Την δεκαετία του ’60, ο συγχωρεμένος ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πετάξει από τα μπαλκόνια του Ανένδοτου μια πιασάρικη κορώνα. «Στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι άνθρωποι.» Έκτοτε, επί 7 σχεδόν δεκαετίες, η χαριτωμενιά αυτή συνεχίζει να χρησιμοποιείται αβέρτα για να ακυρώνει κάθε υπεύθυνη οικονομική πολιτική που ασκείται στον τόπο, αν και όταν ασκείται.
Πλην η περιβόητη ατάκα (που κρύβει μια ολόκληρη αντίληψη των πραγμάτων) δεν εξαντλεί την χρησιμότητα της στην εκμηδένιση όσων σοβαρών ανθρώπων αναλαμβάνουν τα οικονομικά της χώρας. Πρόκειται για φράση-πολυεργαλείο. Σβερκώνει και τους ανεύθυνους, τους λαϊκιστές, τους κάθε λογής «Τσοβόλα δώστα όλα». Τους εξωθεί σε ακόμα μεγαλύτερη ανευθυνότητα. Διότι όσα κι αν «δίνουν», ποτέ δεν είναι αρκετά για να θεραπευτεί η «δυστυχία των ανθρώπων».
Τα γράφω γιατί βλέπω από την μια τον Πιερρακάκη να παλεύει για την σταθερή και δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, αλλά από την άλλη αντιμετωπίζω καθημερινά στα τηλεοπτικά στούντιο τους «φιλολαϊκούς», που αυτή την περίοδο έχουν μεταλλαχθεί σε διαπρύσιους πολέμιους των πλεονασμάτων. Ο ένας λέει «δίνουμε όσα μπορούμε και τα υπόλοιπα τα αφαιρούμε από τις πλάτες των παιδιών μας», οι άλλοι φωνάζουν «μοίρασε τα όλα τώρα σε μας».
Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί στην χώρα την τελευταία 20ετία, σας δίνω τα νούμερα. Το έτος 2004, το χρέος ήταν στο 108% του ΑΕΠ. Το 2013 πήγε στο 175% του ΑΕΠ. Το 2020 είχε φτάσει το 250% του ΑΕΠ. Στον προϋπολογισμό του 2026, ο Μητσοτάκης, ο Χατζηδάκης και ο Πιερρακάκης (που έχουν την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής) θα το κατεβάσουν στο 140% του ΑΕΠ. Για μετρείστε. Μέσα σε έξι χρόνια, από το θανατηφόρο 250%, στην ασφάλεια του 140%, μέσα σ’ έναν κόσμο που τραντάζεται συθέμελα.
Ξέρω. Οι θαμώνες του καφενείο θα πουν «δεν μας παρατάτε με τα ΑΕΠ, σημασία έχει τι βάζω εγώ στην τσέπη». Σ’ αυτούς, που τόσο αγωνιστικά υποστηρίζονται από την αντιπολίτευση, κάποιος πρέπει να θυμίσει τι ζημιά είχε πάθει η τσέπη τους όταν το 2008 και μετά, πήγαν κατά διαόλου τα κλάσματα του χρέους προς το ΑΕΠ. Και να τους εξηγήσει ότι η ατάκα του Γέρο-Παπανδρέου ήταν εν τέλει μια τεράστια θανατηφόρα μπούρδα.
Μα πιο πολύ, να τους βάλει μπροστά στους δυσνόητους αριθμούς και να τους εξηγήσει ότι την θηριώδη αύξηση του χρέους δεν την παραλάβαμε από παλιότερες πεντηκονταετίες, αλλά ότι την δημιούργησε η δική μας γενιά με τις οικονομικές και πολιτικές επιλογές της. Όλη η καταστροφή συντελέστηκε από το 2000 και μετά. Και είναι βαθιά ανήθικο, εμείς που χρεώσαμε την χώρα, τώρα να φωνάζουμε ότι θέλουμε πάλι όλα τα λεφτά να τα φάμε –καθότι δυστυχισμένοι- κι ας πάνε τα παιδιά μας να κουρεύονται όταν μεγαλώσουν. Να ξεπληρώσουν αυτά τα χρέη που δημιουργήσαμε εμείς.
Α ρε φοβερή γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης… να χαίρεσαι την αίσθηση δικαιοσύνης σου. Να χαίρεσαι και τους τρομερούς πολιτικούς εκφραστές σου… που στο ένα χέρι κρατούν το δυστυχόμετρο και στο άλλο μάτσο τα λεφτά που τσιμπούν απ’ τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να τα μοιράσουν ανέμελα, έναντι σημερινών ψήφων…
