Το όνομά της φιγουράρει στους τίτλους περισσότερων από 120 ταινιών ποικίλων κινηματογραφικών ειδών καθώς και στην προνομιακή ελίτ των ηθοποιών που έχουν βραβευθεί στα τρία πιο βαρυσήμαντα φεστιβάλ του κόσμου – τις Κάννες, τη Βενετία και το Βερολίνο. Αισθάνεται ότι δεν έχει πάρει αρκετά ρίσκα στην καριέρα της και θεωρεί πραγματική δυσκολία στις ταινίες την απουσία εμπιστοσύνης στη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού, ενώ ένας σκηνοθέτης με τον οποίο θα ήθελε να είχε συνεργαστεί, είναι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ για την ταινία του «Δεσμώτης του Ιλίγγου» (1958).
Ιέρεια του γαλλικού σινεμά με διεθνή πορεία τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, επίτιμη προσκεκλημένη του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (30/10-9/11), αισθάνεται «πλούσια» που έχει ενσαρκώσει τόσους ρόλους και έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες, μην προσμένοντας για κάτι συγκεκριμένο.
Εκείνο το οποίο «αναζητώ πάντα είναι το άγνωστο και πράγματι η καριέρα μου υπήρξε μια βουτιά προς το άγνωστο. Το άγνωστο είναι αυτό που αναζητώ και, συνήθως, το βρίσκω», όπως υπογράμμισε η Γαλλίδα σταρ κατά τη συνέντευξη Τύπου (03/11) που παραχώρησε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, υπό τον συντονισμό του Γιώργου Κρασσακόπουλου, επικεφαλής προγράμματος του ΦΚΘ. Το Φεστιβάλ – όπως είχαμε σημειώσει – έχει ειδικό αφιέρωμα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ με τίτλο «Ιζαμπέλ Ιπέρ: Οι εσωτερικές μεταμορφώσεις μιας κορυφαίας ηθοποιού», αποτελούμενο από 15 ταινίες τις οποίες επέλεξε η ίδια.
Από τη συνέντευξη Τύπου της Ιζαμπέλ Ιπέρ στο 66ο ΦΚΘ. @Νεκταρία Μαραγιάννη
Έχουσα ελιχθεί σε ρόλους ταινιών που συγκαταλέγονται από το θρίλερ και το δράμα μέχρι την κωμωδία, το ρομάντζο και τη σάτιρα, η Ιπέρ θεωρεί ότι οι ρόλοι που έχει αναλάβει δεν είναι απαιτητικοί. «Οι χαρακτήρες που ενσαρκώνω περιλαμβάνουν σύνθετες πτυχές και αμφιλεγόμενα σημεία. Δεν πιστεύω, όμως, πως αυτό τους κάνουν αντιπαθητικούς. Ίσως κάποτε το σινεμά είχε σαφείς διαχωρισμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά πλέον αυτά τα σύνορα έχουν αρχίσει να θολώνουν και είναι πιο δυσδιάκριτα».
Παρότι δεν αισθάνεται ότι έχει πάρει ρίσκα στην καριέρα της, έχει βρεθεί πολλές φορές έξω από το ασφαλές της περιβάλλον και αυτή ήταν ανέκαθεν η ιδέα που είχε σχετικά με την κινηματογραφική δημιουργία. Όπως ανέφερε: «μου άρεσε να κάνω ταινίες στο εξωτερικό, μακριά από τη χώρα μου» και η πρώτη φορά που ένιωσε πραγματική ηθοποιός ήταν όταν συμμετείχε στην ταινία «Οι κληρονόμοι» (1980) της Μάρτα Μέσαρος από την Ουγγαρία.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ και η κόρη της, Λολιτά Σαμά, πριν από τη συνέντευξη Τύπου. Φωτ.: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
«Έκανα επίσης πολλές ταινίες στην Ασία με τον Χονγκ Σανγκ-σου αλλά και με τον Μπριγιάντε Μεντόζα. Τα γυρίσματα στο εξωτερικό είναι πάντα μια φανταστική εμπειρία, γιατί έτσι γίνεσαι μέρος μιας άγνωστης και ξένης περιοχής. Είναι τρομερό το να γίνομαι η προσωποποίηση του βλέμματος ενός σκηνοθέτη σαν τον Χονγκ Σανγκ-σου στη δική του χώρα,» υπογράμμισε, μην διστάζοντας να αναφερθεί στην αποτυχία η οποία, σαφώς και επηρεάζει.
Κατά την ίδια: «Δεν κάνουμε ταινίες για να παραμείνουμε κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, αλλά για να μας δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Το να γίνεις αποδεκτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ωστόσο, είμαι απλώς μια ηθοποιός της ταινίας και δεν γίνεται να κουβαλώ όλο το βάρος της αποτυχίας στους ώμους μου: δεν νιώθω προσωπικά υπεύθυνη για την όποια αποτυχία».
«Το λεπτό που καταθέτεις στην ερμηνεία ανήκει στο παρελθόν»
«Η κινηματογραφική δημιουργία έχει να κάνει με το παρόν, το οποίο ξεχνιέται αυτομάτως. Το λεπτό που καταθέτεις την ερμηνεία έχει ήδη συντελεστεί και ανήκει στο παρελθόν», ανέφερε κατά τη συνέντευξη Τύπου η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία παρευρέθηκε (03/11), επίσης, στην ελληνική πρεμιέρα της ταινίας του Τιερί Κλιφά, «Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο» (2025), στο κατάμεστο «Ολύμπιον».
Υποδυόμενη τον χαρακτήρα της Μαριάν Φαρέρ στην ταινία που αποτελεί μεταφορά μιας πραγματικής ιστορίας στη μεγάλη οθόνη – της υπόθεσης Μπετανκούρ, ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στη Γαλλία – η Ιπέρ υπογράμμισε πως η ταινία σαφώς είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, ωστόσο, παραμένει μυθοπλασία. Κάτι το οποίο διαβάζουμε στην αρχή της ταινίας: πως «οι δημιουργοί έχουν συνδυάσει στοιχεία μυθοπλασίας με μια δημιουργική άποψη των γεγονότων».
Άλλοτε γοητευτική και αινιγματική και άλλοτε προκλητική, η Ιπέρ ως Μαριάν Φαρέρ βρίσκεται στο επίκεντρο με κοντινά, πολύ κοντινά και μεσαία πλάνα να τονίζουν τη δυναμική της παρουσία ενώ η συναισθηματική της κατάσταση εναλλάσσεται λόγω της έκβασης των γεγονότων.
Τα δώρα της σε έναν πολύ νεότερό της καλλιτέχνη προκαλούν την αντίδραση του κοινού σε μία υπόθεση στην οποία εμπλέκονται ακόμα και πρώην πολιτικοί αρχηγοί. Ενώ, το πώς η εμβληματική Ιπέρ «σπα» ως Φαρέρ αντιστοιχεί στην διαβρωτική διαπλοκή του χρήματος με την τέχνη και την πολιτική, καταδεικνύοντας, για ακόμα μια φορά, πως η τιμώμενη ηθοποιός αποτελεί μία μοναδική περίπτωση κινηματογραφικού ταλέντου που μεταμορφώνεται εσωτερικά για τις ανάγκες των ρόλων της.
Στιγμιότυπο από την ταινία «Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο». Φωτ.: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
«Σκοπός του σκηνοθέτη ήταν να εξερευνήσει την ιστορία και να την αποτυπώσει μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μια οπτική γωνία όχι ακριβώς ρομαντική, καθώς πρόκειται για μια ιδιαίτερα σκληρή ιστορία, αλλά διαφορετική. Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω είναι η Μαριάν Φαρέρ, μια γυναίκα που θυμίζει τον χαρακτήρα της πραγματικής ιστορίας. […] Εδώ όμως, μέσα από τον χαρακτήρα που υποδύομαι, η ιστορία ξετυλίγεται από την αρχή της. Από τη στιγμή που η πρωταγωνίστρια συναντά αυτόν τον φωτογράφο και γοητεύεται από την αστεία προσωπικότητά του. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποτυπώσει την αλήθεια αυτής της σχέσης», ανέφερε η Ιζαμπέλ Ιπέρ, τονίζοντας πόσο δύσκολο είναι να ενσαρκώσει μια ηθοποιός έναν πραγματικό χαρακτήρα.
«Πρέπει να προσπαθήσεις να αφήσεις πίσω σου την πραγματικότητα και να βυθιστείς στο κομμάτι της μυθοπλασίας προκειμένου να παρασυρθείς από το πρόσωπο που υποδύεσαι. Σε τέτοια πραγματικά γεγονότα, η κοινή γνώμη δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη γύρω από τον χαρακτήρα. Για εμάς είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί προσπαθούμε να προσφέρουμε μια νέα διάσταση στα γεγονότα, ώστε ο θεατής να μπορέσει να κατανοήσει και την άλλη πλευρά», είπε.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ στη σκηνή του «Ολύμπιον» πριν από την προβολή της ταινίας «Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο» @Νεκταρία Μαραγιάννη
Γυρισμένη κατά μέρος της στην Ανάβυσσο και με πρώτη παρουσίαση στο «Εκτός Συναγωνισμού» τμήμα του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, η ταινία του Κλιφά αποτελεί μία μελέτη χαρακτήρων, υπογραμμίζοντας πως «η πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο είναι απλός άνθρωπος» και «δεν πρέπει να μένει ξαπλωμένη περιμένοντας τον θάνατο». Κάτι που οφείλει να ισχύει για κάθε άνθρωπο, οποιασδήποτε τάξης και ηλικίας.
«Υποδύομαι καταστάσεις, όχι χαρακτήρες»
Έχουσα διανύσει μισό αιώνα καριέρας, υπάρξει πλουραλιστική και πολυσυλλεκτική στις επιλογές της, η Ιπέρ αποδεικνύει διαρκώς ότι η ακτινοβολία της δεν γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα, πολιτισμικούς και γλωσσικούς περιορισμούς. Όπως η ίδια κατέθεσε στο masterclass «Ιζαμπέλ Ιπέρ: Από τη σκηνή στην οθόνη» που πραγματοποιήθηκε (04/11) με συντονίστρια τη συγγραφέα και ποιήτρια Έρση Σωτηροπούλου, «δεν διαχώρισα το θέατρο από το σινεμά», διευκρινίζοντας τη θέση της αυτή: «στο θέατρο υπάρχει ένα ολόκληρο κοινό και το κοινό αυτό αντιπροσωπεύει ένα τεράστιο μάτι που θα δει τη δουλειά μου στο σινεμά».
Η θεατρική σκηνή έχει μια μοναδική ομορφιά. «Στη σκηνή είναι σαν να είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας και για να ζήσουμε αυτή την εμπειρία πρέπει να αγνοήσουμε την ύπαρξη του κοινού. Στην υποκριτική – είτε αυτή αφορά στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο – είμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και πρέπει να αισθανόμαστε ελεύθεροι από οτιδήποτε άλλο», τόνισε η Γαλλίδα σταρ, διευκρινίζοντας κάτι που επίκειται για την υποκριτική δεινότητα.
«Τη στιγμή που ερμηνεύουμε δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη. Η δουλειά του/της ηθοποιού απαιτεί πολύ σκέψη αλλά αυτό είναι μία διεργασία που γίνεται προτού υποδυθούμε τον ρόλο. Σκεφτόμαστε τον χαρακτήρα πριν από την ερμηνεία και όταν ερμηνεύουμε απλώς νιώθουμε. Εκείνο που επίσης χρειάζεται, είναι αυτοπεποίθηση».
Από το masterclass «Ιζαμπέλ Ιπέρ: Από τη σκηνή στην οθόνη» @Νεκταρία Μαραγιάννη
Θέση της ότι υποδύεται καταστάσεις και όχι χαρακτήρες, και καθότι «εξερευνήτρια» στο επάγγελμά της, δεν κάνει πίσω. Έχει αλλάξει κάτι από την πρώτη έως την τελευταία της ταινία; «Όλα έχουν αλλάξει και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή σε αυτή την ''τελετή'', είτε είναι στο θέατρο είτε στο σινεμά, υπάρχει ένα μέρος το οποίο δεν αλλάζει ποτέ και αυτό είναι που αγαπώ ιδιαίτερα», διευκρίνισε, αναπολώντας την πρώτη φορά που βρέθηκε μπροστά σε κάμερα.
«Πρέπει να ήταν μπροστά στην κάμερα του πατέρα μου, τότε που οι μπαμπάδες σκηνοθετούσαν τα παιδιά τους, όταν ήμουν 4 ετών». Ωστόσο, επαγγελματικά, έχει ξεχάσει πότε ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε μπροστά στον κινηματογραφικό φακό – «πρέπει να ήταν μια ταινία για την τηλεόραση και μάλλον είχα δευτερεύοντα ρόλο αλλά δεν θυμάμαι την αίσθηση που μου άφησε», είπε, κάνοντάς μας γνώστες του τι ακολουθεί: «θα πάω στην Ταϊβάν όπου έχω ήδη παίξει εκεί. Πηγαίνω σε όλον τον κόσμο προβάλλοντας ταινίες μου. Πριν από εδώ ήμουν στο Τόκιο».
«Από τη φιλμογραφία μου λείπει μια ταινία ενός Έλληνα σκηνοθέτη»
Εκτός από την «Πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο», στις 15 ταινίες του αφιερώματος στην Ιπέρ περιλαμβάνονται –μεταξύ άλλων – η «Copacabana (2010)» του Μαρκ Φιτουσί, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την κόρη της, καθώς και «Εκείνη» (2016) του Πολ Βερχόφεν, μία ταινία «υπέροχη και σημαντική για μένα» όπως τόνισε (04/11) η ιέρεια του γαλλικού σινεμά πριν από την προβολή της ταινίας και της βράβευσής της από τον Δήμο Θεσσαλονίκης για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο και τον πολιτισμό.
«Ο Βερχόφεν είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης και ο ρόλος μου στην ταινία του ''Εκείνη'' είναι εξαιρετικός και κάπως ακραίους – πάντα αγαπώ τέτοιους ρόλους», είπε και σχολίασε πως από τη φιλμογραφία της λείπει μια ταινία ενός Έλληνα σκηνοθέτη.
Από την τελετή βράβευσης της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Επί σκηνής του «Ολύμπιον βρίσκονται, επίσης, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Στέλιος Αγγελούδης, και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης. Φωτ.: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Η βράβευση της Ιπέρ στο πλαίσιο του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης εντάσσεται στην γεμάτη βραβεία και επαίνους κινηματογραφική σταδιοδρομία της, στην οποία περιλαμβάνονται, επίσης, 16 υποψηφιότητες στα βραβεία Σεζάρ, κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού. Μεταξύ άλλων, κέρδισε το βραβείο για τις ερμηνείες της στις ταινίες «Η τελετή» (1995) του Κλοντ Σαμπρόλ και «Εκείνη» (2016) του Πολ Βερχόβεν – για το φιλμ «Εκείνη» απέσπασε, επίσης, Χρυσή Σφαίρα και υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.
Η λίστα με τις διακρίσεις της Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι ατελείωτη, καθώς η τροπαιοθήκη της επίσης περιλαμβάνει τρία βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, βραβεία BAFTA, Λουμιέρ και Νταβίντ ντι Ντονατέλο, αμέτρητες ακόμα βραβεύσεις σε δεκάδες κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Είναι μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς του θεάτρου παγκοσμίως και έχει λάβει το τιμητικό βραβείο Μολιέρ για τη συνεισφορά της στο θέατρο, ενώ έχει αποσπάσει εννέα υποψηφιότητες Μολιέρ – τις περισσότερες για γυναίκα ηθοποιό στην ιστορία του θεσμού.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ
Αναμφίβολα, μία ακούραστη σταρ του παγκόσμιου κινηματογράφου που έλαμψε και λάμπει, χαρίζοντας λίγο από το φως της στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την παρουσία της σ' αυτό. Συνεχίζει με κάθε της ερμηνεία να «βουτά προς το άγνωστο», υποδεικνύοντας πως κάθε φορά μπορεί να ξεπεράσει τον πρότερο εαυτό της.
Κεντρική φωτ.: Η ηθοποιός Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης, στη σκηνή του «Ολύμπιον» πριν από την πρεμιέρα της ταινίας «Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο». Φωτ.: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
