο λόγο, οργανώνουν πολιτικές σχέσεις και ενίοτε απειλούν και τους θεσμούς της Δημοκρατίας, αν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν στη χώρα.
Η τραγωδία των Τεμπών, έγινε μεταξύ όλων των άλλων, το εργαστήριο της ακραίας συναισθηματικής προπαγάνδας. Η δε ρητορική της συναισθηματικής ευθυγράμμισης, στην οποία κατέφυγαν απρόσμενα και πρόσωπα πέραν κάθε υποψίας όπως κ. Ν.Δένδιας, «εκβίασε» την ικανοποίηση αιτημάτων που δεν είχαν προβληθεί ή υποβληθεί ποτέ, ή και αιτήματα που προστίθενταν εκ των υστέρων για να καθυστερήσουν ή και να τινάξουν στον αέρα τη δίκη.
Η εισαγγελία της Λάρισας, βρήκε φαίνεται την οδό να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του πατρός Ρούτσι για εκταφή, έλεγχο DNA και τοξικολογικές εξετάσεις, χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει ξανά ανάκριση που θα οδηγούσε σε καθυστέρηση έναρξης της δίκης.Έχοντας αυτή την εξέλιξη ως δεδομένο, το «κίνημα» που κατέλαβε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, θα πρέπει άμεσα να αποσυρθεί. Οσοι ετοίμαζαν τα λοστάρια, τις μαυροκόκκινες σημαίες για να επιτεθούν στο Μαξίμου και στη Βουλή σε περίπτωση λιποθυμίας του κ. Ρούτσι.
Το ίδιο οφείλει να πράξει και ο Πάνος Ρούτσι, που δεν έχει πλέον λόγο ή δικαιολογία να παραμένει νυχθημερόν εκεί θέαμα για τα κανάλια και για να του κρατάει το χέρι η γιατρός που κούραρε τον δολοφόνο της 17 Νοέμβρη Κουφοντίνα όταν έσπαγε το παγκόσμιο ρεκόρ απεργίας πείνας, δήθεν νηστικός επί 66 μέρες. Ή να διαβάζει τα μανιφέστα κατά της δικαιοσύνης και κατά της κυβέρνησης, που του υπαγορεύει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μόνο και μόνο στην προοπτικής της θετικής ανταπόκρισης της Δικαιοσύνης, και άρχισε ήδη να αραδιάζει τα νομικίστικα με τα οποία θα επιδιώξει να ναρκοθετήσει εκ νέου τη διαδικασία.
Οι απλοί άνθρωποι που σφίγγουν τα χέρια του πατρός Ρούτσι στο Σύνταγμα και δεν ανήκουν στην κατηγορία των πολιτικών και άλλων λυκόρνεων – η πατρότητα του όρου ανήκει στον κ. Αρη Πορτοσάλτε – εύχονται να πάει σπίτι του, να ανακτήσει τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του και να δώσει τη μάχη του για δικαιοσύνη και αλήθεια στους συντεταγμένους θεσμούς της Πολιτείας. Όπως και κάθε άλλος πολίτης. Με τη συνδρομή ενός σοβαρού δικηγόρου που θα «θεραπεύσει» τα επιπλέον τραύματα, που προκαλεί στην οικογένειά του η κακόβουλη και υστερόβουλη πολιτικό-νομική εκμετάλλευσή του.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου από την πλευρά της, συνεχίζει το αισχρό bullying στη Δικαιοσύνη αλλά δεν απαντά στο ερώτημα που ευθύβολα και επίμονα θέτει ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Ως συνήγορος του Π .Ρούτσι επί 2,5 χρόνια, είχε ανοιχτό τον φάκελο και μπορούσε να υποβάλλει αίτημα για εκταφή και τοξικολογικές εξετάσεις. Δεν το έκανε. Το κατέθεσε, όταν έκλεισε ο φάκελος και όταν ο Π. Ρούτσι ξεκίνησε την απεργία πείνας ζητώντας κάτι που δεν είχε ζητήσει επί 2,5 χρόνια. Οι διαδικασίες που θα ακολουθήσουν, με τις εκταφές και τις εξετάσεις, θα είναι οδυνηρές για τους γονείς, τους συγγενείς και την ελληνική κοινωνία.
Τα λυκόρνεα δεν θα αφήσουν καμιά τραγική λεπτομέρεια κρυφή. Θα αρχίσει το πανηγύρι με τους «τεχνικούς συμβούλους» και τις αμφισβητήσεις. Η ακραία συναισθηματική προπαγάνδα θα κορυφωθεί και θα κάνει by-pass τη λογική σκέψη, την επεξεργασία και την ανάλυση των δεδομένων. Όπως ακριβώς συμβαίνει από την πρώτη ώρα αυτής της τραγωδίας, όταν αφέθηκαν οι «δράκοι» να καταπιούν κάθε ίχνος λογικής. Είναι εντεταλμένοι στο μέχρι τέλους…
