Το… ασχημόπαπο της Ευρώπης, η Ελλάδα, δεν έγινε ακριβώς κύκνος με την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup. Όμως, χωρίς τυμπανοκρουσίες, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ιστορική καμπή στην πορεία της χώρας, δεδομένου του διασυρμού που υπέστη την περασμένη δεκαετία.
Η εκλογή του είναι η συμβολική απεικόνιση ότι η χώρα έπαψε να είναι ο αναξιοπρεπής και αναξιόπιστος συγγενής. Ο συγγενής που πτώχευσε, και παρ’ όλα αυτά πουλούσε άσφαιρο ωραιοπαθή τσαμπουκά με τα «πουκάμισα έξω» - για να θυμηθούμε και τις προ δεκαετίας ωραίες ημέρες της ρακένδυτης αλλά έξαλλης αντισυστημικότητας, που κόντεψε να μας βγάλει από το ευρώ.
Για τότε λέω, που θα χτυπούσαμε τα νταούλια, αλλά οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών δεν τα άκουγαν γιατί στις συνεδριάσεις του Eurogroup κατέβαζαν απηυδισμένοι τα ακουστικά, θεωρώντας τους νταουλιέρηδες γραφικές καρικατούρες (μέχρι και ο αρχηγός τους, όπως φάνηκε από το βιβλίο του, το ίδιο κατάλαβε γι’ αυτούς). Για τότε που βρέθηκε στο ναδίρ του κύρους της, και ως προβληματική χώρα έπρεπε να διωχθεί από την Ευρωζώνη.
Η ομόφωνη εκλογή Πιερρακάκη καταγράφει την αλλαγή σελίδας και προόδου στην εμπιστοσύνη των εταίρων. Εμπιστοσύνη που είχαν προηγουμένως κατακτήσει χώρες οι οποίες εξήλθαν τραυματισμένες και υποδεέστερες μετά την πολυετή δραματική εμπειρία του ανελεύθερου και αντιαναπτυξιακού «Υπαρκτού».
Έτσι είδαμε σε θέσεις υψηλής κρισιμότητας στελέχη τους. Όπως ας πούμε η Ρουμάνα Ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι (που βρίσκεται στην ελληνική επικαιρότητα για δυστοπικούς λόγους τους οποίους προκάλεσε η παλιά κομματοκρατούμενη και «καταφερτζίδικη» Ελλάδα). Ή η Βουλγάρα Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, που κρίθηκε επιτυχημένη πρόεδρος του ΔΝΤ, ώστε εξελέγη και για δεύτερη φορά.
Ο Πιερρακάκης φυσικά πιστώνεται την όποια κυβερνητική επιτυχία που απορρέει από τη βελτίωση της Οικονομίας, τη δημοσιονομική σταθερότητα, την ταχύρρυθμη μείωση του χρέους, και τη μεγαλύτερη του μέσου ευρωπαϊκού όρου, ανάπτυξη.
Ωστόσο, πιστώνεται και την επιτυχημένη προσωπική θητεία του στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Μια Ευρώπη που έχει καθυστερήσει δραματικά στις ψηφιακές επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα (και ας φωνάζει ο Ντράγκι), μια Ευρώπη για την οποία η Τεχνητή Νοημοσύνη και οι επιπτώσεις της είναι Terra Incognita (τη στιγμή που προπορεύονται αλματωδώς οι ΗΠΑ και η Κίνα), μια Ευρώπη στην οποία τα κρυπτονομίσματα απορροφούν ικμάδες της επενδυτικής της δυνατότητας, έκρινε ότι τον χρειαζόταν.
Ο νέος πρόεδρος του Eurogroup θα προωθήσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση των αγορών και το ψηφιακό ευρώ, ενώ ως παρεμπίπτουσα εξέλιξη για την Ελλάδα, δημιουργούνται προϋποθέσεις να βρεθεί στο επίκεντρο της καινοτομίας. Δεν λέμε ότι σε 2,5 χρόνια που θα διαρκέσει η θητεία του θα συμβούν όλα αυτά τα ωραία. Λέμε απλώς ότι η εκλογή του δημιουργεί τις προϋποθέσεις και τη δυναμική για την επιτάχυνση της υλοποίησής τους.
Την ανάδειξή του χρειάζεται και η Ελλάδα. Θα εκπροσωπεί τους Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών σε διεθνή φόρα, όπως στην ομάδα των G 7 και των G 20. Θα ασκεί έναν κάποιο συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των χωρών της Ευρωζώνης, ενώ θα έχει την ευχέρεια να θέτει επί τάπητος και θέματα άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος, όπως το μεταναστευτικό και η ασφάλεια των ευρωπαϊκών συνόρων.
Η θέση του γίνεται ενισχυμένο ηχείο των ελληνικών απόψεων, παρ’ότι ο ρόλος του θα τον αποτρέπει από το να είναι μονομερής εκπρόσωπος της χώρας μας.
Όπως έγραψε και χθες το Liberal, έχει ήδη χαράξει οδικό χάρτη για την πορεία της Ευρώπης την επόμενη δεκαετία.
Οι τέσσερις βασικοί του άξονες είναι η ενίσχυση της οικονομικής σύγκλισης και συνοχής της Ευρωζώνης, η εμβάθυνση της Ένωσης Αποταμιεύσεων και Επενδύσεων, η ενσωμάτωση της τεχνολογικής προόδου στην ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, και η θωράκιση των οικονομικών θεμελίων της Ευρώπης, με αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προκλήσεων όπως το δημογραφικό, η παραγωγικότητα και η χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Εν τέλει, η εκλογή Πιερρακάκη μεταθέτει την Ελλάδα, συμβολικά έστω, από τη θέση του περιφερειακού και ανίσχυρου εταίρου, σε εταίρο με φωνή και κύρος επί των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο - αρέσει δεν αρέσει.
