Κάποιοι χειροκροτούσαν τη λάβα της λαϊκής επανάστασης στο Ιράν που εκθρόνισε τον Σάχη και τον «θρόνο του Παγωνιού». Το έκαναν γιατί δεν ξεκίνησε ως μια ισλαμική επανάσταση. Ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση απέναντι στο δυτικίζον μεν, αλλά σκληρότατο και ανελεύθερο καθεστώς των Παχλεβί. Η ιρανική ήταν η μοναδική λαϊκή επανάσταση μετά τη Γαλλική, όπου συμμετείχε ανοργάνωτα σχεδόν σύσσωμος ο λαός, και που καμία σχέση δεν είχε με τα πραξικοπήματα του κάθε λογής υπαρκτού σοσιαλισμού που ονομάστηκαν «επαναστάσεις».
Οι ίδιοι, ναι και ο γράφων, διαμαρτύρονταν κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος επιτέθηκε στο Ιράν πριν καν στεριώσει η νεαρή επανάσταση, δεκαεννιά μήνες αφότου ο Αγιατολάχ Χομεϊνί ανήλθε στην εξουσία (Φεβρουάριο του 1979). Και επιδόθηκε σε έναν πόλεμο που κράτησε οχτώ χρόνια και είχε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, οι περισσότεροι από την πλευρά της διαλυμένης, λόγω της εξέγερσης, στρατιωτικής μηχανής του Ιράν.
Όμως αυτό που συνέβη δεν ήταν αυτό που φοβούνταν οι διαμαρτυρόμενοι. Η επανάσταση δεν κλονίστηκε, παρότι το καθεστώς ως τότε ήταν ασταθές. Αντιθέτως, ισχυροποιήθηκε επειδή συσπείρωσε τον λαό απέναντι στον εισβολέα. Και του δόθηκε παραλλήλως η δυνατότητα, με το πρόσχημα της εθνικής συσπείρωσης απέναντι στον εχθρό, να εμφυσήσει θρησκευτικό φανατισμό και να καταστείλει κάθε κοσμική δημοκρατική φωνή. Ειδικά τους κομμουνιστές που βοήθησαν τα μέγιστα στην επιτυχία της επανάστασης, τους πέρασε από λεπίδι. Ουσιώδης λόγος το γεγονός ότι από κοσμοθεωρία είναι άθεοι. Κάτι βεβαίως που ξεχνάει ο Κουτσούμπας και η υπόλοιπη αντιδυτική ισλαμοαριστερά.
Το μέλλον θα δείξει αν η επίθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ θα συσπειρώσει τον λαό υπέρ του καθεστώτος. Σαφώς, σε πρώτο στάδιο, οι αντιπολιτευτικές φωνές σιγούν. Το επιβάλλει το καθεστώς απαγγέλλοντας κατηγορίες περί «εχθρών της πατρίδας» και «προδοτών», αφού κάθε αντιπολιτευτική φωνή θεωρείται ως υπηρεσία στον εχθρό.
Δεδομένου ότι οι εντολοδόχοι του Ιράν (Χεζμπολάχ, Χαμάς, ιρακινή Χεζμπολάχ) έχουν σακατευτεί, με αποτέλεσμα το ιρανικό καθεστώς να μην μπορεί να υπολογίζει στην ανορθόδοξη βοήθειά τους, απευθύνεται στη σύμμαχο Ρωσία, όπου σήμερα αναμένεται να μεταβεί ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Αραγτσί. Η Ρωσία, ως γνωστόν, έχει καταδικάσει τις επιθέσεις του Ισραήλ ως «ανεύθυνες» και ως «παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Μπλακ χιούμορ από μια χώρα που συνεχίζει επί 4 χρόνια και 4 μήνες (για να μην περιλάβουμε και την κατάκτηση της Κριμαίας το 2014) να επιχειρεί στο έδαφος της ανεξάρτητης Ουκρανίας.
Φυσικά, η Ρωσία δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά σε όποια ενδεχόμενη ιρανική αντεπίθεση. Και δε χρειάζεται να είσαι διεθνολόγος ή στρατιωτικός αναλυτής για να το αντιληφθείς. Βρίσκεται παγιδευμένη και εξασθενισμένη σε έναν πόλεμο που αλλιώς τον φαντάστηκε και αλλιώς της βγήκε. Η απουσία κάθε βοήθειας στο καθεστώς του Άσαντ στη Συρία αποδεικνύει την αδυναμία της, όντας βαλτωμένη σε ένα περιβάλλον στρατιωτικής φθοράς που μόνη της επέλεξε.
Και ενώ διεθνή ινστιτούτα κάνουν ασκήσεις επί χάρτου και γράφουν σενάρια για το ποιες θα μπορούσαν να είναι οι απαντήσεις του Ιράν, και ενώ η διεθνής οικονομία βρίσκεται υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενδεχόμενου αποκλεισμού των Στενών του Ορμούζ (μεταφορά πετρελαίου από Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και το ίδιο το Ιράν, καθώς και το ένα πέμπτο του παγκόσμιου εφοδιασμού του υγροποιημένου LNG), εμείς βρήκαμε τη λύση. Από την Ελλάδα εξαρτάται η επί γης ειρήνη:
Σε μια έκθεση ιδεών, ο Νίκος Ανδρουλάκης ζητεί από την Ελλάδα, ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ενεργό μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, να σταθεί σταθερά υπέρ της ειρήνης, του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών.
Το ΚΚΕ θα καταθέσει αίτημα διεξαγωγής συζήτησης στη Βουλή (σωστά), αλλά το κόμμα θεωρεί ότι η κυβέρνηση «με τη στήριξη ουσιαστικά και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού, έχει εμπλέξει τη χώρα μας σε ένα “ντόμινο” συγκρούσεων χωρίς τέλος». Γι’ αυτό τον λόγο δε δείχνει «καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της πολεμικής προετοιμασίας και της εμπλοκής». Και παιανίζει την εντολή «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο». Δεν ξέρουμε αν πολεμάμε κάποιους, αλλά για να γίνει αυτό «πρέπει να απεμπλακεί η χώρα μας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ευρωπαϊκή Ένωση-Ισραήλ».
Ο Φάμελλος, που είδε τον ίσκιο μας και τον πέρασε για το μπόι μας, καλεί την Ελλάδα να πρωτοστατήσει για τη σύγκλιση από τον ΟΗΕ μιας Παγκόσμιας Διάσκεψης Ειρήνης και Ασφάλειας της Μέσης Ανατολής (πες το κι έγινε). Καλεί επίσης τους Έλληνες πολίτες να πιέσουν την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση μιας φιλειρηνικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, ενώ τονίζει πως «επιβάλλεται η απαλλαγή της Μέσης Ανατολής από όπλα μαζικής καταστροφής» (τίνι τρόπω θα γίνει η απαλλαγή; Θα ανατινάξουν μόνοι τους οι μουλάδες τα συστήματα του Φορντό;)
Τέλος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου καλεί τον Κ. Μητσοτάκη να δώσει σαφείς εντολές απεμπλοκής της Ελλάδας από κάθε δραστηριότητα κρατών που εμπλέκονται σε επιθετικούς πολέμους, γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου και Απαρτχάιντ. Καλεί επίσης τους αρμόδιους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας να μη συμπράξουν σε καμιά εχθροπραξία και παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Α, και ο Φάμελλος ζητεί σύγκλιση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Το πρόβλημα είναι ότι και εκεί μέσα τα ίδια θα πουν, και θα τα επαναλάβουν έξω στις κάμερες για τη δημιουργία εντυπώσεων. Κανένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών δε συνέκλινε σε μια κεντρική εθνική συμπεριφορά, πλην εκείνου του Ιουλίου του 2015. Τότε που ομόφωνα ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο Τσίπρα.
ΥΓ: Είχε γραφτεί το κείμενο όταν ήρθε η είδηση για την επίθεση αυτοκτονίας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία στη Δαμασκό, με τους τουλάχιστον 15 νεκρούς. Για να καταλάβουμε ποιους αντιπαλεύουμε…
