Αξίζουν προσωπικά συγχαρητήρια στον Κυριάκο Πιερρακάκη, που αναδείχθηκε στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο, και κατάφερε να εκλεγεί ομοφώνως από τους ομολόγους του υπουργούς Οικονομικών, επικεφαλής του ιδιαίτερης σημασίας άτυπου όσο και σοβαρού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Eurogroup. Ωραίοι είναι και οι συμβολισμοί, ότι δηλαδή η Ελλάδα κατακτά αυτή την κομβική θέση, δέκα χρόνια μετά τη σχεδόν έξοδό της από το ευρώ, κατόπιν του τραγικού δημοψηφίσματος εμπνεύσεως Τσίπρα, το 2015.

Στις 10 Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την ημέρα που ο Χαβιέρ Μιλέι, ορκίστηκε Πρόεδρος της Αργεντινής. Οι περισσότεροι αναλυτές τότε προεξοφλούσαν την αποτυχία του. Ορισμένοι χλεύασαν τις θέσεις του περί «αναρχοκαπιταλισμού». Άλλοι θεώρησαν ότι οι μεταρρυθμίσεις του ήταν απλώς ανέφικτες. Δύο χρόνια μετά, τα γεγονότα τους διαψεύδουν - θεαματικά. Σύμφωνα με το Ίδρυμα Friedrich Naumann, «όταν ο Μιλέι ανέλαβε τα καθήκοντά του, κληρονόμησε το υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού παγκοσμίως, 211%.

Η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη, στη θέση του προέδρου του Eurogroup, ήταν μια ακόμη απόδειξη της παγκόσμιας απομόνωσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μετά από τους Αμερικανούς που τιμώρησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ενεργειακή συμφωνία ήρθαν οι Ευρωπαίοι για να τον αποτελειώσουν, εκλέγοντας τον Κυριάκο Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του Eurogroup. Τον πεθάνανε, λέμε, τον Κυριάκο. Τον Μητσοτάκη. Λοιπόν! Για να μην μπερδευόμαστε από εδώ και στο εξής, υιοθετούμε το Κ1 για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το Κ2 για τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Όπως τους λένε εδώ και καιρό στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Γράφει ο Ανάλγητος.

Τις τελευταίες μέρες είχαμε δύο γεγονότα. Το ένα ήταν η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του Eurogroup. Μια κορυφαία διάκριση για την Ελλάδα, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και προσωπικά του Κυριάκου Πιερρακάκη. Το άλλο γεγονός ήταν η συμμετοχή του Βαγγέλη Βενιζέλου στη σύναξη των ευρωσκεπτικιστών και ευαγγελιστών της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ή αλλιώς της προσέγγισης με τη Μόσχα. Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Και οι πολίτες κρίνουν.

Όποιος θα τολμούσε να σκεφτεί στις αρχές του 2020 ότι ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδας, μετά από έξι σχεδόν χρόνια, θα εκλεγόταν πρόεδρος του Eurogroup θα αντιμετώπιζε τα γέλια και τα ειρωνικά σχόλια της παρέας του. Πολύ φιλικά θα του έλεγαν : «έλα τώρα, ηρέμησε!». Και όμως συνέβη! Το ζήσαμε και αυτό. Οι παρίες της Ευρωζώνης, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα γνώρισαν την καταξίωση για τα όσα πέτυχαν στον οικονομικό τομέα.  

Όταν εδώ και μέρες γράφω στα κείμενα μου και λέω στην τηλεοπτική μου εκπομπή «ξεχάστε την γιορτινή έξοδο και κλείστε κανένα μαγαζί στην Αθήνα για ρεβεγιόν», με λένε απαισιόδοξο ή και προβοκάτορα που τρομοκρατώ τον κόσμο. Εντάξει, ένα επταήμερο έχει απομείνει και ύστερα μπαίνουμε στην καθ’ αυτό Χριστουγεννιάτικη βδομάδα. Όποιος πιστεύει ότι το επόμενο επταήμερο (14-21 Δεκ.) θα βρεθεί λύση που θα ικανοποιήσει τα μπλόκα σε σημείο να πάρουν τα τρακτέρ και να φύγουν, να μου στείλει ένα mail να βάλουμε στοίχημα ένα γιορτινό δείπνο.

Το… ασχημόπαπο της Ευρώπης, η Ελλάδα, δεν έγινε ακριβώς κύκνος με την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup. Όμως, χωρίς τυμπανοκρουσίες, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ιστορική καμπή στην πορεία της χώρας, δεδομένου του διασυρμού που υπέστη την περασμένη δεκαετία. Η εκλογή του είναι η συμβολική απεικόνιση ότι η χώρα έπαψε να είναι ο αναξιοπρεπής και αναξιόπιστος συγγενής.

Ο πρόεδρος Τραμπ απαιτεί από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, να προχωρήσει άμεσα σε πρόωρες έντιμες εκλογές. Δεν ζητά όμως το ίδιο από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που «εκλέγεται» ανελλιπώς στο τιμόνι της χώρας του τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια. Οι ΗΠΑ του Τραμπ προσπαθούν με κάθε τρόπο να προσεταιριστούν τη Ρωσία του Πούτιν και να την αποσπάσουν από την Κίνα. Δεν φαίνεται όμως να είναι μόνο το γεωπολιτικό συμφέρον που ωθεί τις ΗΠΑ του Τραμπ να προσεγγίζουν τη Μόσχα.

Βαθιά μέσα στην έρημο, ανάμεσα στον καυτό ήλιο και τους αέναους αμμόλοφους, μπορεί να εμφανιστούν στον ορίζοντα κάποιες μπλε μορφές. Στην αρχή μπορεί να φαντάζουν σαν οφθαλμαπάτη, σαν παραίσθηση από την ασφυκτική ζέστη. Δεν είναι, όμως, παιχνίδια του μυαλού. Είναι ένας λαός, που υπάρχει και επιβιώνει σε αυτά τα μέρη εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των κτηνοτρόφων αναδεικνύουν για ακόμη μια φορά τις βαθιές παθογένειες του χώρου τους αλλά και της κοινωνίας μας εν γένει. Τις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης ο λανθασμένα επενδυμένος πακτωλός των ευρωπαϊκών αγροτικών επιδοτήσεων έδωσε λάθος μηνύματα.

Η Θεοδώρα Ψαλτοπούλου, Καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, υπογραμμίζει την ανάγκη να χρησιμοποιούμε τα social media με επίγνωση: λιγότερη παθητική κατανάλωση, περισσότερες πραγματικές συζητήσεις.

Στην ψηφιακή εποχή, μεταβήκαμε ραγδαία σε μια ομάδα «Big Three» η οποία κυριαρχεί στις υπηρεσίες streaming: Netflix, Amazon και Disney. Το τελευταίο βήμα σε αυτή τη διαδικασία είναι το σχέδιο του Netflix να εξαγοράσει την Warner Bros. έναντι 72 δισ. δολαρίων ΗΠΑ. Εάν εγκριθεί, η κίνηση αυτή θα εδραιώσει το Netflix ως την κυρίαρχη πλατφόρμα streaming.