Η ακραία και άγαρμπη «πολιτικοποίηση» της Μαρίας Καρυστιανού επέβαλε στους μηχανισμούς που έστησαν, ενεργοποίησαν και συντηρούν την εθνική τραγωδία των Τεμπών ως βραχίονα πολιτικής ανατροπής, να βρουν ένα πρόσωπο που θα ταίριαζε καλύτερα στην εικόνα που έχει ο μέσος Έλληνας για έναν χαροκαμένο γονιό.
Ο κύριος Πάνος Ρούτσι δεν επελέγη τυχαία να συμβολοποίησει τον «πατέρα των Τεμπών» την ώρα που η «μάνα των Τεμπών» διεκδικεί ξεκάθαρα έναν άλλο ρόλο. Και μάλιστα απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία έγινε και νομική μέντορας της, στον πόνο και στην πολιτική εργαλειοποίηση του εθνικού τραύματος.
Στο πλαίσιο της συνέντευξης που έδωσε η κυρία Καρυστιανού (Καθημερινή της Κυριακής) διοχετεύεται επισήμως η είδηση ότι η συμμαχία Καρυστιανού - Κωνσταντοπούλου δεν υφίσταται. Η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας καθοδηγεί πάντως νομικά και πολιτικά τον Πάνο Ρούτσι με τον ίδιο τρόπο που έκανε στην κυρία Καρυστιανού πριν εκείνη αυτονομηθεί και αποφασίσει ότι μπορεί να διαχειριστεί το 25% το οποίο πιστεύει ότι (της) ανήκει.
Δεν υπάρχει κάτι πάνω από τον ανθρώπινο πόνο και το δικαίωμα ενός γονιού να ζητάει την εκταφή, λέγεται και γράφεται για τον πατέρα Ρούτσι. Το δηλώνουν οι εχθροί του «Κρέοντα» και οι οπαδοί της «Αντιγόνης».
Ακούγεται εξίσου ως ένδειξη ενσυναίσθησης και σεβασμού από χείλη ανθρώπων που έχουν πλήρη επίγνωση ότι επιδιώκεται ξανά μέσα από τις δικανικές κομπίνες η μόχλευση της κοινωνικής οργής. Με την επιβολή του νόμου, κατά την αντίληψη της πλατείας και του πεζοδρομίου. Με μια α λά κάρτ Δικαιοσύνη.
Κι όμως υπάρχει κάτι πάνω από τον ανθρώπινο πόνο του κ. Ρούτσι και των άλλων συγγενών των θυμάτων. Είναι τρομακτικό πως δεν γίνεται καμία προσπάθεια να συγκαλυφθεί η πολιτική επιδίωξη, και ούτε τηρείται κανένα πρόσχημα.
Ο αμφιλεγόμενος εμπειρογνώμονας που άλλαζε επί μήνες τις εικασίες για τη θέση και την ποσότητα του ξυλόλιου επαναχρησιμοποιείται για να δώσει τα φώτα του σχετικά με το τι θα δείξει η εκταφή.
Προβεβλημένος δικηγόρος τάσσεται υπέρ των αιτημάτων εκταφής και κανείς δεν τον καρφώνει ότι είναι συνήγορος κατηγορουμένου που έχει κάθε λόγο να μην επιθυμεί την έναρξης της δίκης.
Ψυχέμποροι βγάζουν τώρα στη δημοσιότητα φωτογραφίες από τη διαδικασία παραλαβής των σορών των άτυχων θυμάτων. Η Κωνσταντοπούλου κάθεται backstage στη σκηνή του απεργού στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ο Κασσελάκης φτιάχνει αφίσα με τον εαυτό του, τον πατέρα Ρούτσι και από κάτω τη φωτογραφία του αδικοχαμένου παιδιού.
Ο οδοντίατρος με το δισύλλαβο παρατσούκλι, οπαδός του Βαρουφάκη που ζει στη Χάγη παράγει μαζικά τις αφίσες για το νέο «Δεν έχω οξυγόνο». Ο ίδιος έφτιαχνε και τις αφίσες για το πογκρόμ Ισραηλινών στα νησιά και τους τουριστικούς προορισμούς και για το «Mars to Gazza».
Αυτοί μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο ανθρώπινος πόνος είναι το πρόσχημα τους.
Οι συγγενείς έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχει κάθε άλλος πολίτης αυτής της χώρας. Ο σεβασμός και η κατανόηση στο δράμα τους δεν είναι υποχρέωσή μας.
Είναι προσφορά στοιχειώδους ανθρωπιάς. Η υποχώρηση και η ανοχή στα πολυποίκιλα «όρνεα» που παλεύουν για τη σύγχυση και τη διάλυση του ορθολογισμού, είναι εγκληματική προσφορά στους εχθρούς της Δημοκρατίας και της χώρας.
Υπάρχει κάτι πάνω από τον πόνο. Αυτό που επιβάλει σε όλους μας, να δεχθούμε τη Δικαιοσύνη που απέδωσε το δικαστήριο στη δίκη για το Μάτι. Τη Δικαιοσύνη που απέδωσε το δικαστήριο στη δίκη για τα θύματα στη Μάνδρα.
Υ.Γ: Θα κλείσω με ένα σχόλιο που οφείλω στην κυρία Γεωργία Σαμαρά και απέφευγα από τη μέρα της κηδείας της κόρης της, Λένας. Δεν φεύγει από το μυαλό μου, η εικόνα των χεριών της. Πώς θρηνούν τα χέρια μιας μάνας που χάνει το παιδί της. Πλεγμένα μπροστά από την κοιλιά που επί 9 μήνες προστάτευε το σπλάχνο της. Με ασπρισμένους τους κόμπους από το σφίξιμο για να συγκρατούν τα δάκρυα. Στο μνημόσυνο της Λένας, φαντάζομαι όπως εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, είδαμε πως γίνεται το πρόσωπο μιας μάνας, όταν φωλιάζει στο μυαλό και στην καρδιά της, η απουσία, η απώλεια, το οριστικό και το αμετάκλητο.
