Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε μία ιστορία από όλη σας τη ζωή, ποια θα ήταν αυτή; Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν ηλικιωμένοι από όλη τη χώρα, αφηγούμενοι τις δικές τους ιστορίες. Μαγνητοσκοπήθηκαν εκατοντάδες και από αυτές επιλέχθηκαν 95 αφηγήσεις που βρίσκονταν σε άμεση συνάφεια και σχέση με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα, καταλήγοντας σε 12 επεξεργασμένες ιστορίες οι οποίες εκτείνονται από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι την πανδημία της Covid 19 και το πρώτο lockdown.
Οι ιστορίες αυτές – αληθινές, με αλλαγμένα τα ονόματα και τα φύλα των προσώπων – ξεδιπλώνονται στη σκηνή του Αμφι-θεάτρου Ευαγγελάτου, όπου ανεβαίνει το έργο «Γιοι και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού (κείμενο-σκηνοθεσία), φέρνοντας στο προσκήνιο τους καθημερινούς ανθρώπους που αγνοήθηκαν από τις επίσημες ιστοριογραφικές πηγές αλλά προχώρησαν τη ζωή τους στην Ελλάδα. Εκείνο που τους ενώνει: η επιμονή και η αναζήτηση της ευτυχίας η οποία, ωστόσο, είναι παροδική, καθώς η ζωή του ανθρώπου δεν έχει παύσει να επηρεάζεται από την Ιστορία, που με τη σειρά της αποτελεί μέρος άλλων ιστοριών.
Ξετυλίγονται επί σκηνής με απόλυτη συνοχή ακόμα και εάν δεν αποτελούν προέκταση η μία της άλλης. Αυτή η εναλλακτική αφήγηση της επίσημης ιστορίας της χώρας μέσα από τις άγνωστες περιπέτειες των απλών ανθρώπων κρατά αμείωτη την προσοχή του κοινού. Το χρονολογικό εύρος το οποίο καλύπτει η αφήγηση αποτελεί μεν μία μικρή στιγμή της Ιστορίας της ανθρωπότητας μέχρι τώρα, είναι ωστόσο αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας ότι ο άνθρωπος πιέζεται, λοξοδρομεί, δυσκολεύεται και αποτυγχάνει. Βρίσκοντας κάθε φορά τη δύναμη να ορθοποδήσει και να αναμετρηθεί με τη στυγνή πραγματικότητα.
Ηθοποιοί και σκηνικό της παράστασης «Γιοι και Κόρες» @Ελίνα Γιουνανλή
Το πώς – ο τρόπος – είναι βαρύνουσας σημασίας και εν προκειμένω η αφήγηση κατορθώνει να προξενήσει στο κοινό ποικίλα συναισθήματα και να εγείρει επίσης προβληματισμούς – αν μη τι άλλο, «το παρελθόν είναι πώς το λέμε, το πώς το αφηγούμαστε». Η φράση «στόμα έχω και φιλιά δεν έχω» που παρεμβάλλεται στην οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής, αποκαλύπτει μία απουσία η οποία «δένει», κατά την αφήγηση, με ερωτήματα που θέτουν τα πρόσωπα σχετικά με το «πώς βρίσκουμε την αγάπη που μας αξίζει» και «γιατί αφήνουμε την αγάπη να χάνει χρόνια».
Οι «Γιοι και Κόρες» υπογραμμίζουν την παντοδυναμία του μαζί αλλά και τη βαθιά ανάγκη ενός ανθρώπου να μην βιώνει εις το διηνεκές την απογοήτευση ή να στερείται των επιθυμιών του λόγω άλλων παραμέτρων που δεν χάνουν την ισχύ τους. Μία από αυτές ο φόβος – υποκειμενικός αλλά και άμεσα συνδεδεμένος με τα ιστορικά και παρεμφερή γεγονότα. Γι’ αυτό και η φράση «ζούσαμε τον καιρό του φόβου» θα μπορούσε να είχε αρθρωθεί την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών, την περίοδο της πανδημίας λόγω του πρωτόγνωρου χαρακτήρα της κατάστασης, αλλά και σε κάθε σήμερα όπου η δημοκρατία βάλλεται με κάθε τρόπο.
Σημειωτέον ότι οι «Γιοι και Κόρες» καθιέρωσαν τον Γιάννη Καλαβριανό καθώς και την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris – τα 20 χρόνια «ζωής» αυτής» ήταν η αφορμή για να τεθεί ξανά επί τάπητος το εν λόγω έργο, το οποίο ανεβαίνει στο Αμφι-θέατρο Ευαγγελάτου με την προσθήκη καινούργιων ιστοριών και νέους συντελεστές.
Παίζουν οι Μαρία Κωνσταντά, Γιάννης Μαστρογιάννης, Ζωή Μυλωνά, Δήμητρα Ονουφριάδου και Βασίλης Τσαλίκης. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Μαρίας Καραθάνου, τους φωτισμούς σχεδίασε ο Νίκος Βλασόπουλος, την κινησιολογία επιμελήθηκε η Αλεξία Μπεζίκη η οποία χαίρει επίσης της θέση της βοηθού σκηνοθέτη. Το βίντεο υπογράφει ο Βασίλης Κουντούρης, βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου η Μαργαρίτα Τζαννέτου.
Η παράσταση αποτελεί συμπαραγωγή του Πολιτιστικού Οργανισμού Λυκόφως – Γ. Λυκιαρδόπουλος και της Εταιρείας Θεάτρου Sforaris. Στη διεύθυνση παραγωγής η Κατερίνα Μπερδέκα, στην οργάνωση παραγωγής η Ρόζα Καλούδη, και ο Βαγγέλης Βογιατζής.
Ηθοποιοί και σκηνικό της παράστασης «Γιοι και Κόρες» @Ελίνα Γιουνανλή
Υπενθυμίζεται ότι το έργο πρωτοπαρουσιάσθηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και το Φεστιβάλ Αθηνών 2012. Ακολούθησε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Παίχτηκε με τεράστια επιτυχία για δύο χρόνια στα: Bios, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Sarajevo Winter Festival-Βοσνία/Ερζεγοβίνη, CSS Teatro Stabile-Ουντίνε, Spazio Teatro NO'HMA-Μιλάνο, Λευκωσία. Παραστάσεις του έργου έχουν γίνει στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τη Ζυρίχη, τη Μαδρίτη, σε σχολεία, φυλακές, γηροκομεία και θεατρικές ομάδες σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Το κείμενο έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Βοσνιακά και Ισπανικά και τιμηθεί με τα: Βραβείο Κουν, Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2013-2014 και International Prize Il Teatro Nudo, di Teresa Pomodoro, Milan 2014-2015.
Κεντρική φωτ.: Ηθοποιοί και σκηνικό της παράστασης «Γιοι και Κόρες» @Ελίνα Γιουνανλή
