Η συνέντευξη του κ. Αντώνη Σαμαρά λειτούργησε ως μια άτεχνη «τοποθέτηση» πολιτικού προϊόντος, που φανέρωσε – εκτός από θολές σκοπιμότητες του πρώην πρωθυπουργού – και τη σύγχυση που επικρατεί στην υποτιθέμενη θεσμική αντιπολίτευση.
Την επόμενη μέρα της προβολής της συνέντευξης, σοβαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν να δηλώνουν από τηλεοράσεως, ότι «συνυπογράφουν με τα δύο χέρια» τις «καταγγελίες» Σαμαρά για ενδοτισμό και «ξέπλυμα» της Τουρκίας από τον Πρωθυπουργό. Παραβλέποντας το ειδικό γεωστρατηγικό βάρος που αποκτά η χώρα, αλλά και το κυβερνητικό παρελθόν του πρωθυπουργού Σαμαρά, ο οποίος το 2014 δήλωνε απόλυτα ικανοποιημένος για τη συνεννόηση με τον Ερντογάν και τις «καλές μέρες» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δηλαδή, τα δικά του ήρεμα νερά. Όταν διαβεβαίωνε τη διεθνή κοινότητα για την πολιτική βούληση – τη δική του, ως πρωθυπουργού – να δημιουργηθούν «αμοιβαία συμφέροντα».
Η ανάγκη να συντονιστούν όσο περισσότεροι γίνεται στα πλήγματα κατά του σημερινού ενοίκου του Μεγάρου Μαξίμου, οδήγησε ακόμη και σε αμνησία για την κορυφαία θεσμική απρέπειας σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα. Όταν, ως απερχόμενος, ο κ. Σαμαράς άφησε στο χαλάκι του Μαξίμου το κλειδί, αρνούμενος να παραδώσει ως είθισται, με θεσμική και πολιτική αξιοπρέπεια στον εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Βρέθηκαν ακόμη χειρότερα πολιτικά πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ να υιοθετήσουν και να χαρακτηρίσουν την κριτική Σαμαρά, ως ολοκληρωμένη, ουσιαστική και τεκμηριωμένη σε όλα τα επίπεδα! Ο βαθμός αποδοχής της ανάλυσης Σαμαρά σχετικά με τα εθνικά, ενεργειακά και οικονομικά ζητήματα από τη Μιλένα Αποστολάκη, σε πρωινό τηλεοπτικό πάνελ, ήταν εντυπωσιακός.
Στην επισήμανση των δημοσιογράφων για συμφωνία «9 στα 10», η βουλευτής ουδόλως ενδιαφέρθηκε να αλλάξει την εντύπωση που έδινε· αντιθέτως, μάλλον επίνευσε, διευκρινίζοντας απλώς ότι το ΠΑΣΟΚ όσα λέει ο κ. Σαμαράς τα έχει πει σε πρότερο χρόνο.
Ούτε θεώρησε προσβλητική την αντιμετώπιση ως «μιασμάτος» του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Μέλος του οποίου ήταν αφού υπήρξε υφυπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη το 2000. Φτηνή και δευτεροκλασάτη – για πρωτοκλασάτο στέλεχος της αντιπολίτευσης – ήταν και η εμφανέστατη διάθεσή της να απαξιώσει υπουργούς της κυβέρνησης προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ. Υπαινίχθηκε ότι στελέχη όπως η Λίνα Μενδώνη, ο Θοδωρής Λιβάνιος, ο Γιώργος Φλωρίδης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κ.ά. είδαν καρέκλα και έτρεξαν να τρυπώσουν στη Ν.Δ., αποδίδοντάς τους μια διαδρομή χωρίς αρχές, χωρίς πολιτικό και προσωπικό έρεισμα.
Είναι εντελώς παράωρο – που λένε και στην Κρήτη – να πολεμούν στη Χαριλάου Τρικούπη εκείνους που παραμένουν ίσως η μόνη ισχυρή ένδειξη… πράσινης ικανότητας και κυβερνησιμότητας.
Δεν είναι, φυσικά, το μόνο αλλόκοτο στη συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αφού ψήφισε την πλειονότητα των μέτρων που εξήγγειλε στη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης, ο εκπρόσωπος του κόμματος ρωτούσε γιατί δεν πήγε στη Βουλή ο πρωθυπουργός να υπερασπιστεί τα μέτρα. Η άσκηση κριτικής, στην κριτική που άρθρωσε το σύνολο της αντιπολίτευσης στα όσα σηματοδοτούν οι συμφωνίες για τα ενεργειακά, είναι σαν να κλέβεις την κουβέρτα αστέγου.
Με τούτα και με τα άλλα, κόμματα που βρίσκονται σε φάση αφασίας – και άλλα προ βέβαιου πολιτικού θανάτου – αλλά και «Μεσσίες» που «κοιλοστροφάνε» για την ανατροπή, εφορμούν διαρκώς προς το σκληρό έδαφος και όχι προς τον ουρανό, όπως επικολυρικά περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του, την έννοια της πολιτικής.
