Η αμερικανική δεξιά βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της. Όχι έναν πόλεμο tweets και επιτροπών αλλά έναν ιδεολογικό εμφύλιο που θα κρίνει ποιο κόμμα θα αφήσει πίσω του ο Τραμπ. Η πρώτη επίσημη πράξη του πολέμου ήταν η προσωρινή ρήξη στις σχέσεις του Τραμπ με τον Μασκ με αφορμή τη δημοσιονομική πολιτική. Σήμερα η εξωτερική πολιτική, από το Ισραήλ μέχρι το Ιράν, είναι το δεύτερο μεγάλο τεστ. Οι απομονωτιστές –ένα κράμα παλαιοσυντηρητικών, ελευθεριακών και εναλλακτικών δεξιών– απαιτούν απόσυρση της Αμερικής από τον κόσμο.

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την Αριστερά, σε όλες τις εκφράσεις της, είναι να χρησιμοποιείς τη γλώσσα της. Προφανώς και δε θα πείσεις τους φίλους της, αλλά ίσως κάποιοι από αυτούς αντιληφθούν τη γελοιότητα κάποιων πραγμάτων. Κάποτε ήταν της μόδας η ανακήρυξη Δήμων, με «προοδευτικό» δήμαρχο, σε αποπυρηνικοποιημένες περιοχές. Ποτέ δεν κατάλαβα τι σήμαινε αυτό, αλλά υπέθετα πως οι πυρηνικές δυνάμεις θα έβλεπαν τη σχετική επιγραφή στα όρια του Δήμου και δε θα έριχναν εκεί πυρηνικές βόμβες.

Κάποιοι χειροκροτούσαν τη λάβα της λαϊκής επανάστασης στο Ιράν που εκθρόνισε τον Σάχη. Το έκαναν γιατί δεν ξεκίνησε ως μια ισλαμική επανάσταση. Ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση απέναντι στο δυτικίζον μεν, αλλά σκληρότατο καθεστώς των Παχλεβί.

Η καταιγιστική πολιτική «απογύμνωση» της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το Γιώργο Φλωρίδη στη Βουλή προ ημερών, προκάλεσε στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και όχι μόνο στην κυβερνητική πτέρυγα, ένα ανακουφιστικό «πες τα, χρυσόστομε».

Πολλοί εξ ημών ονειρεύονται μια πανίσχυρη και σεβάσμια από όλους Ελλάδα, πρωταγωνίστρια των εξελίξεων στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Να μας υπολογίζουν, ένα πράγμα βρε αδελφέ μου. Σαν να λέμε ότι ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Αληθές πατριώτες. Μπορεί να πιστέψαμε ότι αφήσαμε πίσω μας την Ψωροκώσταινα, αλλά αυτή δε λέει να μας ξεχάσει. Δεν είναι ότι οι άλλοι δε βλέπουν το ύψος μας πατριώτες. Είναι που εμείς βλέπουμε το μπόι μας ως αντανάκλαση στα νερά της λίμνης και πιστεύουμε ότι γίναμε γίγαντες. 

Τι θα σήμαινε για τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο μία καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν και ποιος ο αντίκτυπος στη γεωπολιτική θέση της Τουρκίας. Ο Δρ Αφ. Λαγγίδης μιλά στο Liberal και την Ευ. Μπίφη.

Επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών εξελέγη ο πολλάκις βραβευθείς ποιητής Τίτος Πατρίκιος.

Σήμερα θα ήθελα να μελετήσω την κρίση ως εργαλείο πειθαρχίας και να ελέγξω τη συνέπεια και την υπομονή που χρειάζεται να έχουμε όσοι έχουμε επιλέξει τις επενδύσεις και το χρηματιστήριο ως μέσο ανάπτυξης των κεφαλαίων μας.

Κάθισα χθες σε τραπέζι πενήντα ατόμων. Η συζήτηση πήγε γρήγορα στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Ήταν λογικό, είχαν περάσει μόνο 12 ώρες από τον βομβαρδισμό των Αμερικανών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις των Ιρανών. Οι αντιδράσεις ποικίλες, αλλά πολύ ενδεικτικές. Καταγράφω μερικές, προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσω στοιχειωδώς τον κόσμο που κουτσόπινε συζητώντας τα συναρπαστικά καθέκαστα. Μία κατηγορία είναι αυτοί που έπαθαν σοκ από τη δύναμη πυρός και την αποτελεσματικότητα των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Μια δεύτερη κατηγορία είναι κάτι κουρασμένοι αριστεροί.

Με την υπογραφή του ίδιου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στάλθηκαν στις Βρυξέλλες σχέδια για βαριά αύξηση της φορολογίας ως αντάλλαγμα για την παράταση, των μνημονιακών ρυθμίσεων και ακόμη πιο πρακτικά την επανάληψη παροχής επαρκούς ρευστότητας από την ΕΚΤ προς την Τράπεζα της Ελλάδος, ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες και το δημόσιο ταμείο και να αποφευχθεί η ανοικτή πτώχευση. Το ανώτατο επίπεδο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που ασχολιόντουσαν ακόμη με την «ελληνική ιδιαιτερότητα-παραδοξότητα» επιδείκνυε μεγάλη ανοχή.

Η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράν, εμπεριέχει κάποια χρήσιμα μηνύματα. Κατ’ αρχήν ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν και από τις ΗΠΑ μια εβδομάδα μετά την έναρξη των επιχειρήσεων του Ισραήλ επιβεβαιώνει την επιρροή του τελευταίου ως χώρας στις αποφάσεις που αφορούν την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ πριν την απόφαση του Ισραήλ για δραστική επέμβαση μετείχαν σε αρκετούς γύρους διαπραγματεύσεων με το Ιράν προκειμένου το τελευταίο να αναστείλει το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Στην πιο πρόσφατη συγγραφική της κατάθεση, η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει εκεί όπου της ταιριάζει: στις πόλεις που κουβαλούν μια παράξενη μελαγχολία.