Συνεχίζω από κει που το άφησα χθες. Το 1997 η αστυνομία ξεφούσκωσε τα λάστιχα των τρακτέρ (και δεν έριξε ζάχαρη στους κινητήρες όπως λέει ο μύθος), όμως η κυβέρνηση σήμερα δεν μπορεί καν να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν κατασταλτικά, δεν το σηκώνει το πολιτικό κλίμα, ενώ πιθανότατα είναι και επιχειρησιακά αδύνατο. Αφήνω στην άκρη όσα έγιναν στην Κρήτη, το νησί είναι ειδική περίπτωση και οι ορεινοί του κτηνοτρόφοι ακόμα πιο ειδική. Εξάλλου ο πρόεδρος τους είπε στις τηλεοράσεις ότι δεν συμβαδίζουν με τους αγροτοκτηνοτρόφους της υπόλοιπης Ελλάδας, έχουν ξεχωριστά αιτήματα.
Εγώ επιμένω ότι στις φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις έχουμε τον ορισμό του πολιτικού αδιεξόδου. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα που ακούγονται από τα μπλόκα, αλλά ούτε μπορεί να λύσει το πρόβλημα με καταστολή. Αντιθέτως, είναι οι αγρότες που προσπαθούν πλέον να δημιουργήσουν συνθήκες δυναμικής τους αντιμετώπισης, παρωθώντας την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την αστυνομία. Ο Μητσοτάκης τους αφήνει ανενόχλητους να κλείνουν τους δρόμους και εκείνοι ορμάνε σε αεροδρόμια και λιμάνια. Αν τα καταλάβουν κι αυτά, θα κλείσουν γύρω-γύρω και την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη κι ύστερα θα μπουν στο κέντρο τους.
Οι κινητοποιήσεις κατέληξαν ένα blame game, ένα παιχνίδι δύναμης. Αυτή είναι μια ουσιώδης διαφορά από το 1997. Τότε οι αγρότες ταμπουρώθηκαν στις Μικροθήβες και ένα ξημέρωμα το φρούριο αλώθηκε από τα ΜΑΤ. Σήμερα αυτή που αμύνεται είναι η κυβέρνηση, σε μια διαρκώς επεκτεινόμενη επιθετικότητα των απεργών. Αυτά, όσον αφορά τις «μορφές πάλης». Αναφορικά με τα αιτήματα, το πράγμα καταλήγει Γόρδιος Δεσμός. Όπως λένε στο Μαξίμου και στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν έχουν στα χέρια τους κάποιο χαρτί με αιτήματα. Ούτε έχουν έναν συνομιλητή για να τα κουβεντιάσουν μαζί του.
Στις ζωντανές συνδέσεις με τα κανάλια, εκτοξεύονται από τα μπλόκα διάφορες απαιτήσεις, από όποιον πιάσει μικρόφωνο. Από ρεύμα κάτω του κόστους μέχρι εγγυημένες τιμές προϊόντων ή ελάχιστη οικονομική απόδοση ανά στρέμμα για τον παραγωγό, λες και βρισκόμαστε στην Σοβιετία του 1960-70. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά δεν γίνονται. Αλλά ακόμα κι αυτά δεν έχουν διατυπωθεί σ’ ένα χαρτί που θα πάει στο Μαξίμου κάποιος εξουσιοδοτημένος να το διαπραγματευτεί. Απαιτούν απ’ την κυβέρνηση να ικανοποιήσει κάθε αίτημα που εκτοξεύεται στον τηλεοπτικό αέρα, αλλιώς «τα μπλόκα θα ενισχύονται».
Τούτων δοθέντων, τι μπορεί να γίνει; Δεν ξέρω, δεν βλέπω λύση, μόνο αδιέξοδο. Αν από κάτι φυλάγεται αυτή την στιγμή η κυβέρνηση, είναι να πέσει μπροστά στις κάμερες αιμόφυρτος ή νεκρός κάποιος αγρότης ή αστυνομικός, με αποτέλεσμα να παροξυνθεί εντελώς η κατάσταση. Κατά τα λοιπά, μετά την πρωτοχρονιά να περιμένετε οποιαδήποτε «λύση». Οπότε, όσοι σχεδιάζατε γιορτινή έξοδο, κλείστε μαγαζί για ρεβεγιόν στην Αθήνα…
