Η υποταγή στον αρχηγό - πατερούλη είναι κληρονομημένη «κυτταρική» στάση της Αριστεράς. Οι αρχηγοί αποσύρονται μόνο με τη δική τους θέληση, ή σπανιότερα από εσωτερικά πραξικοπήματα υψηλόβαθμων στελεχών της εξουσιαστικής ιντελιγκέντσιας. Η βάση ποτέ δεν έχει λόγο.
Δεν θα προβούμε σε ανοίκειες συγκρίσεις με τα μεγαθήρια της παγκόσμιας ιστορίας, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Φιντέλ. Και σε τοπική μικροκλίμακα οι αριστεροί ηγέτες, ασχέτως εκλογικών αποτυχιών, αποσύρονται εάν και όταν το αποφασίσουν.
Αλλά και τότε το στίγμα τους παραμένει μπολιασμένο στον κορμό του κόμματος, πολύ περισσότερο όταν υπό την ηγεσία του ανασύρθηκαν από το περιθώριο και έγιναν νοματαίοι.
Έτσι δεν εκπλήσσει η πρόταση Φάμελλου στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει το κόμμα να συμπορευτεί με το εκλογικό σχήμα που θα συγκροτήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Τσίπρας τους απαξίωσε, τους παράτησε στα κρύα του λουτρού για να διασώσει εαυτόν, και τώρα διαπιστώνοντας οι ίδιοι την ανημπόρια τους, έρχονται παράκλητοι και θέλουν να πλεύσουν στις θάλασσές του, με καπετάνιο και πλοηγό τον ίδιο.
Ο Σωκράτης Φάμελλος προετοίμασε το κλίμα που θα έκανε αποδεκτή την πρόταση σύμπλευσης, υπενθυμίζοντας ότι «με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δόμησε χαρακτηριστικά και θέσεις κυβερνώσας παράταξης, κυβέρνησε τη χώρα και ανέτρεψε τους πολιτικούς συσχετισμούς τεσσάρων δεκαετιών που είχαν διαμορφωθεί μετά τη Μεταπολίτευση».
Χαρακτήρισε την παραίτηση ως «ένα σημαντικό και κρίσιμο γεγονός που αντικειμενικά παράγει ισχυρά πολιτικά αποτελέσματα και δημιουργεί νέα δεδομένα και ερωτήματα που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει».
Γι’ αυτό «Δεν υποτιμούμε ούτε την κοινή μας πορεία, ούτε το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα και αν υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με τον Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να είναι αντιπαραθετική. Αυτό που θεωρούμε ότι είναι σημαντικό είναι η ενωτική και συνθετική προοδευτική διέξοδος».
Ενδεχομένως ο Φάμελλος να έκανε την ανάγκη επιθυμία, καθώς η πλειοψηφία των βουλευτών δεν προβλέπουν κοινοβουλευτική μακροημέρευση του κόμματος, ενώ προσβλέπουν να προσκολληθούν στο εκλογικό σχήμα που θα παρουσιάσει ο Τσίπρας, προκειμένου να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον.
Στην πρόταση Φάμελλου αντιπαρατέθηκε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν θα έχει θέση μεταξύ των «εκλεκτών» στο σχήμα του Αλέξη (ή των «βαστάζων», όπως το βλέπει κανείς).
Ο Πολάκης που και πριν την συνεδρίαση της Π.Γ είχε χαρακτηρίζει την κίνηση Τσίπρα ως διάσπαση, ενώ είχε κατηγορήσει στελέχη του κόμματος ότι λειτουργούν ως εκπρόσωποι ενός κόμματος υπό κατασκευή, χαρακτήρισε την πρόταση Φάμελλου ως δημιουργό προϋποθέσεων διάσπασης του κόμματος.
Αυτό δεν είναι τόσο τρομακτικό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και τις διασπάσεις στο DNA του (Λαφαζάνης, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Νέα Αριστερά). Αλλά επειδή η λέξη «διάσπαση» προϋποθέτει μια κρίσιμη μάζα που θα φύγει από ένα κόμμα, ενδέχεται να μην υπάρξει.
Ενδέχεται να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ ως σύμμαχος σούμπιτος στον Τσίπρα, αφήνοντας τον Πολάκη, και λίγους φίλους στην φωνακλάδικη, τοξική μοναξιά τους.
Ακόμη και ο Νίκος Παππάς, πρώην alter ego του Τσίπρα, αλλά αργότερα συντονισθείς με τον Πολάκη, ψήφισε υπέρ της πρότασης Φάμελλου.
Τους είναι δύσκολο να αντιπαρατεθούν στον πρώην αρχηγό. Είναι οι ίδιοι που δέχτηκαν να ξαναψηφίσουν στο συνέδριο του 2016 επειδή η αρχική ψήφος τους ήταν αντίθετη με τη δική του πρόταση: «Έχετε καταλάβει σύντροφοι ότι ψηφίσατε ενάντια στην πρότασή μου;». Ξαναψήφισαν και το κατάλαβαν...
Επίσης και αυτοί οι λίγοι που διαχώρισαν τη θέση τους για το μνημόνιο, δεν είπαν κουβέντα για την συνεργασία με τον «σύντροφο» (έτσι τους αποκαλούσε στο επίμαχο συνέδριο), Πάνο Καμμένο.
Η πλειοψηφία παρέμεινε και όταν έκανε την kolotoumba και ψήφισε το μισητό μνημόνιο που μας επέβαλε η «μπότα των δανειστών». Ούτε όταν αντέδρασαν όταν δεχόταν τους βουλευτές του Καμμένου με την βουλευτική έδρας τους, ενώ μετά απαιτούσαν από αυτούς της Νέας Αριστεράς να την παραδώσουν.
Ο Τσίπρα τους παίζει μπεγλέρι και αυτοί το δέχονται χωρίς αναστολές.
