Ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι της ηγεσίας από τον Αλέκο Αλαβάνο το μακρινό 2008, ο Αλέξης περηφανευόταν μετ’ επιτάσεως, και σε αντίστιξη με το δαχτυλίδι του Παπανδρέου από τον Σημίτη «Η Αριστερά δεν δίνει δαχτυλίδια».
Η στάση του σκιαγράφησε τον χαρακτήρα που θα μάθαινε αργότερα το πανελλήνιο. Δεν ορρωδούσε να διαστρεβλώσει ή να διαψεύσει ακόμη και τα πλέον προφανή.
Πάντως το δαχτυλίδι δεν έγινε αλυσίδα στα πόδια του. Στη σύγκρουση με τον μέντορά του για το ποιος θα εκπροσωπεί το νέο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης έδειξε την ηγετική του προσωπικότητα. Ο Αλαβάνος προσπάθησε να τον πατρονάρει, να τον έχει υπό την καθοδήγησή του, και ο Αλέξης αντέδρασε αναγκάζοντάς τον σε πρόωρη αποχώρηση από την «ενεργό πολιτική».
Έκτοτε ήρθαν δίσεκτα χρόνια για τη χώρα, ο Αλέξης τα εκμεταλλεύτηκε χωρίς αιδώ, σκόρπισε μίσος, διαίρεση, ψέμα, και φαντασιώσεις. Αλλωστε όπως είχε δηλώσει πριν γίνει μεγάλος και τρανός, σε μαθητική εφημερίδα το 2008 «η δύναμη βρίσκεται στο παραμύθι».
Το παραμύθι έπιασε κατά την αντιμνημονιακή επέλαση. Του πρόσφερε την θέση του πρωθυπουργού σε κυβέρνηση που συγκυβέρνησε με έναν αρχηγό τον οποίο οι δημοσιολόγοι χαρακτηρίζουν ακροδεξιό (σμιλεύοντάς του πολιτικό προφίλ), ενώ θα του ταίριαζε ο χαρακτηρισμός του λούμπεν μεγαλοαστού.
Όταν τα έκανε θάλασσα (αγαπημένη του λέξη που την θεωρεί εύρημα και τη χρησιμοποιεί στις δηλώσεις του), ως αξιωματική αντιπολίτευση κατόρθωσε το πρωτοφανές: Από το 31,53% έπεσε στο 20,7% τον Μάιο του 2023 και στο ντροπιαστικό 17,83% στις επαναληπτικές του Ιουνίου. Τότε έδειξε και το υστερόβουλο του χαρακτήρα του.
«Παραμέρισε» κατά την έκφρασή του για να «για να αναδειχθεί νέα ηγεσία», πριμοδοτώντας υπογείως τον λαμπερό αλλά άσχετο με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, Κασσελάκη, προκειμένου να του φορτώσει τα βάρη, ενώ ο ίδιος με επεξεργασμένο rebranding (από τους μισητούς δυτικούς τεχνοκράτες), θα επανερχόταν άσπιλος και αμόλυντος, περίπου ως παράκλητος να ενώσει την κεντροαριστερά.
Ο Τσίπρας εξακολουθεί φυσικά να είναι ηγετική προσωπικότητα. Αυτό ή το έχεις ή όχι. Και δεν νομίζουμε ότι υπήρχε πολιτική σκοπιμότητα που του το αναγνώρισε πρόσφατα ο Αδωνις, χαρακτηρίζοντάς τον ως το «το μεγαλύτερο πολιτικό ταλέντο της γενιάς μας».
Το πρόβλημά του Αλέξη είναι ο χρόνος. Δυο χρόνια εκτός «ενεργού πολιτικής» είναι πολύ λίγα για να σβήσουν τις εντυπώσεις που έχουν αποτυπωθεί στην κοινωνία. Ναι η κοινωνία βεβαίως και δεν είναι ενιαία. Όμως από διαφορετικές διαδρομές και για διαφορετικές αιτίες, διαφορετικά στρώματα συναντώνται στην απαξίωση του πολιτικού του προσώπου.
Οι κεντροδεξιοί, οι κεντροαριστεροί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι εκσυγχρονιστές, και οι απλοί Πασόκοι, μαζί με την εχθροπάθεια που έσπειρε στην ελληνική κοινωνία, θυμούνται την θηριώδη άγνοια σε βασικά ζητήματα που εκλήθη να αντιμετωπίσει ως πρωθυπουργός.
Από την άλλη, οι ανέστιοι αριστεροί και οι απολιτικοί που είχαν πιστέψει στο «παραμύθι», τον μέμφονται γιατί τους «πρόδωσε» και δεν τους παρείχε αυτά τα πλουσιοπάροχα που τους είχε υποσχεθεί.
Οι υποστηρικτές του προβάλλουν τρία επιχειρήματα. Ότι «προσπάθησε» αλλά τον λύγισαν με την οικονομική τους δύναμη οι στυγνοί Ευρωπαίοι. Ότι είναι τίμιος (δεν το ξέρουμε και δεν αντιλέγουμε. Αλλά ως πολιτικό επιχείρημα είναι ανίσχυρο. Μια τετραετία έκανε. Και ο Ακης Τσοχατζόπουλος την πρώτη τετραετία ήταν… αγνός αγωνιστής).
Και τρίτον, ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια ενώ άφησε και 37 δισ. στα κρατικά ταμεία. Τα τελευταία πιάνουν στον κόσμο, και αυτό οφείλεται στην οκνηρία της ΝΔ και δευτερευόντως του ΠΑΣΟΚ ( το οποίο τόσο ελεεινολόγησε), που δεν αποδομούν τα επιχειρήματα σχετικά με το πως «μας έβγαλε» από τα μνημόνια, όσο και τι ακριβώς είναι, και από που προήλθαν, τα περίφημα 37 δισ. που υποτίθεται ότι άφησε στα ταμεία, και τα οποία ο κόσμος νομίζει ότι πρόκειται για ζεστό χρήμα που τα εξοικονόμησε η κυβερνητική νοικοκυροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα ο «κύβος ερρίφθη», το νέο κόμμα θεωρείται βέβαιο, εκτός αν οι δημοσκοπήσεις τον απογοητεύουν και δεν του δίνουν τη δεύτερη. Θα εξαρτηθεί από το νέο τοπίο που ενδεχομένως θα σχηματισθεί στην περίπτωση που και η κ. Καρυστιανού ιδρύσει κόμμα.
Στα θετικά του (καθόλου αριστερά θετικά) είναι ότι τον προωθούν μεγάλοι μηντιακοί όμιλοι. Όμως αυτό μπορεί να έχει αντίθετο αποτέλεσμα εξ αντιδράσεως. Το 2014 και στο δημοψήφισμα του 2015 οι μεγάλοι τον πολεμούσαν, αλλά αυτός εξήλθε νικητής.
Με την κίνησή του σίγουρα δημιουργεί πρόβλημα στο κόμμα του καθώς σειρά στελεχών θα «αυτομολήσουν» προς το δικό του λιμάνι (ήδη είναι κοινός τόπος στο ρεπορτάζ τα ονόματα των Γεροβασίλη, Νοτοπούλου, Χουλιαράκη, Κεδίκογλου, Ζαμπάρα, όπως και των Καραμέρου, Κόκκαλη, Μαμουλάκη, Γαβρόγλου, Τσαπανιδου («με φόρα» αυτή), κ.α.) Όλα τα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης του έλειπε. Κάποια ζημιά θα προκαλέσει και στο ΠΑΣΟΚ.
Πάντως δεν είναι εύκολο να ηγηθεί σε μια «αρμάδα» της Κεντροαριστεράς. Όσους δεν θέλουν να πάνε μαζί του και όσους δεν τους θέλει ο ίδιος (Ζωή, Βαρουφάκης, Κασσελάκης, Πολάκης, Παππάς, Σακελλαρίδης, και αρκετοί άλλοι), θα τους βρει μπροστά του. Και έχουν επιχειρήματα απο την δική τους οπτική.
Τελειώνει από τους πρώην συντρόφους η ασυλία του Αλέξη.
