Μεγαλώσαμε βλέποντας την Κηφισιά να αλλάζει πρόσωπο. Από προάστιο με κήπους μεταμορφώθηκε σε εμπορική βιτρίνα. Τα παλιά αρχοντικά γίνανε εστιατόρια, οι αυλές χώροι στάθμευσης, τα στενά γέμισαν με κόσμο που ανέβαινε να ψωνίσει. Ήταν η δεκαετία που η πόλη ανακάλυπτε τα εμπορικά κέντρα. Στις μέρες μας, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στα νότια της πρωτεύουσας και το Ελληνικό υψώνεται σαν καθρέφτης του νέου συλλογικού ονείρου. Η λεγόμενη Αθηναϊκή Ριβιέρα καλεί τον κόσμο με πηχυαίους τίτλους στο διαδίκτυο και διαφημίσεις στην παραλιακή.
Κι όμως, κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει μια άλλη Ριβιέρα - εκείνη του Αντώνη Τσακίρη. Όχι η Ριβιέρα του τζόγου και των ευκαιριών, αλλά μια Ριβιέρα εσωτερική, εκεί όπου ο άνθρωπος, ξένος μέσα στην πόλη, αντικρίζει το είδωλό του στο τζάμι της βιτρίνας, στο βλέμμα των περαστικών. Ο κόσμος αυτός μοιάζει να βγαίνει από μια κοινή, νυχτερινή ανάμνηση της πόλης: πρόσωπα κουρασμένα, αλλά φωτισμένα από ένα φως που δεν ανήκει στο τοπίο – μια λάμψη τεχνητή που δεν είναι γυαλιστερή, αλλά εξόχως αποκαλυπτική. Ο εξπρεσιονισμός του ζωγράφου θυμίζει Γερμανούς του περασμένου αιώνα – Otto Dix και George Grosz – που στην παραμόρφωση έδειξαν το αληθινό πρόσωπο.
Έργο του Αντώνη Τσακίρη
Στους πίνακές του βλέπεις ένα θεατρικό σκηνικό λίγο πριν από τη δράση – ένα αόρατο επεισόδιο που έχει ήδη συμβεί ή που πρόκειται να συμβεί, και ο θεατής βρίσκεται ανάμεσά του, σαν μάρτυρας μιας εξομολόγησης. Το φως είναι ηλεκτρικό. Οι μορφές, μετωπικές και ακίνητες, κρατούν κάτι από τη βουβή ένταση του εξπρεσιονισμού, όμως δεν κραυγάζουν. Είναι οι άνθρωποι που κουβαλούν τη μνήμη μιας πόλης που δεν τους βλέπει πια. Τα αυτοκίνητα, οι δρόμοι, οι θάλασσες υπονοούνται και λειτουργούν ως σύμβολα μετάβασης, σαν να πρόκειται για το ίδιο σκηνικό που αλλάζει φωτισμό – πότε βυθισμένο στο γαλάζιο, πότε στο πορτοκαλί, πότε σε μια σιωπή γκρίζου.
Έργο του Αντώνη Τσακίρη
Ο Τσακίρης χτίζει τις εικόνες του με μια μαθηματική αίσθηση χώρου, μα η αφήγηση είναι ονειρική· σαν να παρακολουθείς έναν εφιάλτη γυρισμένο σε 35 χιλιοστά, όπου η φαντασία φωτίζει τις ρωγμές της πραγματικότητας. Όμως η Ριβιέρα του δεν είναι τόπος αλλά κατάσταση. Εκεί, η ζωγραφική γίνεται καθρέφτης: μας επιστρέφει όχι την εικόνα της πόλης, αλλά εκείνη του ανθρώπου που την κατοικεί.
«Αυτόπτης μάρτυρας» του Αντώνη Τσακίρη
Ο Τσακίρης μέσα από τη μνήμη της πόλης την ξανασυνθέτει σε μνημείο του ανώνυμου Αθηναίου, αυτού που στέκεται ανάμεσα στο όνειρο και στην απογοήτευση, στην πραγματικότητα και στο φαντασιακό. Η «Ριβιέρα» του είναι ένα σπαρακτικό ψυχογράφημα της πόλης. Μια τοιχογραφία των επιβατών της, των ανθρώπων που στέκονται σε μια στάση χωρίς προορισμό. Ένα σχόλιο για όλους εμάς που μεγαλώσαμε σε μια πόλη που μιμείται τον εαυτό της, αναζητώντας μια καινούργια ταυτότητα, λίγο πιο φωτεινή από την προηγούμενη.
Έως 8 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Δεξαμενή - Κολωνάκι
