Υπάρχουν ζωγραφιές που δεν σηκώνουν φωνή. Στέκονται όπως ένα άρωμα από λιβάνι που περνά και μένει χωρίς να το κυνηγάς. Έτσι δουλεύει η Μαρία Γιαννακάκη: με μια γραμμή που μοιάζει να χάνεται, με χρώματα που συγκρατούνται για να μιλήσει αυτό που δεν λέγεται.
Στα έργα της πρωταγωνιστούν γυναίκες που κοιτούν λίγο πιο μέσα απ’ το πλήθος, βιβλία δεμένα με λουλούδια σαν μυστικά που τα φυλάς χρόνια, σκυλιά που γέρνουν στο χάδι όπως γέρνει κανείς σε μιαν ανάμνηση. Ακόμη και τα ερωτικά ζευγάρια της μοιάζουν με αναμνήσεις, σαν να μπλέκονται με άλλες εικόνες που πέρασαν κάποτε από το βλέμμα και έμειναν εκεί, μισές στον χρόνο, μισές στο όνειρο. Τίποτα κραυγαλέο. Όλα σιγανά, όπως η εντύπωση που φέρνει ένα πρωινό φως από μακριά.
Έργο της Μαρίας Γιαννακάκη
Η Γιαννακάκη δεν ζωγραφίζει για να εντυπωσιάσει. Ζωγραφίζει για να πλησιάσει. Κάθε μορφή της και μια μικρή υπόσχεση τρυφερότητας, μια υπενθύμιση πως η ομορφιά, όταν δεν καυχιέται, αγγίζει βαθύτερα. Κι αν η έκθεση λέγεται «Flowery Souls», είναι γιατί οι εικόνες της ανθίζουν σιωπηλά, όπως ανθίζουν τα πράγματα που αγαπιούνται με υπομονή. Στον χώρο της Metamorfosis (Χρυσοστόμου Σμύρνης 11), δεν αλλάζει η ζωγραφική της, αλλάζει ο θεατής. Γίνεται λίγο πιο προσεκτικός, λίγο πιο άνθρωπος.
Έργο της Μαρίας Γιαννακάκη
Η μέχρι τώρα διαδρομή της ζωγράφου, παρότι εντυπωσιακή, δεν επιδιώκει τον θόρυβο. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1977–1982), κοντά στον Παναγιώτη Τέτση, και ψηφιδωτό με τον Γιάννη Κολέφα∙ μια παιδεία που της έδωσε το βλέμμα της πειθαρχίας και της εσωτερικότητας. Με κρατική υποτροφία συνέχισε σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Hangzhou, στοχαστική μαθητεία στην παραδοσιακή κινεζική ζωγραφική και καλλιγραφία, όχι ως εξωτικό πέρασμα, αλλά ως πνοή που έδωσε βάθος στον ζωγραφικό της κόσμο. Η πρώτη της ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο το 1986. Έκτοτε, η ζωγραφική της ταξιδεύει σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας.
Έως 22/11
