H έκφραση «show me the money» έγινε διάσημη μετά την ταινία του Jerry Maguire. Στη γλώσσα μας την είχαμε ερμηνεύσει ως «δείξε μου το χρήμα», που ακουγόταν πολύ, από όσους προσπαθούσαν να προσγειώσουν στην οικονομική πραγματικότητα τους πολιτικούς καιροσκόπους, κατά την περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα. Όταν το κίνημα των αγανακτισμένων και των πολιτικών τερατογενέσεων, αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι μόνο με χρήματα και μεταρρυθμίσεις θα ξεπερνούσαμε τα προβλήματα. Μόνον ο Σώρρας είχε βρει κάποια τρισεκατομμύρια δολάρια και ο Αλέξης Τσίπρας κάποια «go back» και κάποια σκισμένα μνημόνια.
Σήμερα στη Γαλλία, δεν έχει αρχίσει ούτε καν να ακούγεται το «Montre-moi l'argent», αφού βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο της πολιτικής άρνησης της οικονομικής πραγματικότητας. Ένα στάδιο που σύντομα θα περάσει. Διότι είναι καλές και ενθουσιώδεις οι παραιτήσεις των πρωθυπουργών, είναι καλές και εντυπωσιακές και οι πτώσεις των κυβερνήσεων, ωστόσο το πρόβλημα είναι κατ’ αρχάς οικονομικό και δημοσιονομικό, οπότε για την επίλυση του απαιτούνται χρήματα.
Κάτι που υπογράμμισε και στην ομιλία του ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Γαλλίας, λέγοντας: «Έχετε τη δύναμη να ανατρέψετε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχετε τη δύναμη να εξαλείψετε την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα θα παραμείνει αμείλικτη: οι δαπάνες θα συνεχίσουν να αυξάνονται και το βάρος του χρέους, που είναι ήδη αβάσταχτο, θα γίνει βαρύτερο και πιο δαπανηρό»
Παρακολούθησα διαδικτυακά, και τις δηλώσεις μελών της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης μετά την ψηφοφορία που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Μπαϊρού. Και εντυπωσιάστηκα είναι η αλήθεια από τον ενθουσιασμό, τα χαμόγελα, την αισιοδοξία, το πείσμα και την αγωνιστικότητα τους. Πανηγύριζαν για την ήττα Μπαϊρού την οποίαν καθρέφτιζαν πάνω στο πρόσωπο του προέδρου Μακρόν. Μιλούσαν για κατάρρευση της προεδρίας Μακρόν, για νίκη των λαϊκών κινημάτων των δρόμων, της Ακροδεξιάς της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά και του αριστερού μπλοκ του Μελανσόν.
Οι όροι που επικρατούσαν στις δηλώσεις των Γάλλων βουλευτών, ήταν αποκλειστικά πολιτικοί. Μιλούσαν για εκλογές, για παραίτηση του Γάλλου προέδρου, για τη δυσκολία εξεύρεσης μιας βιώσιμης πολιτικής λύσης ακόμα και μετά από αυτές. Ορισμένοι αναφέρονταν στον διορισμό τεχνοκράτη πρωθυπουργού ή στη συγκρότηση μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης, σε μια διακομματική συμφωνία η οποία θα μπορούσε πιθανόν να διασφαλίσει μια στοιχειώδη πολιτική και οικονομική ομαλότητα, μέχρι η δύσκολη οικονομική πραγματικότητα να κάνει εκ νέου την επανεμφάνιση της.
Φαίνεται ότι οι Γάλλοι αισθάνονται οικονομικά ασφαλείς. Το βαρύ χρέος τους και το αυξανόμενο έλλειμμα τους, δεν τους ανησυχούν και δεν τους απασχολούν στον βαθμό που θα έπρεπε. Όπως υποστηρίζουν η Γαλλία δεν είναι ούτε Ελλάδα, ούτε Ιταλία. Είναι η καρδιά της Ευρώπης. Και ως τέτοια, θεωρούν ότι πρέπει να τη σεβαστούν και να την αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι διεθνείς οργανισμοί και οι αγορές ομολόγων. Μέσα από αυτό το πνεύμα που ήταν διάχυτο ανάμεσα στους βουλευτές ολόκληρου του πολιτικού φάσματος που έδιναν συνεντεύξεις, γίνεται φανερό ότι οι Γάλλοι επιλέγουν την πολιτική διάσταση του προβλήματος από την οικονομική, θυμίζοντας λίγο από Ελλάδα.
Οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς, δεν συγκλίνουν μόνο στην άρνηση τους απέναντι στα προτεινόμενα μέτρα. Συγκλίνουν και στη μη διατύπωση ενός εναλλακτικού προγράμματος δημοσιονομικής και μακροοικονομικής σταθεροποίησης για τη χώρα. Αντιθέτως είναι έτοιμες να κατηγορήσουν τους ξένους πιστωτές, τις ξένες δυνάμεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάγκη λιτότητας, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο, να αποκομίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα πολιτικά οφέλη. Ακόμα και να κατακτήσουν τη Γαλλική Προεδρία. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διασωθεί, υπονομεύοντας ωστόσο, τόσο το οικονομικό και δημοσιονομικό μέλλον της Γαλλίας, όσο και την ευρωπαϊκή συνοχή και προοπτική.
Θυμίζει κάτι από Ελλάδα όλο αυτό; Αυτούς που έσχιζαν τα μνημόνια από το πρωί μέχρι το βράδυ; Αυτούς που τα καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο; Αυτούς που υπονόμευσαν συνειδητά την κυβέρνηση Παπαδήμου; Αυτούς που απέρριψαν το mail Χαρδούβελη; Αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τις προεδρικές εκλογές για να πάμε σε εκλογές;
Είναι φανερό ότι το ελληνικό πολιτικό μικρόβιο έχει προσβάλει τη γαλλική πολιτική σκηνή. Αντί οι πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας να προχωρήσουν σε ανώδυνες λειτουργικές μεταρρυθμίσεις – πολύ ελαφρότερες των αντίστοιχων ελληνικών -, σε βαθύτερες συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, σε μειώσεις των κρατικών δαπανών και να αποδεχθούν κάποια μέτρα λιτότητας, προτάσσουν ως βασικό και μοναδικό στόχο την πτώση του Προέδρου Μακρόν.
Λες και η πτώση Μακρόν θα δώσει λύση στο πολιτικό αδιέξοδο και ακόμα περισσότερο στη δυσμενή δημοσιονομική και οικονομική πραγματικότητα. Η πτώση Μακρόν είναι λοιπόν ο στόχος, κι ας ακολουθήσει ακυβερνησία και πολιτική αστάθεια, εν μέσω μιας ισχυρής οικονομικής περιδίνησης.
Σας θυμίζει και πάλι κάτι από Ελλάδα αυτό;
- Να πέσει ο Μητσοτάκης και μετά βλέπουμε.
- Μα δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση!
- Να πέσει και μετά θα φτιαχτεί μια προοδευτική διακυβέρνηση.
- Με ποιους;
- Με όλους τους προοδευτικούς!
- Με ποιους δηλαδή;
- …
Η αλήθεια είναι μια. Ότι η Γαλλία χωρίς πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να λάβει τις απαραίτητες και αναγκαίες οικονομικές αποφάσεις. Και ότι η Ελλάδα χωρίς πολιτική σταθερότητα, θα διακινδυνεύσει το οικονομικό της παρόν και μέλλον, που παραμένουν αισιόδοξα αλλά ταυτόχρονα εύθραυστα, σε ένα κόσμο στον οποίο μεταβάλλονται με ραγδαίο ρυθμό όλες οι πάγιες σταθερές που γνωρίζαμε.
