Τις τελευταίες μέρες είχαμε δύο γεγονότα. Το ένα ήταν η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του Eurogroup. Μια κορυφαία διάκριση για την Ελλάδα, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και προσωπικά του Κυριάκου Πιερρακάκη. Το άλλο γεγονός ήταν η συμμετοχή του Βαγγέλη Βενιζέλου στη σύναξη των ευρωσκεπτικιστών και ευαγγελιστών της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ή αλλιώς της προσέγγισης με τη Μόσχα. Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Και οι πολίτες κρίνουν. Από τη μία ο Κυριάκος Μητσοτάκης με ό,τι πιο φρέσκο μπορεί να φέρει στην πολιτική ζωή και από την άλλη η σύναξη των παλαίμαχων.
Χύθηκε πολύ μελάνι για τη σύναξη των πρώην στη λέσχη των αντιμητσοτακικών. Όταν χρειάζονται δύο πρώην πρωθυπουργοί και ένας παραλίγο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για να αντιμετωπιστεί το «θεριό», αυτό που κάνουν στην πράξη είναι να ψηλώνουν τον αντίπαλό τους. Το πώς έφτασε να είναι «αντίπαλος» ο Κυριάκος είναι κάτι που θα πρέπει να αναζητηθεί στις θέσεις που έχει πάρει ο κ. Μητσοτάκης για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ότι σε αυτό το μπλοκ των ευρωσκεπτικιστών προστέθηκε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προκάλεσε κατάπληξη.
Μας είπαν ότι ανησυχούν για τους θεσμούς και τη Δημοκρατία. Είναι προφανές στο ακροατήριό τους ότι η Δημοκρατία και οι Θεσμοί λειτουργούσαν στη χώρα με εξαιρετικό τρόπο μέχρι που ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα ισοπέδωσε όλα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θέσπισε το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών, ο κ. Μητσοτάκης κυνήγησε τους πολιτικούς του αντιπάλους με το σκάνδαλο Novartis, ο κ. Μητσοτάκης «ανακάλυψε» το «κόλπο» με τις αγροτικές επιδοτήσεις, ο κ. Μητσοτάκης, τέλος πάντων, ευθύνεται για όλα τα στραβά που υπάρχουν σε αυτήν τη χώρα. Μέχρι να έρθει ο Κυριάκος τα πάντα ήταν τέλεια.
Δεν θα μείνουμε στο ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής δεν έκανε μία δήλωση όταν οι κ.κ. Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Άδωνις Γεωργιάδης, Παναγιώτης Πικραμένος, Γιάννης Στουρνάρας κατηγορήθηκαν για ένα «σκάνδαλο» που τελικά υπήρχε μόνο στα μυαλά εκείνων που το «συνέλαβαν» ως εργαλείο εξόντωσης των πολιτικών τους αντιπάλων. Ούτε ότι ο κ. Σαμαράς είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι θα το πάει «μέχρι το τέλος» και αυτό το τέλος ήταν να συνομιλεί με όσους πρωταγωνίστησαν τότε στην προσπάθεια της πολιτικής και ηθικής εξόντωσής του. Ούτε καν για την επιλεκτική μνήμη του ευφυούς, κατά τα άλλα, Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος παραβρέθηκε σε μια εκδήλωση μιας εφημερίδας που τον είχε κυριολεκτικά κρεμάσει στα μανταλάκια.
Μας προκαλεί, όμως, τεράστια εντύπωση η μετακίνηση του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος δύο χρόνια νωρίτερα, όταν συμμετείχε σε μια εξίσου αμφιλεγόμενη εκδήλωση με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;» (με ερωτηματικό παρακαλώ) και απαντώντας στην Άννα Διαμαντοπούλου είχε ισχυριστεί ότι δικαιούται να ελέγχει τα διαπιστευτήρια άλλων για την στάση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ενόχλησή του για την… ενόχληση των φίλων του για το γεγονός ότι συμμετείχε σε μια εκδήλωση με πολλά… ερωτηματικά, ήταν εμφανής. Τις τελευταίες μέρες θα πρέπει να ξεδιαλύθηκαν και οι τελευταίες απορίες για το πώς και το γιατί υπήρξε εκείνη η στροφή. Περί στροφής επρόκειτο, ας μην έχουμε πλέον αμφιβολία.
Η συμμετοχή του κ. Βενιζέλου σε αυτό το «μπλοκ» το νομιμοποιεί σε όσα έχουν υποστηρίξει οι λοιποί συνδαιτυμόνες για τον πόλεμο στην Ουκρανία, την… κρίση των θεσμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανάγκη η Ελλάδα να ακολουθήσει τη λεγόμενη… πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Να πάει, δηλαδή, λίγο πιο μακριά από τις Βρυξέλλες και αρκετά πιο κοντά στη Μόσχα. Διότι το πραγματικό τους πρόβλημα δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά η Ευρώπη. Σε αυτήν την «παρέα» δεν έχει «δουλειά» ο Βαγγέλης που ξέραμε. Αν θέλει να μας συστηθεί εκ νέου, είναι δικαίωμά του. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς, για να αμφισβητήσουμε τις επιλογές ενός πολιτικού του εκτοπίσματος του Βαγγέλη Βενιζέλου…
Μόνο μια παρατήρηση: Δεν ξέρουμε αν θα είχε την ίδια στάση ο κ. Βενιζέλος στην περίπτωση που ο κ. Μητσοτάκης τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν την είχε, μάλλον έκανε σωστά ο κ. Μητσοτάκης και δεν έβαλε μια βόμβα μέσα στο… σπίτι του. Αν δεν την είχε, θα ενίσχυε το κλίμα της απαξίωσης των θεσμών από την κοινωνία. Αλλά με τα αν και τα ίσως δεν γράφεται Ιστορία. Με τα καπνεργοστάσια, όμως, γράφεται.
Η Ευρώπη που αμφισβητείται αναζητεί λύσεις. Σε νέες πολιτικές, σε νέα πρόσωπα. Δεν γυρίζει πίσω στους συνταξιούχους της πολιτικής. Εκείνοι έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν. Κοιτάζει στο μέλλον και αφήνει πίσω της το παρελθόν. Το μέλλον βρίσκεται σε νέους πολιτικούς, όπως ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Αυτό το νέο πρεσβεύει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και γι αυτό θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές.
Θανάσης Μαυρίδης
