Κάθισα χθες σε τραπέζι πενήντα ατόμων. Η βάφτιση του μικρούλη ήταν πολύ χαριτωμένη, αλλά η συζήτηση πήγε γρήγορα από το κλάμα στην κολυμβήθρα στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Ήταν λογικό, είχαν περάσει μόνο 12 ώρες από τον βομβαρδισμό των Αμερικανών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις των Ιρανών. Το δείγμα των συνδαιτυμόνων ήταν εντελώς τυχαίο, όπερ σχετικά αντιπροσωπευτικό της εγχώριας κοινής γνώμης. Οι αντιδράσεις ποικίλες, αλλά πολύ ενδεικτικές. Καταγράφω μερικές, προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσω στοιχειωδώς τον κόσμο που κουτσόπινε συζητώντας τα συναρπαστικά καθέκαστα.
Μία κατηγορία είναι αυτοί που έπαθαν σοκ από τη δύναμη πυρός και την αποτελεσματικότητα των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Είναι εκείνοι που εντυπωσιάζονται από την ισχύ εθνών ή προσωπικοτήτων, οπότε θεωρούν επιβεβλημένο να τάσσονται πάντα στο πλευρό τους.
Μια δεύτερη κατηγορία είναι κάτι κουρασμένοι αριστεροί, που ναι μεν εξοργίστηκαν με την αλαζονεία και την απροκάλυπτη επιθετικότητα των «φονιάδων των λαών», αλλά από την άλλη έχουν επίγνωση ότι μια ατομική βόμβα στα χέρια φανατικών μουλάδων είναι σαν να δίνεις ανασφάλιστη χειροβομβίδα σε πεντάχρονο παιδί που παίζει πόλεμο. Αυτοί πελαγοδρομούσαν ανάμεσα στη χλιαρή καταγγελία και την αμηχανία.
Μια τρίτη κατηγορία είναι οι ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι, φιλοπουτινικοί θρησκευάμενοι, που ούτε τους μουσουλμάνους γουστάρουν λόγω θρησκείας, ούτε τους Ισραηλινούς (για τον ίδιο λόγο, συν τον ενδόμυχο αντισημιτισμό τους), ούτε όμως χωνεύουν τους Δυτικούς. Αυτοί χάρηκαν που οι μουλάδες πήραν ένα μάθημα, στενοχωρήθηκαν που αυτό το μάθημα το έδωσαν Εβραίοι και Αμερικάνοι, ενώ στεναχωρήθηκαν και επειδή ο Πούτιν άφησε τους προστατευόμενους του Ιρανούς ακάλυπτους. Το απόλυτο εγκεφαλικό και πολιτικό κομφούζιο, ως συνήθως.
Μια τέταρτη κατηγορία είναι κάτι τουρκοφάγοι του καναπέ, που ό,τι κι αν κάνει η ελληνική πλευρά, πάντα βλέπουν εθνικές υποχωρήσεις και ήττες. Επίσης, σε κάθε διεθνή εξέλιξη, διαπιστώνουν απαραιτήτως την αναβάθμιση της Τουρκίας και την υποβάθμιση της χώρας μας. Αυτοί ήταν αδύνατο να αποφασίσουν αν η επίθεση της Αμερικής εναντίον του Ιράν (που υποστηρίζεται από την Τουρκία) είναι καλό ή κακό για μας. Κάτι δεν πήγε καλά στους υπολογισμούς τους, οπότε κρατάνε στάση αναμονής με μισόλογα, περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία για να εξηγήσουν πως «πάλι» υποχωρήσαμε, ενώ η Τουρκία πάλι «ενισχύθηκε».
Μια πέμπτη κατηγορία, είναι η «μη μου τους κύκλους τάραττε». Αυτοί δε θέλουν εμπλοκές, περιπέτειες, πειραματισμούς, εθνικούς ηρωισμούς και τα τοιαύτα. Θέλουν ρεαλισμό, την ησυχία τους και την εξασφάλιση του οικονομικού τους επιπέδου. Παρακολουθούν όσα συμβαίνουν με ανησυχία, αλλά σιχαίνονται κάθε πιθανότητα η χώρα να μπει σε περιπέτεια.
Ενδεχομένως να υπάρχουν να άλλες υποκατηγορίες, εξάλλου «δυο Έλληνες, τρία κόμματα» έλεγαν κάποτε οι Εγγλέζοι. Όλα τα άκουσα σ’ αυτή την τρίωρη συζήτηση πενήντα ατόμων για μια φοβερή κρίση σαν αυτή που βιώνουμε στη γειτονιά μας, εκτός από ένα. Την άλλοτε πολύ συνηθισμένη φράση «αν στη θέση του Μητσοτάκη ήταν ο τάδε ή ο δείνα, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς». Καλώς, κακώς, δικαίως ή αδίκως, η μόνη πολιτική προσωπικότητα που (κατά τον μέσο Έλληνα) μπορεί να ασκήσει εξωτερική και αμυντική πολιτική, εθνική πολιτική τέλος πάντων, είναι ο Κυριάκος.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος, δεν ακούγεται κανένας άλλος, δεν αναφέρεται κανένας άλλος. Ακόμα κι εκείνοι που τον μισούν, στον Μητσοτάκη αναφέρονται. Αυτό, αντικειμενικά προδικάζει το ποιος θα είναι τα επόμενα χρόνια στο τιμόνι της χώρας, ειδικά μέσα στους ταραγμένους καιρούς που μας έτυχαν. Δεν παύει αυτό να αποτελεί μια αναπηρία του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και μια αδήριτη διαπίστωση που δεν έχει αντίλογο…
