Με τις αγροτικές αποζημιώσεις ζούμε αυτό που περιμέναμε εδώ και καιρό να συμβεί. Δεν ξέραμε το πότε, τον χρόνο. Αλλά ήταν αδύνατον να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι παράγουμε και η Ευρώπη να συνεχίσει να πληρώνει για ένα υποτιθέμενο «προϊόν». Είναι πιθανό να υπάρχουν και άλλα «προϊόντα» που η παραγωγή τους έχει μια καθαρά υποκειμενική διάσταση. Κι αυτό επειδή αυτή είναι η κυρίαρχη νοοτροπία εκεί έξω. Η μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα ήταν και είναι ο πακτωλός των ευρωπαϊκών χρημάτων.
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ κλείνει με έναν σχετικά ανώδυνο τρόπο. Η κυβέρνηση ανέλαβε την ευθύνη να κάνει αυτά που δεν έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια και η Κομισιόν να δώσει ένα ακόμη συγχωροχάρτι. Για να φτάσουμε εκεί χρειάστηκε να πάει στις Βρυξέλλες ο Κωστής Χατζηδάκης και να «κάψει» όλες τις χάρες που μπορούσε να ζητήσει από την γραφειοκρατία, την οποία και γνωρίζει καλά. Θα είναι πάντως πολύ δύσκολο να τα καταφέρουμε το ίδιο καλά στον επόμενο ΟΠΕΚΕΠΕ. Οι χάρες που «καίγονται» δεν είναι άπειρες. Ούτε το πολιτικό κεφάλαιο είναι ανεξάντλητο.
Το ερώτημα είναι γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο αυτονόητο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ πριν μας πιάσουν με την γίδα στην πλάτη. Διότι θα μας έπιαναν. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν απαρατήρητες οι αυξήσεις στο ζωϊκό κεφάλαιο της Κρήτης από το 2015 μέχρι σήμερα! Δέκα χρόνια γεννάνε και τα κοκόρια μας. Πώς το είχε πει ο αείμνηστος Πάγκαλός; Να τους κοροϊδέψουμε, αλλά λίγο. Να μην το παρακάνουμε. Αλλά εμείς το παρακάναμε.
Δεν έχουμε έναν αξιόπιστο δημόσιο μηχανισμό ελέγχου για τα έργα που παραλαμβάνει το ελληνικό δημόσιο ή για τα χρήματα που πληρώνει στους δικαιούχους κάθε είδους προγράμματος. Έχει γίνει κατά λάθος ή επίτηδες, επειδή αυτό εξυπηρετούσε τους διαφόρους επιτήδειους; Ανεξάρτητα απ’ αυτό θα πρέπει αυτή να είναι η επόμενη μεγάλη μεταρρύθμιση. Ένας ελεγκτικός μηχανισμός που θα πιστοποιεί αν αυτά που αναγράφονται σε μια σύμβαση έχουν παραδοθεί και πρέπει το ελληνικό δημόσιο να πληρώσει τον αντισυμβαλλόμενο. Αν υπάρχουν τα ζώα που δηλώνει κάποιος στον ΟΠΕΚΕΠΕ, αν έχει πράγματι υλοποιηθεί το έργο πληροφορικής που δίνει μία εταιρεία σε ένα υπουργείο, αν έχουν πράγματι γίνει τα χωματουργικά έργα που έχει αναλάβει ο εργολάβος, αν ο σύμβουλος έχει όντως παραδώσει έργο σύμφωνο με το ύψος της πληρωμής του , αν, αν. Θα πείτε ότι υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί. Ναι, έχουν τους δικούς τους υπαλλήλους οι Περιφέρειες, τους δικούς τους κάθε υπουργείο. Μόνο που έτσι δεν υπάρχει στο τέλος ουσιαστικός έλεγχος. Αν υπήρχε δεν θα φτάναμε στον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ένας μηχανισμός ξεχωριστός από τα οικοσυστήματα που έχουν δημιουργηθεί μέσα στους Οργανισμούς και στα Υπουργεία. Είναι μια πρόταση. Δύσκολη στην εφαρμογή της, αλλά αν δεν αναγκάσουμε τις επιχειρήσεις να παραδίδουν ποιοτικά έργα και τους επαγγελματίες να δηλώνουν αληθή στοιχεία, τότε τα κοινοτικά χρήματα θα είναι το λίπασμα για νέους ΟΠΕΚΕΠΕ.
Εκτός αν αυτό θέλουμε. Κάποιοι να προσποιούνται ότι παραδίδουν ένα πραγματικό έργο, το δημόσιο να προσποιείται ότι το παραλαμβάνει σαν να υπάρχει και η Ευρώπη πληρώνει. Λίγο δύσκολο!
Θανάσης Μαυρίδης
