Καλύπτω αγροτικά μπλόκα από τον καιρό του Νώε. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο Κάστρο και στη Νίκαια ως ρεπόρτερ του ελεύθερου ρεπορτάζ, συνέχισα ως πολιτικός συντάκτης, πολλά χρόνια έκανα συνδέσεις μαζί τους (αλλά και επιτόπιες καλύψεις) ως εκπομπάρχης από το στούντιο, το ίδιο κάνω και σήμερα με δυο - τρεις παράλληλες ιδιότητες (εκπομπάρχης, σχολιαστής, συνταξιούχος). Κάλυψα μπλόκα στον κάμπο της Θήβας, της Θεσσαλίας, της Θεσσαλονίκης, κάλυψα στην Κρήτη, στο λιμάνι του Πειραιά, έξω απ’ το Ελ. Βενιζέλος, στον Ισθμό, πορεία αγροτών στο Σύνταγμα. Κάλυψα μπλόκα με κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Έχω εμπειρία, το λοιπόν.
Τι μου λέει η εμπειρία μου. Πρώτο, τα μπλόκα δεν αντιμετωπίζονται. Οι αγρότες έχουν βαριά τρακτέρ, ίδια τανκς, που άπαξ και αποφασίσουν να τα βάλουν στη μέση των εθνικών δρόμων, είναι πρακτικά αδύνατο να τους σταματήσει η αστυνομία. Το είδαμε προχθές. Την ώρα που έπεφταν χημικά στη μια μεριά, εκείνοι έσπασαν τα κιγκλιδώματα 500 μέτρα παραπέρα και βγήκαν στην άσφαλτο. Ευρεία επιχείρηση καταστολής και απομάκρυνσης των μηχανημάτων είναι δύσκολο να αποφασιστεί και πάντως, όχι στην αρχή των κινητοποιήσεων.
Δεύτερο, όσο καιρό τα τρακτέρ θα ναι στους δρόμους, όλες οι τηλεοράσεις θα είναι σε απευθείας σύνδεση μαζί τους. Όχι, διότι τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι ξέρουν από αγροτικά προβλήματα, αλλά διότι το θέαμα είναι εξόχως τηλεοπτικό. Εκατοντάδες τρακτέρ στη γραμμή, φασολάδες σε καζάνια, αγροτικές φάτσες πάνω σε πανύψηλα μηχανήματα, σπαρακτικές κραυγές στις συνδέσεις. Αυτά δεν τα αφήνουν οι τηλεοράσεις, αλλά όσο τα κανάλια δείχνουν τόσο οι αγρότες παραμένουν.
Τρίτο, είναι αδύνατο να υπάρξει διάλογος ουσίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα μπλόκα. Το κάθε μπλόκο έχει άλλα αιτήματα, παίρνει εντολές από άλλο πολιτικό κέντρο και έχει άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές στοχεύσεις. Ο Χατζηδάκης θα τους καλεί σε διάλογο, άλλοι απ’ αυτούς θα πηγαίνουν, άλλοι δεν θα πηγαίνουν, αλλά η πανσπερμία αιτημάτων είναι τόσο μεγάλη που πάντα θα καταλήγουμε στο «δεν είμαστε ικανοποιημένοι».
Τέταρτο, ο κοινωνικός αυτοματισμός θα εμφανιστεί κάποια στιγμή, ανεξαρτήτως προθέσεων, πόσο μάλλον όταν τον φυτιλιάζει η κυβέρνηση. Αλλά ούτε οι αγροτοσυνδικαλιστές του δίνουν μεγάλη σημασία, ούτε εμφανίζεται από την αρχή των κινητοποιήσεων. Τα κανάλια αντιθέτως, τον θεωρούν βούτυρο στο ψωμί τους. Τι ωραιότερο από έναν καυγά στα παράθυρα, μ’ έναν οργισμένο αγρότη από δω κι έναν έξαλλο ξενοδόχο από κει; Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να πλησιάσουν τα Χριστούγεννα.
Πέμπτο. Πότε φεύγουν από τους δρόμους οι αγρότες; Όταν βαρεθούν, όταν πάψει να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων αλλά παραμένουν τα τρακτέρ μόνα τους στον δρόμο, όταν πάρουν εντολή από τα κόμματα που τους καθοδηγούν, όταν θεωρήσουν ότι ολοκλήρωσαν αξιοπρεπώς έναν κύκλο κινητοποιήσεων και δεν αποχώρησαν ηττημένοι. Πάντως, όχι όταν πληρωθούν τις επιδοτήσεις που καθυστέρησαν ή όταν δουν τα γενικότερα αιτήματα τους να ικανοποιούνται. Εξάλλου, τα αιτήματα των Μαλγάρων με τα αιτήματα της Νίκαιας απέχουν έτη φωτός. Οι μεν θέλουν περισσότερο ευρωπαϊκό χρήμα, οι δε θέλουν αποχώρηση από την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Άντε βγάλε άκρη.
Συμπέρασμα; Θα έχουμε έναν Δεκέμβρη αφιερωμένο στην αγροτιά μας. Η οποία «δεν αντέχει άλλο» και «καταστρέφεται» και βλέπει «τα χωριά να ρημάζουν». Και η κυβέρνηση θα το μελετά κάθε μέρα. «Να ορμίσω ή να μην ορμίσω για ν’ ανοίξω τους δρόμους;» θα αναρωτιέται. Μετά τις 15 Δεκέμβρη θα γίνει ό,τι γίνει. Ως τότε υπομονή. Πρέπει πρώτα να πάνε και οι πολιτικοί αρχηγοί στα μπλόκα… Αλήθεια, ο Τσίπρας θα πάει;
