Ο πολιτικός αρνητισμός του Ν. Ανδρουλάκη, μετατρέπεται ραγδαία σε έλλειψη πολιτικής ενσυναίσθησης και στοιχειώδους ηγετικής πολιτικής ευθύνης. Το ΠΑΣΟΚ οδηγείται σε αυτοπαγίδευση.

Οι προκλήσεις της παρούσας συγκυρίας, το διεθνές σκηνικό και τα εθνικά μας θέματα, καθιστούν εφιαλτική κάθε απόπειρα πολιτικής διακινδύνευσης και κυβερνητικής παραλυσίας που μπορεί να εμφανιστεί στον πολιτικό ορίζοντα, με δεδομένη την ύπαρξη της απλής αναλογικής. Περισσότερο από ποτέ, καθίσταται μέγιστη προτεραιότητα η ανάγκη ανάδειξης, σοβαρής και σταθερής διακυβέρνησης. Πρέπει να περάσουμε με τις λιγότερες απώλειες και με τις καλύτερες πιθανότητες ανάκαμψης τους επερχόμενους δύσκολους καιρούς.

Η έρπουσα αναζωπύρωση του λαϊκισμού είναι ο μεγάλος κίνδυνος για την πολιτική σταθερότητα της χώρας, ο πειρασμός για τυφλή αντίδραση και «εύκολες πολιτικά λύσεις», που παράγει η συγκυρία των πολύπλευρων κρίσεων, είναι μεγάλος. Δυστυχώς και πάλι, ο λαϊκισμός διαφόρων μορφών, αριστερής ή δεξιάς προελεύσεως, εγκαθίσταται ως πολιτικός πόλος σε όλα τα δυτικά πολιτικά συστήματα, τονίζει μιλώντας στο Liberal o πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Φλωρίδης. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, πέραν των άλλων, στέλνει μήνυμα στο μεταμνημονιακό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Μήνυμα που αφορά τη δεκαετή περιπέτεια αναζήτησης και ανασυγκρότησης του νέου κεντροαριστερού πόλου. Η απάντηση στο μήνυμα δεν είναι οριστική, αλλά θα μπορούσε να γίνει δυναμική υπό δύο προϋποθέσεις.

Στην κοινωνία διαμορφώνεται ένα σαφές πλειοψηφικό ρεύμα υπερ των εμβολιασμών. Ρεύμα, με πιο προωθημένες απόψεις από τις κυβερνητικές. Στα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, προτιμούν να χαιδεύουν με τον τρόπο τους το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ξεχνώντας ότι δεν είμαστε στην εποχή των «αγανακτισμένων». Συνεχίζουν να αρνούνται την επαφή με το πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα.

Στην Ελλάδα, που είναι χώρα των συναρμοδίων και των συναρμοδιοτήτων, δεν υπάρχει άλλος τρόπος παραγωγής έργου, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αντιμετώπισης σοβαρών κρίσεων, παρά μόνο εάν βρεθούν σε μόνιμη ομάδα και υπό ενιαίο συντονισμό, όλοι αυτοί που έχουν κάτι να κάνουν για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Αυτός ο συντονισμός, θα έπρεπε να υποστηρίζεται από ένα ενιαίο κέντρο ενημέρωσης των πολιτών.

Οι βασικοί συντελεστές Ελλάδα και Τουρκία, καθώς και ο Δυτικός παράγων με τις βασικές συνιστώσες του, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ανταγωνισμού που επηρεάζει και καθορίζει τις κινήσεις όλων, σε μια πολυεπίπεδη διπλωματική και στρατιωτική σκακιέρα. Οι συμμαχίες και τα σχέδια αναπροσαρμόζονται διαρκώς. Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, όμως οφείλει ν΄ αντιμετωπίσει δραστήρια τους επικίνδυνους διχασμούς.

Στην ελληνοτουρκική κρίση των ημερών, τίποτε δεν έχει τελειώσει. Ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Αξίζει να υπογραμμίσουμε, όμως, ότι μέχρι τώρα τα πράγματα τα καθορίζει η ελληνική αποφασιστικότητα. Με ετοιμότητα και ψυχραιμία. Με κλειδί την εθνική μας αποφασιστικότητα, εξελίσσονται θετικά και οι διπλωματικές συμμαχίες, αλλά και η Τουρκία ζυγίζει ξανά τα πράγματα και κάνει δεύτερες σκέψεις.

Η Τουρκία αποδεδειγμένα πλέον, υλοποιεί στρατηγική νέο-οθωμανικής επέκτασης σε όλα τα μέτωπα και θεωρεί ότι πλησίασε η ώρα που πρέπει να στραφεί δυτικά. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή ηγεσία να καταλήξει ότι μόνο η καθολική πίεση μπορεί να δράσει ανασχετικά επί της Τουρκίας και να δηλώσει παρουσία με συνολικό πακέτο διαπραγμάτευσης, επιβάλλοντας ρήτρες ασφαλείας για κάθε είδους απειλή των ευρωπαϊκών συνόρων. Να καταθέσει, τελικά, τις κόκκινες συνοριακές της γραμμές, με όρους ευρωπαϊκού casus belli.

Η διεθνής εμπειρία διδάσκει, ότι στους καιρούς μας η παρακμή και η κατάλυση της Δημοκρατίας δεν γίνεται με τους παραδοσιακούς τρόπους της «απ΄ έξω κατάληψης». Γίνεται «από μέσα», από αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές φορέων που έχουν εκλεγεί και ομνύουν στο όνομά της. Στην Ευρωπαϊκή μας οικογένεια, τα παραδείγματα υπάρχουν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρότι υπερδύναμη της σύγχρονης εποχής, μοιάζουν πια άγνωστες και ακατανόητες. Αυτό, όμως, που σίγουρα γνωρίζει ο κόσμος για την χώρα, είναι η διαχρονική πορεία των φυλετικών διακρίσεων, σε σημείο που να χαρακτηρίζονται ως το εθνικό προπατορικό αμάρτημα.

Ανάμεσα στις πολλές επιταχύνσεις που ζούμε λόγω της πανδημίας, φαίνεται ότι βαθαίνει και η έλλειψη παγκόσμιας ηγεσίας. Είναι ορατό, ότι ο κόσμος βρίσκεται στο σημείο όπου οι ΗΠΑ δείχνουν, πλέον, να μην μπορούν να ηγηθούν, αλλά και η Κίνα να απέχει πολύ από το να αναλάβει ηγετικό ρόλο με το κενό παγκόσμιας ηγεσίας που αποκαλύπτεται να μετατρέπεται σε κατάσταση παρατεταμένης ανταγωνιστικής ανισορροπίας.

Καταλαγιάζει το πρώτο κύμα της πανδημίας και σχετικά σοφότεροι, αναλογιζόμαστε πράγματα για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Ετοιμάζοντας προσεκτικά τα βήματα την κοινωνικής μας επανένταξης, αντιλαμβανόμαστε σιγά-σιγά, ότι ο κορονοϊός δεν θα χωρίσει την ιστορία σε προ και μετά την έλευση του, ενώ η δυναμική πορεία της ανάδειξης των κρυμμένων δυνατοτήτων, δημιουργεί τους δικούς της ήρωες και ηγέτες.

Η Ευρώπη, ως ενωσιακό σύστημα, είναι υποχρεωμένη να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά διεθνώς, αλλά και να αποτελέσει υπόδειγμα οικουμενικής αλλαγής στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Τον υποδειγματικό της ρόλο η Ευρώπη, τον δικαιούται μέσα από την άντληση διδαγμάτων από τις τραγικές πολεμικές εμπειρίες της, αλλά και από την ίδια την πολιτισμική της εξέλιξη.

Η πραγματικότητα της παγκόσμιας επιδημίας που βιώνουμε, αιφνιδίασε όλο τον πλανήτη. Αλλά μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα άλλα φαινόμενα της νέας εποχής που διανύουμε, όπως αυτά της κλιματικής κρίσης και των διογκούμενων κυμάτων των μεταναστευτικών εισβολών, που βρίσκουν απροετοίμαστα και αμήχανα τα πολιτικά συστήματα;

Μεταναστευτικές εισβολές, δημογραφικές ανισορροπίες, περιβαλλοντική κρίση, πρωτοεμφανιζόμενες επιδημίες, συμβατικοί πόλεμοι και εξελισσόμενη φτώχεια, έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι η εποχή μας ειναι μεταβατική και ταυτόχρονα ιδρυτική. Θα κινηθούμε προς ένα κόσμο καλύτερο ή όχι; Αυτό είναι ζητούμενο και όχι εσχατολογικά δεδομένο.