Καλά, ο Αλέξης είναι μάγκας ή τουλάχιστον τον παριστάνει. Εκείνοι όμως; Δυο αρχηγοί κομμάτων και καμιά τριανταριά βουλευτές, να κάθονται να ακούνε κάποιον που τους λέει κατάμουτρα ότι είναι άχρηστοι; Ότι πρέπει να διαλύσουν τα κόμματα τους για να καταταγούν στο καινούριο προσωπικό του στράτευμα ως απλοί φαντάροι; Ας το έκαναν τουλάχιστον κατηφείς και σκυθρωποί, όχι να αστράφτουν τα πρόσωπα τους από χαρά γι αυτό που τους έλαχε. Είναι σαν να σε καλεί σε δείπνο ο εραστής της γυναίκας σου κι εσύ όχι μόνο να πηγαίνεις, αλλά στο τραπέζι να εκθειάζεις και τα σεξουαλικά προσόντα του, παρουσία της κυρίας.
Εντάξει, ο Τσίπρας εκεί μέσα δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Όποτε θέλει έρχεται, όποτε θέλει φεύγει, όποτε του ‘ρθει παραιτείται, όποτε του κατέβει επανενεργοποιείται, ό,τι γουστάρει λέει, δίχως τον παραμικρό αντίλογο. Αλλά οι ακροατές του από κάτω; Οι επιφανείς, οι στελεχάρες; Τα ασυμβίβαστα παιδιά της δρακογενιάς; Οι περήφανοι αγωνιστές της Αριστεράς; Οι ριζοσπάστες της αλλαγής και της προόδου; Δεν ντράπηκαν να βάλουν τις γραβάτες τους, τα καλά τους, τα χρυσαφικά και τα γουναρικά τους, για να προσέλθουν αγεληδόν και χαμογελαστοί στη γιορτούλα εκείνου που τους καρπαζώνει;
Τελικά, οι μόνοι αξιοπρεπείς στον ΣΥΡΙΖΑ που μας κυβέρνησε μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015, ήταν ο τρελάρας ο Πολάκης, ο Εγγλέζος ο Ευκλείδης, και ο μονόχνοτος ο Σκουρλέτης. Μπορεί να είναι γεμάτοι με ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις και εχθροπάθειες, αλλά τουλάχιστον έχουν πάνω τους λίγη πολιτική τσίπα, λίγη προσωπική αξιοπρέπεια. Δεν κάθονται να τους φτύνουν κατάμουτρα κι εκείνοι να χαίρονται. Όλοι οι υπόλοιποι είναι για κλάματα. Πάλι καλά που δεν προσήλθε οικειοθελώς και το ΠΑΣΟΚ στο Παλλάς, να ακούσει τον Τσίπρα να του λέει ότι εξέλειπαν πλέον οι λόγοι της ύπαρξης του ως Κίνημα, καθότι ο Αλέξης αποτελεί την μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Κήρυξε και αυτο-oργάνωση, τρομάρα του, ως εκεί έφτασε η αντιγραφή του λες και ζούμε στο 1974.
Ρε τι ζούμε πάλι. Το συλλογικό μας δράμα της προηγούμενης δεκαετίας, επανέρχεται ως κωμωδία, ως οπερέτα. Αλλά ειδικά σήμερα, το θέμα μου δεν είναι ο Τσίπρας. Αυτός βρίσκει κενό και ορμάει. Θα κριθεί ξανά o Αλέξης, αφού ξανακατεβαίνει στους στίβους ως κεντρώος νεοπατριώτης. Οι υπόλοιποι που τον χειροκροτούσαν με εξέπληξαν. Διότι ήξερα ότι η πολιτική συχνά οδηγεί σε επώδυνους συμβιβασμούς. Δεν φανταζόμουν όμως ότι μπορεί να γίνει κανονικό συνώνυμο της αναξιοπρέπειας, από κάποιους μάλιστα που μέχρι πρότινος μας κάνανε τους καμπόσους.
