Η καταιγιστική πολιτική «απογύμνωση» της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το Γιώργο Φλωρίδη στη Βουλή προ ημερών, προκάλεσε στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και όχι μόνο στην κυβερνητική πτέρυγα, ένα ανακουφιστικό «πες τα, χρυσόστομε». Η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας δεν είναι η ριζοσπαστική εγγυήτρια των θεσμών όπως προσπαθεί να αυτοπροβάλλεται.
Προάγει – με τον λόγο, το ύφος και την πολιτεία της – τη συστηματική υπονόμευση των θεσμών. Μια ένσαρκη εκδοχή της αντιθεσμικότητας που εμφανίζεται ως δήθεν αντισυστηματικότητα. Αντιθεσμικότητα ως επιλογή, ως στρατηγική, ως ταυτότητα. Δεν ήταν «άλλη» η κυρία Κωνσταντοπούλου όταν ξεκίνησε την πολιτική καριέρα της. Την οξύτητα, τον λαϊκισμό, την εχθροπάθεια, τον ψευδεπίγραφο «αντισυστημισμό» και την ψευδολογία την έφερε ως πολιτική σκευή από το 2012 όταν βγήκε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α Αθηνών. Και μάλιστα με τις περισσότερους ψήφους.
Ήταν νεόκοπη βουλευτής όταν το ΠΑΣΟΚ ζήτησε από τον τότε πρόεδρο της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκη να τεθεί το θέμα της αντικοινοβουλευτικής της συμπεριφοράς, στη Διάσκεψη των Προέδρων. Συγκεκριμένα την εγκαλούσε το ΠΑΣΟΚ ότι επιδίδεται σε προσωπικές επιθέσεις και συκοφαντική δυσφήμιση σε βάρος συναδέλφων της, που δε στηρίζονταν σε πραγματικά γεγονότα ή πολιτική κριτική αλλά στην προσπάθειά της να δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις. Αφορμή ο ψευδής ισχυρισμός της - κατά τη διάρκεια συζήτησης επί του προϋπολογισμού της Βουλής – ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Τριαντάφυλλος παρέθεσε με λεφτά της Βουλής γεύμα σε Ευρωπαίους βουλευτές.
Στα 17 χρόνια που πέρασαν εξελίχθηκε η δεινότητα της στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων. Έχτισε όπως και πολλοί άλλοι προερχόμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, το προφίλ της πάνω στα ερείπια του θεσμικού πολιτισμού. Η «εκκολαπτόμενη τύραννος» όπως την είχε αποκαλέσει ο Αντώνης Σαμαράς το μακρινό 2014, δυναστεύει το χώρο των δικαστηρίων και της πολιτικής.
Δικαστές έχουν φύγει από την έδρα με ασθενοφόρο, σύμφωνα με μαρτυρίες, καθώς κυρία Κωνσταντοπούλου τραμπουκίζει τους πάντες, όπως έκανε πρόσφατα στο Εφετείο της Λαμίας όταν κάλεσε την αστυνομία την ώρα της συνεδρίασης για να συλλάβει τους δικαστές και τον εισαγγελέα για αυτόφωρα αδικήματα. Τηλεφωνεί, αναφέρουν πληροφορίες, σε ανώτατους δικαστές και με τη δήλωση «Είμαι η Ζωή Κωνσταντοπούλου» τους απευθύνει αυστηρές συστάσεις, υποδεικνύει κινήσεις και προληπτικά τους καταλογίζει πρόθεση να εξυπηρετήσουν την κυβέρνηση αν δε συμμορφωθούν στις υποδείξεις της. Πολλές από αυτές τις επικοινωνίες τις κάνει επί τούτου παρουσία… μαρτύρων.
Από τις πρώτες μέρες της προεδρίας της στη Βουλή επέβαλε την αυταρχική αντίληψη «η βουλή είμαι εγώ». Εκτός από τα γνωστά υπάρχουν εκατοντάδες επεισόδια όπου οι διαδικασίες εξελίσσονταν κατά τα γούστα της. Το ίδιο έκανε και πρόσφατα παρεμβαίνοντας τηλεφωνικά σε πολιτική τηλεοπτική συζήτηση, επικαλούμενη για την υπόθεση των Τεμπών ανύπαρκτο άρθρο του Κανονισμού. Έγκριτος, ιδιαίτερα σχολαστικός και με αντανακλαστικά δημοσιογράφος που ήταν στο πάνελ διόρθωσε την εντελώς ψευδή πληροφορία σχετικά με τον Κανονισμό.
Ως πρόεδρος της ΒτΕ το Μάρτιο του 2015, επιδίωξε να καταργήσει την πάγια πρακτική οι ομιλίες των υπουργών να ακολουθούν τις ομιλίες των εισηγητών και των βουλευτών. Της εναντιώθηκε μέχρι και ο Νίκος Φίλης με τη φράση «δεν μπορεί να λειτουργεί η Βουλή εις βάρος των βουλευτών» αλλά την υπερασπίστηκε ο Νίκος Νικολόπουλος τότε βουλευτής των ΑΝΕΛ και αεί πρόεδρος μιας Χριστιανικής Ένωσης που χειροκροτούσε προ ημερών τον Αντώνη Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο.
Ως «η μόνη γυναίκα πολιτικός αρχηγός κόμματος» όπως αυτάρεσκα συστήνεται εντός βουλής, βρίσκει τις απεχθέστερες κατηγορίες για τους αντιπάλους της και όταν την απαντούν ανάλογα καταγγέλλει ότι της φέρονται ανάρμοστα επειδή είναι γυναίκα.
Επικαλείται τη διάκριση των εξουσιών και ως φρουρός της δημοκρατικής τάξης αξιοποιηθεί πληροφορίες και υλικό που λαμβάνει ως δικηγόρος για να κάνει πολιτική και δικηγορεί καταχρώμενη προνόμια και εξουσίες που της δίνει η πολιτική.
Υποστηρίζει μετά το «κατηγορώ» Φλωρίδη για το βιαστή με την τυρόπιτα ότι δεν ταυτίζεται ως δικηγόρος με τον πελάτη της. Αυτή είναι μια γενική αρχή δε φαίνεται να κουμπώνει με τις «επιλογές» πελατών της. Όπως το έθεσε ο κ. Φλωρίδης, πάλεψε ως δικηγόρος να απαλλάξει τον βιαστή με την τυρόπιτα και ως μέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έστερξε στο νόμο που τον οδήγησε εκτός φυλακής και πανηγύρισε για την ψήφισή του.
Γιατί η εξαίρετη νομικός με δεύτερο μεταπτυχιακό από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Columbia και ειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα επέλεξε ως πελάτη έναν άνθρωπο που βίασε πέντε γυναίκες οι οποίες επισκέφτηκαν ως τουρίστριες τη χώρα; Διαλέγοντας να υπερασπιστεί τον Ρώσο Mr Bitcoin Αλεξάντρ Βίνικ - κάνοντας μέχρι βίντεο που προβλήθηκαν σε ρωσικά μέσα - βγάζει νόημα. Για τον βιαστή με την τυρόπιτα όχι. Εκτός κι αν κάποτε μάθουμε τι άκρες είχε ο συγκεκριμένος.
Επιδερμική κρίνεται και η ευαισθησία της για τις γυναίκες και τα δικαιώματα τους. Παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται ως απηνής διώκτης της πατριαρχίας και των ανδρών αρπακτικών. Σιώπησε ένοχα και δεν κούνησε τη βαριά νομική της χειρ προκειμένου να υπερασπιστεί τις εργαζόμενες που έπεσαν θύματα του σεξουαλικά πειναλέου πρέσβη της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Οι οποίες απολύθηκαν μάλιστα, για να διασωθεί ο «σύντροφος» με τη γνωστή επιστολή Τσίπρα στον Μαδούρο. Κι ας ήταν ανάμεσα στα θύματά του συγγενικό πρόσωπο υπουργού της κυβέρνησης της Πρώτης Φορά Αριστερά.
Για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου οι θεσμοί είναι απλώς σκηνικό, όχι ουσία, οι άνθρωποι και ο πόνος τους είναι το μέσον. Θέλει να διαλύσει το σύστημα για να βρει δήθεν την αλήθεια που επιζητεί η μάνα Καρυστιανού, αλλά δεν έχει ίχνος ενδιαφέροντος για την αλήθεια που επιζητεί η μάνα του Λυγγερίδη ή οι μανάδες των θυμάτων της Marfin.
