Πριν αρκετές δεκαετίες, νέος όντας ακόμη, κατά την περίοδο των σπουδών εργαζόμουν σε μια συνεταιριστική εταιρεία που παράγαγε αφρώδεις οίνους. Καθημερινά με τη μοτοσικλέτα επισκεπτόμουν τους πελάτες στο Λεκανοπέδιο και έκανα τις εισπράξεις.
Τότε ήταν που κατάλαβα για πρώτη φορά την παθογένεια των αγροτικών συνεταιρισμών.
Η εταιρεία αγόραζε την πρώτη ύλη από τους συνεταίρους αγρότες σε προκαθορισμένες - «εγγυημένες»- τιμές. Τιμές αισθητά υψηλότερες από την αγορά. Το αποτέλεσμα προβλέψιμο: κάθε χρόνο ζημιές. Κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια, η Αγροτική Τράπεζα –βασικός μέτοχος λόγω χρεών - κάλυπτε τις τρύπες με αυξήσεις κεφαλαίου ή με κάτι θαλασσοδάνεια για το καλό του συνεταιριστικού κινήματος.
Επειδή όμως στο σύμπαν που ζούμε δεν υπάρχουν ούτε δωρεάν χρήματα ούτε λεφτόδεντρα, η Αγροτική βυθιζόταν με τη σειρά της στο «κόκκινο» και το κράτος ερχόταν να τη σώσει με νέα αύξηση κεφαλαίου. Με απλά λόγια: το κράτος επιδοτούσε τους παραγωγούς. Και με ακόμη απλούστερα: οι φορολογούμενοι πλήρωναν τον λογαριασμό από το υστέρημά τους.
Την ιστορία αυτή τη θυμήθηκα προχθές, διαβάζοντας πώς στα αιτήματα των αγροτών προς τον πρωθυπουργό περιλαμβάνεται –τι άλλο;– ο ορισμός εγγυημένων τιμών για τα προϊόντα τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα 19 λεπτά το κιλό για το σιτάρι είναι χαμηλή τιμή και ότι πολλοί μικροί παραγωγοί, χωρίς οικονομίες κλίμακας, μπαίνουν μέσα. Όταν όμως ζητούν επιδότηση της τιμής, είναι σαν να απαιτούν από τον οδηγό λεωφορείου στα Γιάννενα ή τον υπάλληλο του σούπερ μάρκετ των 1.000 ευρώ να βάλει το χέρι στην τσέπη για να τους στηρίξει.
Το παράδοξο είναι ότι πριν τρία χρόνια η τιμή του σιταριού ήταν σχεδόν τριπλάσια. Τότε όλοι οι παραγωγοί έγραψαν πολύ καλά κέρδη. Κανείς όμως δεν ζήτησε να μοιραστούν αυτά τα κέρδη με την κοινωνία, η οποία πλήρωνε ακριβότερο ψωμί και ακριβότερα όλα τα παράγωγα του σταριού. Οι ζημιές κοινωνικοποιούνται, τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται - ένα διαχρονικό ελληνικό success story.
Η απαίτηση για εγγυημένες τιμές, πέρα από κοινωνικά άδικη, είναι και οικονομικά καταστροφική. Εξαφανίζει κάθε κίνητρο για ποιότητα. Το έχουμε ξαναδεί: κάποτε οι βαμβακοπαραγωγοί ζύγιζαν το βαμβάκι αφού πρώτα το είχαν ποτίσει με μάνικες, για να «φουσκώσουν» τις επιδοτήσεις.
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι και το αίτημα να μην περάσει ο σάπιος από τη διαφθορά ΟΠΕΚΕΠΕ από το Υπουργείο Γεωργίας στην ΑΑΔΕ. Με απλά λόγια, κάποιοι έχουν συμφέρον να συνεχίσει ο ΟΠΕΚΕΠΕ να μοιράζει χρήματα στους «Φραπέδες», τους «Χασάπηδες» και λοιπούς κατόχους πολυτελών αυτοκινήτων τα οποία ο μέσος φορολογούμενος δεν βλέπει ούτε στο δρόμο.
Η κυβέρνηση καλό θα ήταν να θυμάται ότι ο ιδρώτας και το αίμα των φορολογουμένων δεν είναι ανεξάντλητο δημόσιο ταμείο. Ιδίως όταν εκείνοι δεν κλείνουν δρόμους, δεν εκβιάζουν και δεν απειλούν με βιαιοπραγίες.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Κύριε Στούπα γεια σας,
Μόλις διάβασα τη δημοσκόπηση όπου 78% του δείγματος βρίσκει δίκαια τα αιτήματα των αγροτών.
Αυτό κάνει απολύτως επίκαιρο το προηγούμενο σχόλιο που σας είχα στείλει. Η κυβέρνηση να κοστολογήσει τον έκτακτο φόρο για να ικανοποιηθούν τα «δίκαια» αιτήματα των αγροτών, και να τα στείλει ευθύς αμέσως μέσω taxis στις δηλώσεις. Να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Θα πρέπει πάση θυσία οι πολίτες να κατανοούν άμεσα τον αντίκτυπο των αποφάσεών τους.
Και μάθημα οικονομικών από το δημοτικό σχολείο.
Μόνο τα αρχικά μου παρακαλώ σε περίπτωση δημοσίευσης.
Ευχαριστώ
Μ.Δ.
