Θα μπορούσε να έχει συμβεί. Πλειοψηφία για να το επιτύχει στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας, διέθετε. Υπήρχαν, μέχρι και νομπελίστες, που πρότειναν ένα παροδικό opt out. Αλλά και πολλοί προχειρολόγοι και κομπορημονούντες «εντός». Άσε τον μακαρίτη τον Σόιμπλε που είχε μπλέξει την γεωπολιτική των οικονομικών με τα οικονομικά του Ordoliberalismus και έφτασε να το προτείνει σε Έλληνα υπουργό οπαδό μάλιστα της Ρηνανικής συμφωνίας. Μπερδέματα!
Ας πούμε όμως ότι πιστός στη λαϊκή εντολή του κυριακάτικου δημοψηφίσματος δεν ζητούσε βοήθεια από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων, αλλά έλεγε στη φιλενάδα του τη Μέρκελ ότι «άκου να δεις, θα κάνω ό,τι ζήτησε ο Λαός». Προφανώς, αυτό που θα συνέβαινε αμέσως θα ήταν η αδυναμία πληρωμών όλων των χρεών του ελληνικού κράτους έναντι τρίτων. Πτώχευση δηλαδή. Άρα δεν θα πληρώναμε κανένα δάνειο και κανείς δεν θα μας δάνειζε.
Δεν θα βρισκόταν όμως κάποιος να μας δανείσει μερικά δολάρια ή ευρώ για να συνεχίσουμε να εισάγουμε ένα μέρος τουλάχιστον, το απαραίτητο, εμπορευμάτων. Θα βρισκόταν. Πρώτος ο Σόιμπλε, αν και ποτέ δεν εξήγησε (μάλλον δεν του ζητήθηκε) πώς θα έπαιρνε έγκριση από το γερμανικό κοινοβούλιο για κάτι τέτοιο όταν ισχυριζόταν ότι δεν μπορούσε να τους πείσει για κάτι πολύ πιο «εύκολο» σε όρους των χρηματαγορών.
Αμέσως μετά οι καιροφυλακτούντες πτωματοφάγοι καιροσκόποι και κερδοσκόποι. Το θέμα είναι οι όροι. Τα νέα δάνεια θα ήσαν μικρά (2-3 δισ. ευρώ/δολάρια), βραχυχρόνια (δύο-τριών ετών) και τα επιτόκια τους πάνω από 20%. Με άλλα λόγια, η πρώτη πράξη Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα θα ήταν η υπογραφή μιας τεράστιας ζημιάς σε βάρος του κράτους, ιδίως αν κάνουμε τη σύγκριση με τους όρους των πολύ φθηνών δανείων που μας πρότειναν οι «δανειστές» κατά το «ερώτημα» του δημοψηφίσματος, που κανείς δεν κατάλαβε.
Αυτό που όλοι όμως καταλαβαίνουν είναι ότι η υπογραφή παρόμοιου δανεισμού θα ήταν ό,τι πρέπει για να πάει ο Τσίπρας και η παρέα του στο Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Το άλλο ακανθώδες θέμα είναι ότι επειδή δεν θα συνέχιζε να δανείζει η Ευρωτράπεζα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα χρειαζόταν να δεσμευθούν οι καταθέσεις σε ευρώ και, προκειμένου να μην προλάβουν να τις μπλοκάρουν οι διεθνείς δανειστές μας, να μετατραπούν σε δραχμές ή κάποιο άλλο από τα δήθεν νομίσματα που θα επινοούσαν αρρωστημένα μυαλά, τα οποία θα τα ψάχναμε μετά από χρόνια σε χώρες με τις οποίες η Ελλάδα δεν έχει συμφωνία έκδοσης εγκληματιών.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, πρέπει να οριστεί μια ισοτιμία μετατροπής. Προκειμένου να μη χάσει το κράτος, η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου θα όριζε την πιο «συμφέρουσα» ισοτιμία, δηλαδή πολύ κοντά στις 340,75 δραχμές ανά ευρώ ή «3 ευρώ το χιλιάρικο» για να διευκολυνόμαστε στους υπολογισμούς, με την οποία είχαμε ανταλλάξει τις δραχμές μας. Ας πούμε ότι ο Τσίπρας έβαζε τη νέα επίσημη ισοτιμία στις 400 δραχμές/ευρώ, δηλαδή μια υποτίμηση γύρω στο 15%. Στην πραγματική οικονομία όμως, τη σχέση ανταλλαγής θα την όριζε η μαύρη αγορά, για την οποία είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε κάποιον υπολογισμό αλλά σίγουρα θα χρειαζόταν κανείς πάνω από ένα 500άρικο νέες δραχμές για κάθε παλιό ευρώ.
Προφανώς, ανάλογος θα ήταν ο πληθωρισμός που πάντα προκύπτει από την υποτίμηση του νομίσματος. Σίγουρα θα ήταν μεταξύ 20-25% στα εγχώρια προϊόντα και πολύ μεγαλύτερος για τα εισαγόμενα. Αυτό σημαίνει μείωση, άμεση και αδιαμεσολάβητη, της αγοραστικής δύναμης των μισθών και των συντάξεων, στο ίδιο ποσοστό κατ’ ελάχιστον. Πολύ ευκολότερο από τον μπελά ενός νέου μνημονίου, το οποίο πάντως επέφερε πολύ μικρότερη εισοδηματική απώλεια των πολλών.
Προφανώς, η κατρακύλα της δραχμής θα συνεχιζόταν για πολλούς μήνες, μέχρις ότου κάποια βαριάς μορφής πολιτική λιτότητας να συγκρατήσει την κατρακύλα. Προφανέστερο όμως είναι πως όσοι θα είχαν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε διεθνή νομίσματα και εκτός Ελλάδος θα κέρδιζαν όσα θα χάναμε όλοι εμείς και ακόμη παραπάνω. Σκεφτείτε ακόμη το εξής: καθώς οι αξίες των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων θα κατέρρεαν, οι πραγματικά κερδισμένοι από τις συνέπειες του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, θα αγόραζαν μπιρ παρά, κοψοχρονιά δηλαδή, χιλιάδες ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία. Θα συνέβαινε η μεγαλύτερη βίαιη ανακατανομή περιουσιών από την εποχή της γερμανικής κατοχής σε βάρος των πολλών…
Λέτε να τα σκέφτηκε όλα αυτά ο Τσίπρας; Δεν μπορώ να το γνωρίζω, αλλά δεν το νομίζω γιατί, αν τα είχε σκεφτεί δεν θα είχε τολμήσει το δημοψήφισμα. Αν και μπορεί, πολύ απλά, να έλεγε ψέμματα, όπως συνήθως. Υποθέτω ότι θα μας τα εξηγήσει στο rebranding leaflet που ετοιμάζει για το πολυαναμενόμενο comeback.
