Ελάχιστοι από τους σημερινούς φοιτητές γνωρίζουν τι ήταν η ΕΦΕΕ, την ιστορική διαδρομή της και το τελικό κατάντημά της. Και κυρίως ποιος ευθύνεται για αυτό.
Χθες, δικηγόρος προσκείμενος στην υπερ-ριζοσπαστική Αριστερά σε ένα κείμενό του, αφού κάνει μια μαρξιστική ανάλυση για την κηδεία του Σαββόπουλου, γράφει και το εξής: «Και δώστου αφιερώματα στον δημιουργό της «συγκέντρωσης της ΕΦΕΕ», από αυτούς που χειρότερο αρκτικόλεξο από την ΕΦΕΕ δεν έχουν…». Ανιστόρητος, φανατισμένος; Ή άσχετος; Ουδόλως με ενδιαφέρει, για τον λόγο αυτόν ας το πάρουμε το θέμα της ΕΦΕΕ από την αρχή της Μεταπολίτευσης.
Τότε, άμεσος στόχος όλων των παρατάξεων ήταν η ανασύσταση της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ. Οι προδικτατορικές μνήμες ήταν νωπές, νωπή και η ανάμνηση του «114». Η αίγλη του ανώτατου οργάνου του φοιτητικού κινήματος ήταν τόσο μεγάλη που, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, η προσκείμενη στο ΚΚΕ παράταξη, στο πλαίσιο του ηγεμονισμού της –βλέπε «καπέλωμα»--εμφανίστηκε στα ΑΕΙ με το όνομα «αντιδικτατορική ΕΦΕΕ» (Αντι—ΕΦΕΕ). Μετά την πτώση της χούντας έγινε «Πανσπουδαστική».
Τα πρώτα χρόνια τόσο η ΦΕΑΠΘ όσο και η ΕΦΕΕ λειτουργούσαν κανονικά, διεξήγαγαν τα συνέδριά τους και εξέλεγαν τα διοικητικά συμβούλια και ανακοίνωναν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Τότε, και αναφέρομαι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Αριστερά μαζί με το ΠΑΣΟΚ είχαν τη μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με αφορμή τον νόμο 815 και τις μαζικές κινητοποιήσεις που οδήγησαν στην ακύρωσή του, οι φοιτητικές δράσεις άρχισαν να περνάνε στις συνελεύσεις των σχολών, ενώ η διάσπαση της οργάνωσης της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού έφερε στους φοιτητικούς χώρους την πρακτική της μπαχαλοποίησης. Στελέχη της Β’ Πανελλαδικής πρωταγωνιστούσαν σε αυτές τις πρακτικές.
Το τελευταίο συνέδριο της ΕΦΕΕ διεξήχθη το 1982. Και έπειτα ήρθε η διάλυση. Μια διάλυση μεθοδευμένη για έναν απλό λόγο: Διότι στις φοιτητικές εκλογές άρχισε να αναδεικνύεται πρώτη δύναμη η παράταξη η προσκείμενη στη Νέα Δημοκρατία και η «προοδευτική» συνείδηση του φοιτητικού κινήματος, μαζί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν το άντεχαν. Έτσι το φοιτητικό κίνημα έφτασε στο έσχατο σημείο κατάντιας να μην μπορεί – βλ. να μην θέλει – να εκδώσει συγκεντρωτικά αποτελέσματα των εκλογών για να μην καταγραφεί η πρωτιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Εδώ κάπου τερματίστηκε και ο ρόλος της ΕΦΕΕ καθώς οι φοιτητές διαφωνούσαν και στην εκλογή των συνέδρων. Εννοείται πως αυτό το καθεστώς βόλευε σε όλες τις κυβερνήσεις καθώς δεν είχαν απέναντί τους ένα θεσμικά συγκροτημένο φοιτητικό κίνημα που θα πρόβαλλε τα αιτήματά του.
Όλα αυτά ο δικηγόρος της υπερ-ριζοσπαστικής Αριστεράς τα αγνοεί ή τον συμφέρει να κάνει ότι τα αγνοεί. Αν μια παράταξη ήθελε την ΕΦΕΕ ήταν αυτή της Νέας Δημοκρατίας διότι θα αποτύπωνε την κυριαρχία της. Το γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου – με τον κινητοποιητικό του ήχο, για τη συγκέντρωση της προδικτατορικής ΕΦΕΕ – το ευτέλισαν έπειτα από λίγο οι σύντροφοί του.
Υπόψιν: ο ιδρυτικός πρόεδρος της ΕΦΕΕ (1963) Γιάννης Τζαννετάκος, με το πέρασμα των χρόνων, ήταν υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας για την υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2002.
