Ο εφιάλτης της λειψυδρίας

Το επόμενο καλοκαίρι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να αναγκαστεί η κυβέρνηση να θέσει αυστηρούς περιορισμούς στην κατανάλωση νερού. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Τα καλά νέα είναι ότι οι αρμόδιοι παρακολουθούν το θέμα εδώ και καιρό, έχουν προετοιμαστεί γι αυτό και έτσι χτες ανακοίνωσαν μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης. Τα κακά νέα είναι ότι δεν ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας. Αν βρέξει τον χειμώνα θα κερδίσουμε μερικούς μήνες. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν αναγκαία και στο σωστό χρόνο. Ίσως, έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην αφαλάτωση.  

Αναδείξαμε το θέμα πριν από περίπου σαράντα μέρες. Την επομένη βγήκαν διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες να μας διαψεύσουν, λέγοντας ότι δεν υπάρχει κρίση. Ευτυχώς δεν τους άκουσε ο κ. Μητσοτάκης. Όπως δεν συζήτησε καν τις εισηγήσεις να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με αυξήσεις των τιμολογίων.

Τα μέτρα δεν είναι ευκαιριακά. Είναι ένα οργανωμένο σχέδιο που δεν καταρτίζεται σε έναν ή δύο μήνες. Εδώ και πολύ καιρό η κυβέρνηση εργάζεται πάνω σε σενάρια που δεν είναι και ιδιαίτερα αισιόδοξα. Η Ελλάδα θα είναι μια από τις χώρες της ΕΕ που θα νιώσει πολύ έντονα τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Για μια έστω φορά δεν λειτουργήσαμε με τη λογική του «πάμε και θα δούμε», αλλά με τρόπο που λύνουν εδώ και χρόνια τα προβλήματά τους οι δυτικές χώρες. Μακάρι να το συναντούσαμε αυτό και σε άλλους τομείς.  

Η λειψυδρία χτυπάει την πόρτα μας. Το νερό που υπάρχει στους ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ αρκεί για έναν χρόνο. Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος, κάθε χρόνο καταναλώνουμε περίπου 420 εκ. κυβικά, όσο ακριβώς υπάρχει σήμερα στους αποταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ. Πριν 3 χρόνια οι ταμιευτήρες είχαν 1.070 εκ. κυβικά. Δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για να αντιληφθεί κανείς ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας κρίσης.  

Το θέμα του νερού είναι εδώ και χρόνια «παρατημένο». Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν παλαιά δίκτυα σε όλη την χώρα που το νερό χάνεται στη διαδρομή, ενώ οι επενδύσεις εκσυγχρονισμού είναι ανύπαρκτες. Τα τελευταία πέντε χρόνια έγιναν κάποια βήματα, αλλά δεν ήταν αρκετά. Και δεν θα μπορούσαν να είναι, αφού έπρεπε να ξεπεραστούν πολλές αγκυλώσεις. Σε ποιον ανήκει το νερό, ποιος θα πληρώσει τις υποχρεώσεις προς τη ΔΕΗ, είναι μόνο μερικά από αυτά που συνθέτουν τον πονοκέφαλο του αρμόδιου υπουργού.  

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι τα μέτρα που λαμβάνουμε σήμερα είναι πιθανό να ξεπεραστούν από την ταχύτητα των εξελίξεων. Η κλιματική αλλαγή μπορεί να αποδειχτεί πιο γρήγορη απ’ ότι φανταζόμαστε και οι επιπτώσεις της να είναι βαρύτερες από εκείνες που έχουμε προβλέψει.  

Η αφαλάτωση νερού μοιάζει να είναι η λύση του μέλλοντος. Αλλά ακόμη και εκεί υπάρχουν σοβαρά εμπόδια, καθώς η νομοθεσία δεν βοηθάει ιδιαίτερα τις επενδύσεις σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν μεγάλα κενά που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν. Οι Κύπριοι που έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα νωρίτερα από εμάς έχουν καταλήξει στη λύση της αφαλάτωσης και ο σχεδιασμός τους περιλαμβάνει τη δημιουργία νέων μονάδων, έτσι ώστε να καλύψουν πλήρως το πρόβλημα. Μήπως θα έπρεπε κι εμείς να ρίξουμε εκεί το μεγαλύτερο βάρος των ενεργειών μας; 

Θανάσης Μαυρίδης 

[email protected]