Το πολιτικό σκηνικό όπως εξελίσσεται είναι περίπλοκο, κάποιοι ωστόσο το βλέπουν αυτό σαν ευκαιρία.
Ανδρουλάκης και Φάμελλος δεν τραβάνε και δεν επωφελούνται πάρα ελάχιστα έως καθόλου από την κυβερνητική φθορά.
Μια φθορά που είναι όμως εν μέρει φυσικό να καταγράφεται με μια κυβέρνηση που βρίσκεται στο μέσον της δεύτερης θητείας της, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια στην εξουσία και με μια ανθρώπινη τραγωδία όπως αυτή των Τεμπών να έχει μεσολαβήσει στο μεταξύ.
Αλλά αυτό που δεν είναι φυσικό, είναι να καταγράφει φθορά η στασιμότητα και η αντιπολίτευση εκτός αν είναι κατακερματισμένη, αναξιόπιστη και δεν πείθει.
Με αυτά τα δεδομένα, κάποιοι μύρισαν αίμα με το 28% της Νέας Δημοκρατίας στις Ευρωεκλογές πέρυσι, τα τρέχοντα δημοσκοπικά χαμηλά της αλλά και την αξιοθρήνητη συνολικά, παρουσία της αντιπολίτευσης.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η φύση απεχθάνεται το κενό και το αξίωμα αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο και στην πολιτική.
Ποντάροντας κυρίως στη λήθη αλλά και στην άγνοια, φαίνεται πως ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα, πήρε τη μεγάλη απόφαση και είναι πολύ κοντά στο να διαβεί τον Ρουβίκωνα για τη δημιουργία νέου κόμματος, εφευρίσκοντας τώρα ένα νέο αφήγημα για να πείσει τους αφελείς. Γιατί rebranding δεν κάνει κανείς τυχαία παρά μόνο αν έχει σκοπό να επανέλθει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Λες και ξεχάστηκε η καταστροφική του πενταετία με τα capital control και τις κλειστές τράπεζες. Λες και δεν υπήρξε ποτέ το φέσωμα της χώρας με 100 δισ. επιπλέον χρέους λόγω της εγκληματικής διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου του ’15.
Λες και δεν συνέβη ποτέ το εντελώς αχρείαστο τρίτο μνημόνιο και η υποθήκευση της δημοσίας περιουσίας για 99 χρόνια μαζί με τη δέσμευση για πλεονάσματα μέχρι το 2060.
Λες και ήταν μόνο στη φαντασία μας η επιχείρηση χειραγώγησης της Δικαιοσύνης με την υπόθεση Νοβάρτις. Λες και δεν επιχειρήθηκε ποτέ ευθεία και απροκάλυπτη επίθεση στους θεσμούς και στο κράτος δικαίου. Λες και δεν έγιναν ποτέ συνακροάσεις στα γραφεία του ΚΚΕ, δεν υποκλάπηκαν ποτέ συνομιλίες υπουργών της ίδιας της κυβέρνησής του (Καμμένος, Κοτζιάς, Πιτσιόρλας), δεν μπήκαν ποτέ κοριοί στα δωμάτια των τροϊκανών στο Χίλτον.
Λες και δεν επιχειρήθηκε ποτέ να κλείσουν εφημερίδες και μη αρεστά Μέσα ενημέρωσης.
Λες και δεν δόθηκαν ποτέ μεγάλα δημόσια έργα σε άφραγκους κολλητούς του, ένθερμους φίλους τότε της κυβέρνησής του.
Αλλά καμιά μέχρι ώρας αυτοκριτική δεν ακούστηκε από τον ίδιο ακόμα και για τις πιο σκοτεινές πτυχές των πεπραγμένων της πενταετίας του.
Και ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα εμφανίζεται τώρα θρασύτατα ως διαπρύσιος κήρυκας του κράτους δικαίου. Αυτός που μερικά χρόνια πριν έλεγε ότι δεν ολοκλήρωσε το θεάρεστο έργο του γιατί δεν ήλεγχε όλους τους αρμούς της εξουσίας.
Αυτός που μιλάει τώρα για την ανάγκη «ενός νέου πατριωτισμού» όταν έφερε κάποτε τη χώρα και την κοινωνία στα όριά τους. Αυτός που έπαιξε τη χώρα αυτή στα ζάρια αλλά μιλάει τώρα για έναν «δημοκρατικό καπιταλισμό». Αυτός που ξορκίζει τώρα την ακροδεξιά αλλά μια χαρά κυβέρνησε μαζί της για πέντε ολόκληρα χρόνια, βαφτίζοντας τον Καμμένο «κεντρώο πατριώτη» ακριβώς όπως οι καλόγεροι στο Μεσαίωνα βάφτιζαν το κρέας, ψάρι.
Από κοντά και κάποιοι αφανείς και όψιμοι υποστηρικτές του εγχειρήματος που σπρώχνουν μετά μανίας τον πρώην πρόεδρο ώστε να ξαναγίνει νυν με στημένες δημοσκοπήσεις που δείχνουν δήθεν «ενθαρρυντικά» νούμερα.
Η απελπισία πρέπει να έχει φτάσει στο αποκορύφωμα και κάποιοι το πήραν απόφαση ότι ο Μητσοτάκης δεν πέφτει με συμβατικά μέσα, ανακαλώντας από την αποστρατεία τον πιο αποτυχημένο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης και πλασάροντάς τον τώρα ως δήθεν «χαρισματικό ηγέτη» που μπορεί να ενώσει. Κι αυτό γιατί απλά όλοι οι άλλοι είναι πολύ χειρότεροι.
Υπομονή λοιπόν να κάνουν και να περιμένουν τη σειρά τους. Αν φυσικά έρθει ποτέ.
