Δεν είναι μελό να πούμε ότι μια δραματικότητα την είχε η χθεσινή μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Άνθρωποι που συστρατεύθηκαν σε κοινούς στόχους, που έζησαν τους ίδιους ενθουσιασμούς, τις ίδιες πίκρες και τις ίδιες ψευδαισθήσεις (αυτό κι αν έζησαν στον ΣΥΡΙΖΑ), ξαφνικά έγιναν ξένοι.
Σταδιακά επειδή θα ισχύσει ο αδήριτος νόμος «ο -πολιτικός- θάνατός σου είναι η ζωή μου», το πιθανότερο είναι να καταλήξουν και εχθροί.
Η Αριστερά άλλωστε έχει λαμπρά βιωματική ιστορία σε αυτά. Ήδη στα σόσιαλ μίντια αναρτώνται φωτογραφίες των βουλευτών που αποχώρησαν, και… κοσμούνται με τον χαρακτηρισμό «αποστάτες». Από εκεί ως το «προδότες» της Αριστεράς (ή και της πατρίδας), η απόσταση είναι ελάχιστη. Ο αγώνας για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο θα είναι αδυσώπητος και άνισος.
Η νέα κοινοβουλευτική ομάδα που θα σχηματιστεί και που θα μετασχηματισθεί σε κόμμα, θα βρεθεί άοπλη σε άγονο τοπίο. Χωρίς κρατική χρηματοδότηση την οποία δικαιωματικά θα απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς δικά της ΜΜΕ (Αυγή, στο Κόκκινο, left κ.α. ανήκουν το κόμμα), χωρίς τοπικές οργανώσεις, είναι δεδομένη η οργανωτική της αναιμία.
Επίσης, απέναντί της θα έχει τον Κασσελάκη, που ο γράφων (ενδεχομένως λανθάνων) δεν τον θεωρεί τελειωμένο χαρτί. Ένα πρόσωπο αρκούντως λαμπερό, έστω και αν η λάμψη του δεν έχει ακόμη αποτύπωση στις δημοσκοπήσεις, έχει δείξει αρκετά ευλύγιστος (έως τυχοδιωκτικός), όχι μόνο στις μπάρες στο σχολείο των ΑΜΕΑ αλλά και στον στίβο της πολιτικής.
Δεν δεσμεύεται π.χ. να ψηφίζει ΓΑΠ, να αποθεώνει τον Μητσοτάκη με γραπτά στα 24 του και στα 35 του «να μην θυμάται» τι έγραφε (αυτά έχουν τα γεράματα). Και παράλληλα να διεκδικεί την αρχηγία κόμματος της Αριστεράς.
Δεν δεσμεύεται να υμνεί προσωπικά τον Τσίπρα, να ανταγωνίζεται σε φιλελευθερισμό τον Μητσοτάκη στον ΣΕΒ για τα stock options, αλλά στον Economist να επιδαψιλεύει τιμές στον Τσακαλώτο και το μαξιλάρι του. Και στη συνέχεια να καταγγέλλει τις «μνημονιακές πολιτικές», τους «Τσακαλώτους και Κατρούγκαλους».
Ωστόσο, αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά δεν είναι σίγουρο ότι θα του στοιχήσει καταστροφικά στην πάροδο του χρόνου. Στο διεθνές σκηνικό υπάρχουν παρόμοιες αλλοπρόσαλλες προσωπικότητες που κάνουν μια χαρά καριέρα (έχουμε πρόσφατο παράδειγμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Με την γιγάντωση των μίντια και των σόσιαλ μίντια, έχουν μπερδευτεί, ατονίσει έως και καταπέσει οι πολιτικές σταθερές και ξεθωριάσει οι ιδεολογικές ταυτότητες.
Φυσικά και σε αυτό πρωτοπόρος υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ όταν κατέρριψε τα διαχωριστικά πολιτικά σύνορα. Η ανήθικη αυτή επιτυχία ήταν ταυτόχρονα και η μετέπειτα αποτυχία του, γιατί συνετέλεσε στη μέγιστη ψευδαίσθησή του. Επαναπαύτηκε στην εξουσία που κατέκτησε, πίστεψε στη διαιώνισή της, και έκανε τρία λάθη:
Το πρώτο είναι πως πιστεύοντας βαθιά μέσα τους ότι διαθέτουν απρόσβλητο «ηθικό πλεονέκτημα», (πιστοποιημένο κατά τη γνώμη τους από την ιστορία), αθώωναν εκ των προτέρων εαυτούς για όποια αντιδεοντολογική, και πολιτικώς μη ηθική, συμπεριφορά διέπρατταν.
Το δεύτερο είναι ότι πίστεψαν πως ο κόσμος θα τους συγχωρούσε τα όποια ψέματα, τις όποιες αβελτηρίες, τις όποιες μεθοδεύσεις και ανικανότητες, επειδή ήταν αριστεροί και «πάλευαν για τον λαό». Αυτό όντως συνέβη τους στενούς οπαδούς τους – και αυτό συμβαίνει στους φανατικούς οπαδούς όλων των κομμάτων και δη των αριστερών. Όχι όμως στη μεγάλη μάζα.
Συνδυασμένο με αυτό και το τρίτο λάθος. Δεν κατανόησαν πως ο κόσμος που τους ανέδειξε κυβέρνηση δεν δελεάστηκε από τους αριστερούς οραματισμούς τους. Δελεάστηκε από τη χρυσόσκονη που τους πασπάλισε περί σκισίματος των μνημονίων και σεισάχθειες – όπου οι καινούργιοι ψηφοφόροι τους τις μετέφρασαν ως ευκαιρία για κανόνι στα δάνειά τους. Δεν έγιναν ισόβιοι ψηφοφόροι τους.
Και δεν το λέμε μόνο εμείς που ήμασταν διαρκώς επικριτικοί, άρα δεν μετράει η γνώμη μας. Το γράφει ο Δ. Τεμπονέρας που είναι υπεράνω αντι-ΣΥΡΙΖΑ υποψίας: «Αλήθεια, γιατί δεν συζητάμε τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να έρθει σε επαφή με τον «μαζικό χώρο» όχι τώρα, αλλά το 2012 όταν καβαλούσε το κύμα της αγανάκτησης για το παλιό πολιτικό σύστημα, ή γιατί δεν το κατάφερε, υποτίθεται από πλεονεκτική θέση, όταν ήταν στην κυβερνητική εξουσία;».
Δεν το κατάφερε γιατί στην πλειοψηφία της η τότε ηγεσία με εφηβική αφέλεια (ναι!) πίστευε ότι ο κόσμος ριζοσπαστικοποιήθηκε, άρα το μέλλον ήταν δικό τους. Και φυσικά –και κυρίως– γιατί ο Τσίπρας δεν νοιαζόταν για τέτοιες ιδεολογικές λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις. Του αρκούσε που παραμύθιαζε το πόπολο. Το είχε δηλώσει ο ίδιος άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο σε μια χαλαρή συνέντευξή του: «Η δύναμη είναι στο παραμύθι».
Εκ των υστέρων κάπως αργά, κατάλαβε ότι υπάρχουν τα απαράμιλλα παραμύθια διαχρονικής αξίας, και εκείνα που γίνονται αποκαΐδια και αφήνουν στάχτη στην κάλπη.
ΥΓ: Οι αποσχισθέντες δηλώνουν ότι απέναντί τους θα είναι μόνο η ΝΔ όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα φανεί όμως πόσο θα αντέξουν όταν θα δέχονται στην πορεία του χρόνου, πολακικού είδους επιθέσεις.
