Μόνο τον τίτλο του πολιτικού φορέα δεν ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας, αν και κάποια στιγμή είπε ότι χρειαζόμαστε νέα «Εθνική Πυξίδα» πριν βρεθούμε σε εντελώς αχαρτογράφητα και επικίνδυνα νερά.
Ο Αλέξης φαντασιώνεται εαυτόν ως δημιουργό ενός μεγάλου πολιτικού Big Bang. Μιας νέας μεταπολίτευσης που θα αναδιατάξει τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και θα φέρει στο προσκήνιο νέους πολιτικούς.
Βέβαια, δεν είναι ο πρώτος. Για νέα μεταπολίτευση είχε μιλήσει και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, όταν εξήγγειλε το κόμμα του, που διαλύθηκε ησύχως και αιδημόνως πριν καν δοκιμαστεί στην εκλογική διαδικασία.
Επειδή όμως οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί δεν αποτελούν παρθενογένεση, έχει ανάγκη να στηριχθεί στη βάση των υπαρχόντων κομμάτων της κεντροαριστεράς, τα οποία θέλει να απομυζήσει. Και τους απαξιώνει.
Δικαίως εν μέρει, αφού ο Αλέξης έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά πειθήνια τον ακολουθούν. Από τους 26 βουλευτές του κόμματος παρών δήλωσαν τουλάχιστον οι 23. Σίγουρη απουσία ήταν αυτή του Παύλου Πολάκη. Και από τους 12 βουλευτές της Νέας Αριστεράς ήταν παρόντες οι 8.
Και φυσικά παρόντες οι αρχηγοί των δύο κομμάτων Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Χαρίτσης. Αλλά η ταξιθεσία δεν φρόντισε να έχει καρέκλα γι’ αυτούς μέσα στην αίθουσα. Έτσι εξορίστηκαν στον... εξώστη!
Εξ αυτού δεν απείχε της αληθείας η σκωπτική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου: «Αφού σκόρπισε το κόμμα του σε πέντε κομμάτια, αποφάσισε να γράψει βιβλίο για να μαζέψει πίσω ακριβώς τα ίδια πρόσωπα. Αντί να μπει στον κόπο, θα μπορούσε κάλλιστα να συγκαλέσει κοινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των διασπάσεών του».
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν δίστασε να μιλήσει υποτιμητικά για τους αρχηγούς του «προοδευτικού χώρου χωρίς να τους κατονομάσει - για τον Ανδρουλάκη ασφαλώς αλλά και για τους παρόντες του εξώστη.
Είπε πως σήμερα αυτό που κυριαρχεί στον προοδευτικό χώρο δεν είναι η έγνοια για την παραγωγή εναλλακτικού σχεδίου, ούτε καν η αγωνία για την αλλαγή της σημερινής κυβέρνησης. Είναι η έγνοια και η αγωνία για το ποιος θα είναι πρώτος στο χωριό.
Χαρακτήρισε την εικόνα αυτή ως δυσάρεστη και αποκαρδιωτική, αφού αποτελεί εικόνα κατακερματισμού και ιδιοτέλειας, η οποία αναπαραγάγει και πολλαπλασιάζει την κοινωνική απογοήτευση. Και βοηθά την κυβέρνηση.
Υποστήριξε ότι «Όσο οι σημερινοί σχηματισμοί της αντιπολίτευσης δείχνουν να μην μοιράζονται την ίδια αγωνία για μια εναλλακτική προοπτική για τη χώρα. Όσο θα επιμένουν σε λογικές που αφορούν το μικρόκοσμό τους και όχι την κοινωνία. Τόσο θα εδραιώνεται στους πολίτες η πεποίθηση ότι ο κύκλος τους έχει κλείσει (πάλι ξεπατίκωσε τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, που όταν ανήγγειλε το κόμμα του είχε διαγνώσει ότι είχε κλείσει ο βιοϊστορικός κύκλος των υπολοίπων - τα οποία είναι ακόμη εδώ…).
Δεν έκανε αναφορά στο μετά ζωής είδωλό του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ξεπατίκωσε τη φράση του περί «Αλλαγής», «Μη προνομιούχων» και την τακτική του της «Αυτοοργάνωσης». Γιατί «καμιά αλλαγή δεν μπορεί να έρθει από μόνη της. Χωρίς την αφύπνιση των ίδιων των πολιτών, καμιά αναγέννηση δεν μπορεί να έρθει».
Έκανε λόγο για «μια ριζική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες».
Δεν ξέχασε το «κοινωνικό» του πρόσωπο, επαναλαμβάνοντάς την πρότασή του για μια «Πατριωτική εισφορά από τα πολύ υψηλά εισοδήματα, τόσο ατομικά όσο και εταιρικά, που θα απευθύνεται αποκλειστικά σε έναν ειδικό κλειστό λογαριασμό για τη στήριξη των νέων γενιών και κυρίως της νεανικής στέγης.
Επανέλαβε τα γνωστά περί ολιστικού Εθνικού Σχεδίου Αναγέννησης με τα τέσσερα «Α»: Ανάπτυξη, Αναδιανομή, Ασφάλεια και Ανθεκτικότητα.
Λαΐκισε με το αγροτικό κάνοντας λόγο για Φεράρι και τζόκερ αλλά χωρίς καμία αναφορά στα υπάρχοντα αρνητικά προβλήματα του αγροτικού κόσμου (γιατί στα 50 σου δεν φεύγει ο λαϊκισμός που σε ανέδειξε στην εξουσία).
Παράλληλα δεν απέφυγε τις μόνιμες αφέλειες της Αριστεράς περί επιλογής μεταξύ κανονιών και βουτύρου. Ζήτησε η Ελλάδα να σταθεί απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά και απέναντι στην αντιρωσική υστερία. Να αντισταθεί στην Ευρώπη της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών σε βάρος του κοινωνικού κράτους.
Ο Τσίπρας έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα (που θα έχει τη μορφή ενός είδους «Κινήματος» και όχι παραδοσιακού κόμματος).
Απαξιώνει τους παλιούς συντρόφους του, αξιώνει τα μέλη και τα στελέχη να συστρατευθούν μαζί του ως μεμονωμένα πρόσωπα, όχι ως κόμματα. Αλλά μάλλον αυτούς θα έχει αφού το 80% του ΠΑΣΟΚ τον αποστρέφεται.
