Μπορεί να μην ξεσήκωσε τα πλήθη, αλλά ο Ανδρουλάκης δεν ήταν κακός στη ΔΕΘ.
Πέρα από κάποιες υποσχέσεις με άρωμα λαϊκισμού που υπερβαίνουν κατά πολύ τα δημοσιονομικά περιθώρια (13ος μισθός στο Δημόσιο, επαναφορά του ΕΚΑΣ κλπ), κάποιες άλλες προτάσεις του ήταν τουλάχιστον σοβαρές και μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν βάση για συζήτηση.
Όλα αυτά όμως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα λίγες μέρες μετά.
Πρώτα με τον Δούκα που απαίτησε να υπάρξει δέσμευση στο Συνέδριο για μη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, μετά με τον Γερουλάνο που προειδοποίησε όταν «αν δεν κουνήσει η βελόνα τους επόμενους δυο μήνες θα έχουμε πρόβλημα» και κυρίως με μια αποστροφή της Άννας Διαμαντοπούλου σε μια κομματική ομιλία στο Κιλκίς και το περίφημο “εμείς ούτε Καρυστιανού θα γίνουμε, ούτε Κωνσταντοπούλου”.
Αν και η Διαμαντοπούλου είπε τα απολύτως αυτονόητα, η σκόνη που σηκώθηκε εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, σκέπασε όλα τα υπόλοιπα.
Και τα τρία πάντως περιστατικά ανέδειξαν κατ’ αρχήν τις εσωτερικές αντιφάσεις στο ΠΑΣΟΚ.
Ένα ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε η συγκυβέρνησε αυτή τη χώρα τα μισά χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και με αυτή την έννοια άφησε αναμφισβήτητο ιστορικό αποτύπωμα.
Κι αυτό ακριβώς το αποτύπωμα είναι και η πραμάτεια και η κληρονομιά του και σήμερα, που το κάνουν να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη αντιπολίτευση. Το κυβερνητικό του δηλαδή παρελθόν και η εξ αυτού προκύπτουσα θεσμικότητα.
Μια θεσμικότητα που θάμπωσε όμως αρκετά με τα Τέμπη.
Γιατί και το ΠΑΣΟΚ δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι του λαϊκισμού πάνω στις στάχτες μιας ανθρώπινης τραγωδίας. Δεν δίστασε να μιλήσει για «παράνομα εύφλεκτα φορτία», για «μπαζώματα» και για «χαμένα βαγόνια». Έκανε σημαία και πρόταση μομφής για κάποια “πειραγμένα” ηχητικά που διέρρευσαν σε μια εφημερίδα αλλά μελέτη του ΕΜΠ έδειξε ότι αυτά που ήταν μέσα στη δικογραφία, ήταν τα αυθεντικά. Άνθρακες ο θησαυρός.
Βούτηξαν λοιπόν κι αυτοί το δάχτυλο στο μέλι. Αλλά το μέλι αυτό είχε διαποτιστεί με δηλητήριο. Ένα δηλητήριο τοξικότητας, διχασμού και παράνοιας. Στα οποία έγιναν δυστυχώς συνεργοί.
Και εισπράττουν τώρα τα επίχειρα. Γιατί επιχείρησαν να παίξουν σ ’ένα γήπεδο βούρκο που δεν ήταν συνηθισμένοι. Και σ ‘ένα γήπεδο στο οποίο οι άλλοι της αντιπολίτευσης δίνουν αγώνες και προπονήσεις καθημερινά.
Με τις δηλώσεις της Διαμαντοπούλου, ο όχλος που απαιτεί λαϊκά δικαστήρια για τα Τέμπη, τους κήρυξε τον πόλεμο. Και την ίδια, persona non grata. Κι έτσι από μια μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων που ήλπιζαν να έχουν εισροές, δεν πρόκειται να δουν τελικά ψήφο ζωγραφιστή.
Το ακόμη χειρότερο όμως είναι ότι με τα μπρος - πίσω, εκτός απ’ την αξιοπιστία τους, κινδυνεύουν να χάσουν και όσους νουνεχείς κεντρώους τους ακολουθούν.
Κι όλα αυτά ενώ απέχουμε 20 περίπου μήνες μέχρι τις εκλογές. Και όσο περνάει ο καιρός το κλίμα θα πολώνεται. Και το δίλημμα εν τέλει θα είναι σταθερότητα ή περιπέτειες και χάος.
Και ανεξάρτητα από την τρέχουσα ρητορική της ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ αργά η γρήγορα θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο. Και να αποφασίσει αν θέλει να είναι μέρος της λύσης ή μέρος του προβλήματος.
Διαφορετικά, και αν συνεχίσει τη σημερινή θολούρα, θα είναι χαμένο από χέρι.
