Κάποτε στις σχολικές αίθουσες στριμωχνόντουσαν μέχρι και 60 παιδιά! Πολλά! Δεν υπήρχαν καθηγητές και κάπως έπρεπε τα πράγματα να προχωρήσουν. Τα παιδιά σε εκείνες τις αντίξοες συνθήκες μάθαιναν γράμματα. Σήμερα οι 25 μαθητές είναι ένας αποδεκτός αριθμός για ένα τμήμα. Όχι, απ’ όλους. Κάποιοι έκαναν τμήματα και με 12 και 14 μαθητές. Η παρέμβαση της Πολιτείας στη διόρθωση της υπερβολής ονομάζεται από «συλλογικότητες» «αυθαιρεσία». Δεν υπάρχει σωτηρία...
Τα τελευταία χρόνια διορίζονται κάθε χρόνο περισσότεροι από 8.000 καθηγητές και δάσκαλοι. Την τελευταία εξαετία διορίστηκαν 48.000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί. Δηλαδή το ένα τρίτο των μονίμων εκπαιδευτικών διορίστηκαν επί της ανάλγητης δεξιάς που ήθελε δήθεν να ... διαλύσει τη δημόσια εκπαίδευση.
Μεγάλος αριθμός για μια χώρα που έχει έντονο το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Υπερβολικός από κάθε πλευρά και το μόνο που τελικά εξυπηρετεί είναι η μείωση της ανεργίας μεταξύ των νέων επιστημόνων. Αμφιβάλλουμε αν η διαχείριση αυτή είναι ορθολογική στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης. Πιθανότατα μετά από λίγα χρόνια θα διαπιστώσουμε το μέγεθος του προβλήματος που θα έχουν δημιουργήσει αυτές οι πολιτικές. Οι καθηγητές που προσλαμβάνονται σήμερα θα πληρώνονται για τα επόμενα 35 χρόνια.
Αλλά και πάλι το σύστημα δεν λειτουργεί, παρά τις χιλιάδες προσλήψεις. Την επόμενη ημέρα της πρόσληψής τους πολλοί νέοι καθηγητές σπεύδουν να πάρουν αναρρωτικές άδειες. Φέτος, από τους 9.800 που διορίστηκαν οι 2.050 ζήτησαν και πήραν αναρρωτικές ή γονικές άδειες την επομένη του διορισμού τους! Αν αυτό δεν είναι παράλογο, πώς αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε;
Την ίδια ώρα αρκετά σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης μεγαλώνουν τον αριθμό των τμημάτων τους, δημιουργώντας νέα τμήματα με 12 και 14 μαθητές! Τα ιδιωτικά σχολεία έχουν σε κάθε τμήμα 25 μαθητές, αλλά στο δημόσιο σχολείο που πληρώνουν οι φορολογούμενοι τα τμήματα «πρέπει» να έχουν λιγότερους.
Αυτό δεν εξυπηρετεί την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά τις ανάγκες των ίδιων των εκπαιδευτικών. Την ίδια ώρα εξυπηρετεί και τη ρητορική της αριστεράς, η οποία πάντα θα διαπιστώσει «ελλείψεις προσωπικού» σε σχολεία και νοσοκομεία και ας γίνονται κάθε χρόνο χιλιάδες προσλήψεις...
Η κυβέρνηση επίλεξε και εδώ τον δρόμο των μικρών και μεγάλων συμβιβασμών. Ανέχτηκε τη μάστιγα των αναρρωτικών αδειών, δεν περιφρούρησε τα δικαιώματα των φορολογουμένων. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Ένας απόλυτος παραλογισμός. Τα σχολεία εξακολουθούν και έχουν κενά, ενώ η «φιλεργατική πολιτική» των εκάστοτε υπουργών Παιδείας κοστίζει επιπλέον εκατομμύρια ευρώ πέραν από εκείνα των διορισμών. Για να καλυφθούν τα κενά χρειάζονται και πάλι... αναπληρωτές.
Φτάνοντας στις αντιδράσεις των «συλλόγων γονέων» ορισμένων σχολείων που ζητούν την κατάργηση των Ωνάσειων Σχολείων και του δημάρχου της Πάτρας που δεν θέλει να ξέρουν οι δημότες του ότι τα σχολεία τους ανακαινίστηκαν με λεφτά των τραπεζών, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πρόβλημα είναι δομικό και έχει τις ρίζες του στη διαχρονική... πάλη των τάξεων. Με μια φοβική κεντροδεξιά που αρνείται να δει και να αντιμετωπίσει στα ίδια το πολιτικό πρόβλημα, είναι απολύτως βέβαιο ότι όλα όσα θετικά γίνονται θα ισοπεδώνονται από το κλίμα του μηδενισμού και της μιζέριας που τελικά επικρατεί και νικά.
Θανάσης Μαυρίδης
