Η υπουργός Παιδείας, Σοφία Ζαχαράκη ανακοίνωσε την δημιουργία της πλατφόρμας «Eduquality» η οποία θα επιτρέπει την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων από γονείς και μαθητές - και η εκπαιδευτική κοινότητα της χώρας άρχισε ήδη να λαμβάνει θέση μάχης απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο!
Γιατί όμως; Αν περιηγηθεί κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα διαβάσει τα γνωστά: οι γονείς δεν έχουν τις γνώσεις και την εμπειρία να κρίνουν το παιδαγωγικό έργο. Υπονομεύεται η ανεξαρτησία των εκπαιδευτικών που θα πρέπει πλέον να ικανοποιούν τις απαιτήσεις του γονέα-πελάτη. Η «εργαλειοποίηση»(!) της εκπαίδευσης θα εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες. Μετατοπίζεται η ευθύνη από το κεντρικό κράτος στον κάθε παιδαγωγό ατομικά (άκουσον, άκουσον!).
Με όλο τον σεβασμό στην αγαπητή τάξη των εκπαιδευτικών, τα παραπάνω επιχειρήματα είναι επιεικώς αστεία για τον κόσμο του 2025. Άριστα πράττει η υπουργός και προχωρά στην συγκεκριμένη κίνηση, η οποία σε βάθος χρόνου θα επηρεάσει ιδιαιτέρως θετικά το ελληνικό σχολείο.
Όσοι έχουμε την τύχη να εμπλεκόμαστε επιχειρηματικά με την εκπαίδευση, γνωρίζουμε πως η μεγαλύτερη αδυναμία των Ελλήνων παιδαγωγών είναι ίσως η βαθιά και θεμελιώδης αντίσταση στην αλλαγή. Και για το λόγο αυτό, βασικό χαρακτηριστικό κάθε επιτυχημένης σχολικής μονάδας αποδεικνύεται η ατέρμονη προσπάθεια της διοίκησης για επανασχεδιασμό και εισαγωγή καινοτομιών που εμποδίζουν το σύστημα να επαναπαυθεί και να βαλτώσει.
Ως Έλληνες άλλωστε είμαστε κλασικά υπέρ της κριτικής, των μεταρρυθμίσεων και του ελέγχου - αρκεί να αφορούν τον άλλο! Είναι απολύτως βέβαιο πως οι δάσκαλοι & οι καθηγητές που εργάζονται στο δημόσιο σχολείο και που ήδη γράφουν πύρινα άρθρα εναντίον της πλατφόρμας «Εduquality», θα επικροτήσουν με ενθουσιασμό μια αρνητική αξιολόγηση γονέα που στηλιτεύει, με επιχειρήματα, το χαμηλό επίπεδο ενός κερδοσκοπικού ιδιωτικού σχολείου. «Άλλο αυτό» - θα απαντήσουν ίσως στην σχετική παρατήρηση.
Η πραγματική ερώτηση λοιπόν είναι: «ποιος φοβάται την αξιολόγηση από τον μαθητή και τον γονέα;». Διότι, αποκλείεται να την φοβάται ο καλός και εμπνευσμένος δάσκαλος, αυτός που μπαίνει κάθε μέρα στην τάξη με ενθουσιασμό και με σκοπό να αλλάξει προς το καλύτερο την ζωή και το μέλλον, έστω και ενός από τους μαθητές του.
Κάτι ακόμη που γνωρίζουμε όσοι εμπλεκόμαστε επιχειρηματικά με την εκπαίδευση είναι πως το καλό σχολείο το κάνουν οι δάσκαλοι. Αρκεί να ανήκουν στην συνομοταξία των ανθρώπων που επέλεξαν συνειδητά το επάγγελμα του εκπαιδευτικού για να προσφέρουν αγάπη, φροντίδα και αποδοχή στις ψυχές των παιδιών και μέσα από την δουλειά τους, να αλλάξουν τον κόσμο! Αυτούς τους δασκάλους ψάχνουμε και όταν τους βρούμε τους αγαπάμε, τους φροντίζουμε και τους επιβραβεύουμε.
Ένας τέτοιος δάσκαλος λοιπόν, αποκλείεται να φοβάται την γονεϊκή & την μαθητική αξιολόγηση. Αντιθέτως, είναι βέβαιο πως ούτως ή άλλως την απολαμβάνει καθημερινά - δυο ζεστές κουβέντες το πρωί, μια θερμή αγκαλιά, τα βουρκωμένα μάτια της μαμάς στην καλοκαιρινή αποφοίτηση. Όπως λένε και στην Αμερική, «δεν επιλέγεις το επάγγελμα του εκπαιδευτικού για όσα εισπράττεις αλλά για όσα προσφέρεις».
Αυτό λοιπόν το οποίο νομοτελειακά θα επιτύχει η πλατφόρμα «Eduquality», είναι να διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι! Θα εντοπίσει και θα καταγράψει επισήμως τους σπουδαίους αυτούς δασκάλους και καθηγητές που μένουν για πάντα με ευγνωμοσύνη στην μνήμη των μαθητών και των γονέων, όχι για όσα τους έμαθαν αλλά για όσα τους έκαναν να αισθανθούν. Και αν αυτή η καταγραφή συνδυαστεί με ουσιαστικά κίνητρα, υλικά και ηθικά (διότι καμία αξιολόγηση δεν έχει νόημα αν δεν συνδυάζεται με επιβραβεύσεις και κυρώσεις), ίσως η πλατφόρμα «Eduquality» καταφέρει να ενεργοποιήσει θετικά την μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και τους βάλει σε έναν δημιουργικό συναγωνισμό μεταξύ τους! Και τότε, κάτι καλό θα αρχίσει να γεννιέται στο ελληνικό σχολείο.
Το μόνο λοιπόν που πρέπει να ευχηθούμε στην υπουργό Παιδείας και στους συνεργάτες της είναι να βρουν τον τρόπο να στήσουν ένα συμπεριληπτικό και δίκαιο μοντέλο αξιολόγησης, που θα εστιάζει στην ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας και όχι σε περιττή και άχρηστη πληροφορία.
Και φυσικά, να μην φοβηθούν τις αντιδράσεις και κάνουν πίσω…
* O Γιάννης Γιαννούδης είναι συνιδρυτής στο σχολείο Dorothy Snot & στη διαδικτυακή πλατφόρμα έμπνευσης thewhycommunity.com.
