Πολλοί εξ ημών ονειρεύονται μια πανίσχυρη και σεβάσμια από όλους Ελλάδα, πρωταγωνίστρια των εξελίξεων στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Να μας υπολογίζουν, ένα πράγμα βρε αδελφέ μου. Σαν να λέμε ότι ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Αληθές πατριώτες. Μπορεί να πιστέψαμε ότι αφήσαμε πίσω μας την Ψωροκώσταινα, αλλά αυτή δε λέει να μας ξεχάσει. Δεν είναι ότι οι άλλοι δε βλέπουν το ύψος μας πατριώτες. Είναι που εμείς βλέπουμε το μπόι μας ως αντανάκλαση στα νερά της λίμνης και πιστεύουμε ότι γίναμε γίγαντες.
Τα πάντα πατριώτες αρχίζουν και ξεκινούν από την Οικονομία. Έχει παράδες το σεντούκι; Είσαι αξιοσέβαστος! Είναι άδειος ο τενεκές; Τον δένουν με ένα σχοινί οι πιτσιρικάδες και τον σέρνουν με διαβολική διάθεση σε όλο τον μαχαλά για να σε κάνουν ρεζίλι των σκυλιών.
Μας μπουκώσανε με παραμύθια της Χαλιμάς, περί ισχυρής Ελλάδας. Η τελευταία φορά που η Ελλάδα ήταν πραγματικά ισχυρή ήταν στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και τι να την κάνει κάποιος την Αρχαία Ιστορία; Αυτή δε γεμίζει τις κοιλιές των πειρατών της ερήμου, ούτε ικανοποιεί τις ορέξεις των Βαλκάνιων φυλάρχων.
Άλλαξε, λέει, στάση ο Χαφτάρ της Λιβύης. Αφήστε που η Αίγυπτος γλυκοκοιτάζει προς την Άγκυρα. Είναι και η Ιταλία που κάνει μεγάλες μπίζνες με τη γείτονα. Και από κοντά ο Ράμα που προσδοκά και αυτός σε οφέλη. Οπότε ο μέσος Έλληνας αναρωτιέται: «Από πού μας έρχονται τόσες σφαλιάρες»;
Ξεχνούμε ότι η τελευταία μεγάλη «ανακάλυψη» που έγινε σε αυτήν τη χώρα ήταν ο φραπές! Την ίδια ώρα η Τουρκία απέκτησε μια ισχυρή βιομηχανία που παράγει από καρφίτσες μέχρι αεροπλάνα. Η Ελλάδα στήριξε την ύπαρξή της στις πλάτες της ΕΕ, την ώρα που οι Τούρκοι μοχθούσαν για να κερδίσουν μια θέση στον κόσμο. Να μην ντραπούμε να πούμε την αλήθεια, η Ελλάδα αργοπεθαίνει και η Τουρκία υπόσχεται πλούσια λάφυρα στον νέο κόσμο που χτίζει.
Θέλουμε πραγματικά να απαντήσουμε; Ας σηκώσουμε τα μανίκια να δουλέψουμε. Να δημιουργήσουμε. Ξέρω, αυτό ακούγεται πλέον ως ανέκδοτο. Και πώς να μην ακούγεται όταν είναι πιο εύκολο να δηλώνει κανείς ανύπαρκτα βοσκοτόπια για τα φανταστικά κοπάδια του από το να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία πραγματικά ισχυρά οικονομικά κτηνοτροφική μονάδα. Ποιος ασχολήθηκε με το πού κατέληξαν τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης, αν αυτά έφτασαν, τελικά, στην κοινωνία. Αν αποκτήθηκε τεχνογνωσία, αν δημιουργήθηκαν με τόσα δισεκατομμύρια ευρώ νέες εταιρείες. Αν υπήρξε πραγματική ανάπτυξη.
Δε θέλουμε! Ίσως και να το έχουμε μετανιώσει που κάναμε κράτος μετά από 1500 χρόνια υποτέλειας.
Ο αντίλογος λέει ότι ένα τόσο νέο κράτος θέλει τον χρόνο του για να εδραιωθεί μια υγιής αντίληψη στο συλλογικό ασυνείδητο των ανθρώπων του. Δεν το ξέρουμε αυτό. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Και δεν είναι ο Χαφτάρ που δε μας «σεβάστηκε». Αυτός έκανε τη δουλειά του. Πήγε σε εκείνον που του πρόσφερε τα περισσότερα. Ότι υπάρχουν Έλληνες πατριώτες που αναρωτιούνται ακόμη ποιος φταίει που η δική μας χώρα δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστεί την Τουρκία, μας προκαλεί έκπληξη. Δεν μπορεί να μην ξέρουν τι ζημιά και από ποιους προκλήθηκε σε αυτήν τη χώρα με τη χρεοκοπία. Και τι ζημιά προκαλείται τώρα από τους ίδιους ανθρώπους με την άρνησή τους να πάρουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί και να εργαστούν για το κοινό καλό.
Όχι, η Ελλάδα δεν είναι ένας ισχυρός παράγοντας στην περιοχή. Και τώρα που τα ισχυρά μέλη της ΕΕ κοιτάζουν το συμφέρον του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης και μόνο, αρχίζει και φαίνεται η δική μας γύμνια. Αν εξαφανιστούν και οι ευρωπαϊκές ενισχύσεις, τότε θα ξυπνήσουμε απότομα σε μια νέα και οδυνηρή πραγματικότητα. Αυτήν την πραγματικότητα βλέπουν οι Χαφτάρ αυτού του κόσμου και παίρνουν τα … μέτρα τους.
Θανάσης Μαυρίδης
