Η γελοιότητα της επιλογής Κασσελάκη από τους γνωστούς - αγνώστους οικονομικούς κύκλους αποδεικνύεται καθημερινά με την κατάρρευση του οικοδομήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν κάτι καλύτερο, γαλουχημένοι στην καμαρίλα και στις υπόγειες διαδρομές, οι οποίες, όμως, τώρα τους εξασφαλίζουν προνομιακές σχέσεις με το κράτος. Οι ίδιοι θησαυρίζουν, αλλά οι πρακτικές τους είναι υπεύθυνες για τη βαθιά παρακμή μιας ολόκληρης χώρας. Ό,τι αγγίζουν καταστρέφεται...
Η αριστερά ήρθε στην εξουσία ως η «άλλη λύση» στα σοβαρά θέματα που αντιμετώπιζε η χώρα μετά τη χρεοκοπία και αφού όλες οι άλλες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις είχαν αποτύχει. Αποτέλεσε, πέραν των άλλων, επιλογή και ενός συστήματος επιχειρηματικών συμφερόντων που την περασμένη δεκαετία πίστεψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα «άλλο ΠΑΣΟΚ» και ότι μέσω της «ενθρόνισής» του θα κέρδιζαν πόντους στο παιχνίδι της διαπλοκής.
Όλα αυτά αποδείχτηκαν αυταπάτες, χειρότερες ίσως από εκείνες που ομολόγησε ο Αλέξης Τσίπρας για τις πολιτικές του. Οι επιχειρηματικές ισορροπίες δεν άλλαξαν δραματικά υπέρ τους και το εγχείρημα αποδείχτηκε μάταιο για τους εμπνευστές του. Εκείνο που συνέβη είναι ότι η χώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κινδύνευσε να τιναχτεί κυριολεκτικά στον αέρα.
Αυτή η επιχειρηματική ελίτ που ηγήθηκε της «αντισυστημικής Ελλάδας» και πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ από επικοινωνιακή «κάλυψη» και κρατικούς μηχανισμούς εξουσίας μέχρι και … στελέχη της κεντροδεξιάς, οφείλει τον πλούτο της στις σχέσεις κομμουνιστικής αντίληψης που καλλιέργησε επί σειρά δεκαετιών με το κράτος.
Αυτές τις σχέσεις προσπάθησε να προασπίσει με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, φοβούμενη ότι η χρεοκοπία θα εξανάγκαζε τη χώρα να βαδίσει σε άλλα μονοπάτια, πιο κοντινά στον δυτικό τρόπο σκέψης. Είχαν σε όλα άδικο! Δεν υπήρχε λόγος για όλα αυτά που συνέβησαν. Η μεν αριστερά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ένα «άλλο ΠΑΣΟΚ», η δε Ευρώπη πολύ γρήγορα συμβιβάστηκε στην ιδέα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εξακολουθεί να λειτουργεί με τον τρόπο που ξέρει...
Η «νέα ιδέα» της ελίτ των κρατικοδίαιτων ήταν η αντιστάθμιση της αναμφισβήτητης υπεροχής του Κυριάκου Μητσοτάκη με έναν «αντι -Μητσοτάκη», τον οποίον αναζήτησαν και βρήκαν στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη. Οι ενέργειές τους καθορίζονται και πάλι από τον ίδιο φόβο που τους έσπρωξε το 2012 στην αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα: Μην τυχόν και αλλάξουν σε βάρος τους οι ισορροπίες στην αγορά, ως απόρροια της αυξημένης εισόδου στην αγορά ξένων επενδυτών. Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί κάποια στιγμή!
Δεν μπορεί όσοι ξένοι εισέρχονται στην αγορά να συνεχίσουν να πληρώνουν «διόδια». Οι κακομαθημένοι των Αθηνών δεν φαίνεται να αρκούνται στα δισεκατομμύρια που έβγαλαν στη διάρκεια των τελευταίων είκοσι - τριάντα ετών. Κι αυτό είναι ανθρώπινο, μπορούμε να δικαιολογήσουμε την απληστία στο πλαίσιο της ανθρώπινης φύσης. Αλλά το γεγονός ότι πίστεψαν στα αλήθεια ότι με τον Στέφανο Κασσελάκη θα «ανησυχούσαν», έστω αυτό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μας ξεπερνάει. Ή καλύτερα δικαιολογεί το γεγονός ότι μια ολόκληρη χώρα έχει κουραστεί να πέφτει από τοίχο σε τοίχο. Ή αλλιώς, η κάθε χώρα έχει την ελίτ που της αξίζει...
Θανάσης Μαυρίδης
