Η ανανεωμένη εικόνα του NGC 3370 από το Hubble, πλουσιότερη σε φως και λεπτομέρειες από ποτέ, εμβαθύνει την κατανόησή μας τόσο για τον γαλαξία όσο και για τον ίδιο τον κόσμο.
Όπως αναφέρει το scitechdaily, ο σπειροειδής γαλαξίας γνωστός ως NGC 3370, βρίσκεται περίπου 90 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Λέοντα. Με την πάροδο των ετών, το Hubble τον έχει επισκεφτεί πολλές φορές, καταγράφοντας όλο και πιο λεπτομερείς εικόνες των εκτεταμένων βραχιόνων του και της φωτεινής κεντρικής του περιοχής.
Γιατί οι αστρονόμοι συνεχίζουν να μελετούν τον NGC 3370
Τι κάνει τον NGC 3370 τόσο πολύτιμο για τους επιστήμονες; Ο γαλαξίας περιέχει δύο τύπους ουράνιων αντικειμένων που είναι απαραίτητα για τη μέτρηση των κοσμικών αποστάσεων: μεταβλητά αστέρια τύπου Cepheid και σουπερνόβα τύπου Ia. Και τα δύο χρησιμεύουν ως αξιόπιστα «τυποποιημένα κεριά», επιτρέποντας στους αστρονόμους να υπολογίζουν πόσο μακριά βρίσκονται άλλοι γαλαξίες με εντυπωσιακή ακρίβεια.
Οι μεταβλητοί αστέρες τύπου Cefeid διαστέλλονται και συστέλλονται ρυθμικά, αλλάζοντας το μέγεθος και τη θερμοκρασία τους καθώς πραγματοποιούνται οι παλμοί τους. Αυτή η διαδικασία προκαλεί την αύξηση και τη μείωση της φωτεινότητάς τους σε προβλέψιμους κύκλους που διαρκούν από ημέρες έως μήνες. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι όσο πιο φωτεινός είναι ένας αστέρας Cefeid, τόσο περισσότερο χρόνο χρειάζεται για να ολοκληρώσει έναν πλήρη παλμό. Μετρώντας αυτές τις διακυμάνσεις του φωτός και συγκρίνοντας την πραγματική φωτεινότητα του αστέρα με τη φωτεινότητα που εμφανίζεται από τη Γη, οι αστρονόμοι μπορούν να προσδιορίσουν την απόστασή του και, κατ' επέκταση, την απόσταση από τον γαλαξία στον οποίο βρίσκεται.
Οι σουπερνόβα τύπου Ia προσφέρουν έναν άλλο τρόπο μέτρησης τεράστιων αποστάσεων, αλλά αντί να πραγματοποιούν τακτικούς παλμούς τακτικά, εκρήγνυνται σε μια ενιαία θεαματική έκρηξη. Αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν όταν ο πυκνός πυρήνας ενός αστέρα που πεθαίνει ξαναφλέγεται ξαφνικά σε μια έκρηξη πυρηνικής σύντηξης. Επειδή αυτές οι σουπερνόβα φτάνουν σε σχεδόν πανομοιότυπα επίπεδα μέγιστης φωτεινότητας, οι αστρονόμοι μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν ως σημεία αναφοράς για να προσδιορίσουν πόσο μακριά βρίσκονται.
