Σκοράρουν οι Κότκα και Γκνιστάν στο μεταξύ τους ματς.

Στις 4 Ιουλίου, οι Αμερικανοί γιόρτασαν κάτι πολύ μεγαλύτερο από την ανεξαρτησία ενός έθνους. Γιόρτασαν την ιδέα ότι ο πήχης της ανθρώπινης φιλοδοξίας μπορεί – και πρέπει – να ανεβαίνει. Η Αμερική, με όλα τα λάθη και τις αντιφάσεις της, δεν υποσχέθηκε απλώς ελευθερία. Την όρισε ως τον φυσικό χώρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Από την ίδρυσή της μέχρι και σήμερα, η Αμερική ανεβάζει τον πήχη για το τι μπορεί να είναι μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων.

Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015 η αλήθεια είναι πως και εκείνοι που είχαν ψηφίσει «ΟΧΙ» και εκείνοι που είχαν ψηφίσει «ΝΑΙ», υπέστησαν ακριβώς την ίδια καταστροφή, την οποία προετοίμασαν οι ίδιοι άνθρωποι.  

Στην εποχή του δημοψηφίσματος βρίσκουμε πράγματα που θέλουμε να θυμόμαστε. Το μεγάλο κέρδος ήταν η συγκρότηση του μετώπου του «ναι». Μην φανταστείτε ότι αυτό το «μέτωπο» έγινε από τίποτε επώνυμους. Κρυμμένοι ήσαν τότε οι περισσότεροι από τους σημερινούς «πρωταγωνιστές» της δεξιάς πολυκατοικίας. Αφήστε που μέσα στην ΝΔ υπήρχε (και υπάρχει) συνειδητοποιημένη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Το μέτωπο του «ναι» δεν γνώρισε δικαίωση. Το πνεύμα του «ναι» τριγυρνάει σαν φάντασμα και ρωτάει αν «υπάρχει ακόμη ελπίδα»…

Τι αναρωτιούνται όλοι; Μα πώς διάολο αποκαλύπτονται διαρκώς σκάνδαλα ή προβλήματα ή αστοχίες της κυβέρνησης, αλλά μήτε ο Μητσοτάκης παθαίνει ζημιά, μήτε τα ποσοστά της ΝΔ καταβαραθρώνονται, μήτε η επιβίωση και η σταθερότητα της κυβέρνησης κλονίζεται στα σοβαρά. Υπάρχει απάντηση σ’ αυτό το φαινομενικά παράδοξο γεγονός. Το μυστικό κρύβεται στον όρο «σαρωτική πολιτική ηγεμονία» του κόμματος που κυβερνά και του αρχηγού του.

Ο πρωθυπουργός χθες δήλωσε πως η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει τη θητεία της. Αυτή είναι η ιδανική προοπτική. Θεσμικά άψογη και πολιτικά παραγωγική. Ως γνωστόν όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κρίνονται όταν θα έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμά τους και ως εκ τούτου θα είναι σε θέση να δώσουν το σχέδιο της επόμενης τετραετίας. Το έχω γράψει πολλές φορές πως οι πολίτες δεν ψηφίζουν για λόγους ευγνωμοσύνης, αλλά γιατί ένας ηγέτης τούς προσφέρει πειστικά ένα ακόμα καλύτερο μέλλον.

Το καλοκαίρι είναι και καιρός για εκείνα τα βιβλία που σε ρουφούν στις σελίδες τους όπως η ζέστη στη σιγή του μεσημεριού. Από τις σκιές της ανθρώπινης συνείδησης μέχρι τα σκοτεινά σοκάκια της Στοκχόλμης, τρία πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα υπόσχονται να σας συνοδεύσουν με σασπένς, δράση και λογοτεχνική ένταση.

«Απέναντι σε κάθε ΟΠΕΚΕΠΕ η απάντηση είναι περισσότερο και όχι λιγότερο «excel», δηλώνει ο Άκης Σκέρτσος, σε συνέντευξή του στο Liberal και τη Λ. Μπόλα με αφορμή την συμπλήρωση έξι ετών από την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ. Τα σημεία που υπογράμμισε ο υπουργός Επικρατείας.

Την ώρα που στην Ελλάδα η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από τις ιδεοληπτικές αναθυμιάσεις του ’80 και τις φωτισμένες παρεμβάσεις της Αριστεράς του τίποτα, οι χώρες που έζησαν τον κομμουνισμό στο πετσί τους, κάνουν πάρτι. Η Ανατολική Ευρώπη πλέον μας προσπερνά χωρίς καν να κορνάρει. Η Ρουμανία, που κάποτε έστελνε εργάτες στα ελληνικά εργοτάξια και τα χωράφια, σήμερα παράγει ανάπτυξη με ρυθμούς που κάνουν την ελληνική «ανάπτυξη» να μοιάζει με στατιστική παρεξήγηση. Και η Πολωνία; Μέσα σε 30 χρόνια μετατράπηκε από σοβιετικό προτεκτοράτο σε βιομηχανική μηχανή της Ευρώπης.

Θα μπορούσε να έχει συμβεί. Πλειοψηφία για να το επιτύχει στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας, διέθετε. Υπήρχαν, μέχρι και νομπελίστες, που πρότειναν ένα παροδικό opt out. Αλλά και πολλοί προχειρολόγοι και κομπορημονούντες «εντός». Ασε τον μακαρίτη τον Σόιμπλε που είχε μπλέξει την γεωπολιτική των οικονομικών με τα οικονομικά του Ordoliberalismus και έφτασε να το προτείνει σε Έλληνα υπουργό οπαδό μάλιστα της Ρηνανικής συμφωνίας. Μπερδέματα! Ας πούμε όμως ότι πιστός στη λαϊκή εντολή του κυριακάτικου δημοψηφίσματος δεν ζητούσε βοήθεια από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων.

Οι τυχοδιώκτες φαιοκόκκινοι λαϊκιστές είχαν πείσει την πλειοψηφία των πολιτών ότι «κάποιος άλλος κόσμος ήταν εφικτός» και ο όχλος παραδόθηκε αμαχητί στο φαντασιακό αυτό παράδεισο όπου δεν υπήρχε θλίψη και στεναγμός ως ιδανικός αυτόχειρας.

Η κρίση στις σχέσεις Μόσχας-Μπακού δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά εντάσσεται σε ένα πολύ ευρύτερο και δαιδαλώδες πλαίσιο πολιτικών εξελίξεων στον Νότιο Καύκασο που έρχονται να επανακαθορίσουν τον παραδοσιακό ρόλο του Κρεμλίνου στη ρωσική «πίσω αυλή».