Οι μικρές πατούσες τρέχουν στην ακτή παράλληλα με τα τεντωμένα χεράκια προς της θάλασσας τη μεθυσμένη ευωδιά και τον παφλασμό των κυμάτων. Τα φωτεινά μάτια κλείνουν αυθόρμητα και το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ καθώς τα δάχτυλα των ποδιών βρέχονται από το «άπλωμα» της θάλασσας στην παραλία. Η ματιά παρατηρεί εκείνη του παιδιού, τα χέρια του κινούνται προς τα κουβαδάκια και την αμμουδιά, έφτασε η ώρα της κατασκευής κάστρου.
Η παραπάνω στιγμή μας είναι οικεία έστω και βιωματικά μιας και η θάλασσα δροσίζει την ψυχή κάνοντάς την να αναπολεί και να ευφραίνεται καθοδηγούμενη από τη μνήμη. Ο νους επαναπαύεται σε στιγμές της παιδικής ηλικίας πλάι στη θάλασσα, τότε που τα ρολόγια δεν είχαν σημασία. Τότε που, τους πύργους στην άμμο χαλούσε άθελά του το κύμα εκείνο το οποίο έσκαγε απροειδοποίητα, φέρνοντας μαζί του φύκια, χαλίκια και κοχύλια· αυθόρμητη η κίνησή μας να τα πιάσουμε και ορισμένα από αυτά να τα τοποθετήσουμε στο αυτί μας, μην τυχόν και ακούσουμε τον ήχο της θάλασσας.
Μπορούμε να συναισθανθούμε την ορμή της από την ένταση του κύματος, που καμιά φορά κατευθύνει ακόμη και τα βήματά μας καθώς βγαίνουμε από την αγκαλιά της, πόσω μάλλον τα μικρά, παιδικά βήματα τα οποία έχουν επιπλέον να στηρίξουν τα φουσκωτά μπρατσάκια, στα μπράτσα τους. Μία τέτοια στιγμή αποδίδει η Χρύσα Βέργη στο έργο της «Seaside Games II» (1998). Η προσπάθεια του παιδιού να ακροβατεί με τα χέρια για να μην παρασυρθεί από τη μανία του κύματος, θα μπορούσε να είναι αντίστοιχη οποιονδήποτε ρευστών καταστάσεων –που συμβολίζει η ένταση του κύματος– σε κάθε περίοδο της ζωής μας.
Χρύσα Βέργη, «Seaside Games II» (1998), 25x35 εκ.
Τις περιόδους ηρεμίας η εσωτερική μας θάλασσα είναι εξίσου γαλήνια και έχει κρυστάλλινα νερά. Μια τέτοια θάλασσα συναντάμε και στις παραλίες – κάποιες φορές λες και η θάλασσα αποφάσισε να γαληνέψει και να καθαρίσει τα νερά της, για να δουν οι κολυμβητές τον επιτρεπόμενο βυθό της κάτω από την επιφάνεια. Ή για να ξαποστάσουν νεαροί κολυμβητές ενίοτε και να συνθέσουν τη δική τους μουσική.
Στην περίπτωση αυτή, πατούν επάνω σε συγκεκριμένες πέτρες στα ρηχά νερά της θάλασσας και κινούνται αναλόγως, δημιουργώντας ρυτιδισμούς στην επιφάνειά της που με τη σειρά τους εκφέρουν ψιθυριστούς ήχους, «όπως διαβάζουμε» στον πίνακα της Χρύσας Βέργη, με τίτλο «Little Maestro» (1999), που αποτελεί την κεντρική φωτογραφία του παρόντος σημειώματος.
Χρύσα Βέργη, «Young Swimmer» (2002), 80x110 εκ.
Μπορεί ένα παιδί να κουμαντάρει την απρόβλεπτη θάλασσα ή εκείνη θα συγκινηθεί από την επιθυμία του να πλάσει έναν κόσμο αρμονικό; Φιλοτεχνημένα προ εικοσαετίας - τριακονταετίας, τα εν λόγω έργα της Βέργη υπογραμμίζουν την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη φύση σε στιγμές ρεμβασμού και ανακάλυψης καθώς και τη σταθερά που αποτελεί η ψυχή του ανθρώπου–εν προκειμένω το παιδί– σε έναν ρέοντα κόσμο.
Πρόκειται για τους ελάχιστους πίνακες της Βέργη στους οποίους ενυπάρχει η ανθρώπινη παρουσία. Η αναφορά στο παιδί υποδηλώνει πως αυτό αποτελεί φως, πηγή ζωής και συνάμα μαέστρος του γύρω του περιβάλλοντος. Για ακόμη μία φορά, η Χρύσα Βέργη υπογραμμίζει το ουσιώδες σε έναν ευμετάβλητο κόσμο, ότι η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να αποτελέσει φάρο και σημείο αναφοράς στην πορεία μας.
Κεντρική φωτ.: Χρύσα Βέργη, «Little Maestro» (1999), 90x202 εκ.
