Την ώρα που στην Ελλάδα η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από τις ιδεοληπτικές αναθυμιάσεις του ’80 και τις φωτισμένες παρεμβάσεις της Αριστεράς του τίποτα, οι χώρες που έζησαν τον κομμουνισμό στο πετσί τους, κάνουν πάρτι. Η Ανατολική Ευρώπη - αυτή που κάποτε τη βλέπαμε αφ' υψηλού - πλέον μας προσπερνά χωρίς καν να κορνάρει.
Η Ρουμανία, που κάποτε έστελνε εργάτες στα ελληνικά εργοτάξια και τα χωράφια, σήμερα παράγει ανάπτυξη με ρυθμούς που κάνουν την ελληνική «ανάπτυξη» να μοιάζει με στατιστική παρεξήγηση. Και η Πολωνία; Μέσα σε 30 χρόνια μετατράπηκε από σοβιετικό προτεκτοράτο σε βιομηχανική μηχανή της Ευρώπης. Αν συνεχίσει έτσι, το 2026 θα ξεπεράσει σε ΑΕΠ (PPP προσαρμοσμένο στην αγοραστική δύναμη) την Ιαπωνία. Ναι, την Ιαπωνία - τον οικονομικό ογκόλιθο του 20ού αιώνα.
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την αγορά ως «κακό λύκο» και την επιχειρηματικότητα ως έγκλημα. Διατηρούμε στη Βουλή το μεγαλύτερο σταλινικό κόμμα της Ευρώπης και χαϊδεύουμε τα αυτιά ενός ιδεολογικού εσμού με ΣΥΡΙΖΑίους, Βαρουφάκηδες και λοιπές Πλεύσεις, που νομίζουν ότι ζουν σε επανάληψη του ’73.
Οι μεν πρώην ανατολικοί γκρέμισαν τα αγάλματα του Μαρξ. Οι δε δυτικοί - εμείς - τον κάνουν αφίσα στα πανεπιστήμια και τον φέρνουν πάλι στην εξουσία με... ανακυκλωμένα ονόματα. Βλέπε Γαλλία, Μελανσόν και το «μπλόκ της προόδου».
Το 1980, η Πολωνία ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης: πληθωρισμός, δελτία στα τρόφιμα, κατάρρευση της παραγωγής. Αλλά αντί να αναθέσουν στον κάθε… Βαρουφάκη και Τσακαλώτο τον σχεδιασμό της οικονομίας, απελευθέρωσαν την αγορά, έδωσαν χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία και διέγραψαν με νόμο τα απομεινάρια του σοβιετικού εφιάλτη.
Την ίδια περίοδο, η Ελλάδα έμπαινε στον σοσιαλιστικό αυτόματο πιλότο, Δημόσιο, ΔΕΚΟ, προσλήψεις με το τσουβάλι, κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και κομματικός παλαιοπασοκισμός που έγινε... εθνική ταυτότητα.
Αν δεν αλλάξουμε ρότα και μάλιστα δραστικά, δεν θα κοιτάμε την πλάτη μόνο της Πολωνίας. Θα τρέχουμε πίσω από τη Μολδαβία και θα ζητάμε τεχνική βοήθεια από τα Σκόπια.
Η Ελλάδα χρειάζεται αποκομμουνιστικοποίηση. Όχι άλλη «φιλολαϊκή πολιτική» με δανεικά. Όχι άλλα επιδόματα που αγοράζουν ψήφους και συντηρούν τεμπελιά. Χρειάζεται κάποιον με το πείσμα του Μιλέι - και με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι - για να κόψει και να πετάξει στα σκουπίδια τα βαρίδια του κρατισμού.
Αλλιώς, ετοιμαστείτε να δείτε την Αλβανία... στον καθρέφτη του πίσω παρμπρίζ.
Μηνύματα αναγνωστών
ΟΠΕΚΕΠΕ και Παιδεία…
Αξιότιμε κ.Στούπα
Θίξατε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα με το πρόσφατο άρθρο σας «Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου». Είμαι 20 χρόνια εκπαιδευτικός. 10 χρόνια στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέχρι που αισθάνθηκα αρκετά ισχυρός ώστε να μπορέσω να παραιτηθώ και στη συνέχεια διδάσκω σε αγγλόφωνα ιδιωτικά σχολεία διαφόρων κρατών. Τα τελευταία 10 χρόνια έχω διδάξει σε 4 σχολεία 4 διαφορετικών κρατών και σε παιδιά από 22 διαφορετικές εθνικότητες (αν δεν μου έχει ξεφύγει κάποιος μαθητής).
Οφείλω να ομολογήσω ότι μου έχει λείψει η αργομισθία του ελληνικού δημοσίου αλλά δεν σκέφτομαι καθόλου να επιστρέψω. Αν και διδάσκω με το βρετανικό σύστημα εκπαίδευσης φρόντισα να μάθω για τα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών όπου εργάστηκα και θα μπορούσα να γράψω κατεβατά ολόκληρα για να συγκρίνω το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με αυτά. Όμως θα επικεντρωθώ στους γονείς.
Σε όλη μου τη σταδιοδρομία δεν εισέπραξα βέβαια μόνο επαίνους αλλά μου έχει κάνει χτυπητή εντύπωση ένα πράγμα: Μόνο οι Έλληνες γονείς μου έχουν κάνει παράπονα για τους βαθμούς. Ίσως οι βαθμοί να ήταν το πραγματικό πρόβλημα και άλλων γονέων που τα βάλανε μαζί μου αλλά ποτέ κανένας δεν το είπε ευθαρσώς.
Αντιθέτως, με τους Έλληνες γονείς αυτός ήταν ο κανόνας. Βλέπανε χαμηλούς βαθμούς και δεν ερχόντουσαν να ρωτήσουν τι συνέβη και αναλόγως να κρίνουν πώς θα αντιδράσουν. Ερχόντουσαν κατευθείαν για να διαμαρτυρηθούν. Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις που μπορώ να τις εντάξω σε κατηγορίες.
Κάποιοι είχαν άγνοια. Κάποιοι γνώριζαν πολύ καλά ότι τα παιδιά τους δεν άξιζαν τους βαθμούς αλλά παρ’ όλ’ αυτά τους απαιτούσαν. Κάποιοι παρακαλούσαν να βάλω βαθμούς για «κοινωνικούς λόγους» όπως ότι το καημένο το παιδί ήταν όλη μέρα στα πρόβατα που το έστελναν οι ίδιοι οι γονείς ή επειδή εκεί δεν είχαν φροντιστήρια.
Κάποιοι διαμαρτύρονταν ή απειλούσαν και όταν δεν τους πέρναγε πολλοί πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν πιο πάνω. Υπάρχει «συνάδελφος» που δεν μου συγχώρεσε ποτέ το γεγονός ότι το παιδί της δεν είχε ιδιαίτερη μεταχείρηση, ενώ μπορώ να θυμηθώ και άλλους που απλώς δυσανασχετούσαν.
Φίλοι εκπαιδευτικοί μου το είχαν πει όταν πρωτοδιορίστηκα: Βάζε βαθμούς και δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Δεν ταίριαζε στη συνείδησή μου και είχα προβλήματα. Δύο τουλάχιστον φορές μου κάνανε επίσημη καταγγελία. Την πρώτη φορά η συντονίστρια εκπαίδευσης υπήρξε «υποστηριχτική» και προσπάθησε με τρόπο να μου εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα, αφού άλλωστε ήμουνα νεοδιόριστος. Τη δεύτερη φορά, μία άλλη συντονίστρια εκπαίδευσης προσπάθησε να με ξεφορτωθεί γιατί δεν είχε όρεξη να ακούει τους γονείς.
Πίεσε μάλιστα τη διευθύντρια του σχολείου μου, να μου γράψει μια αρνητική εισήγηση έτσι ώστε να έχει η συντονίστρια κάπου να βασιστεί. Προς τιμήν της η διευθύντρια του σχολείου μου, κα. Σ.Α. (γράφω μόνο τα αρχικά της, διαφορετικά μπορεί να τη χαντακώσω) αρνήθηκε σθεναρά και αν διαβάζει το άρθρο θέλω να την ευχαριστήσω για τη στάση της. Αυτή η συντονίστρια εκπαίδευσης πριν φτάσει σε αυτό το σημείο, είχε στείλει επίσημο έγγραφο σε μένα και σε άλλους συναδέλφους να εξηγήσουμε τι παιδαγωγικές πρακτικές εφαρμόζουμε για να βοηθήσουμε τους μαθητές που είχαν χαμηλούς βαθμούς. Νομίζω ότι το μήνυμα είναι σαφέστατο.
Αυτό δεν είναι εκπαίδευση στη γνώση αλλά στη σαπίλα. Τους το χαρίζω μαζί με την αργομισθία. Στο εξωτερικό αναγνωρίζεσαι όταν κάνεις δουλειά, δεν αισθάνεσαι ότι είσαι ο μ... της υπόθεσης.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Β.Μ.
