Οι ενεργειακές συμφωνίες που υπογράφηκαν την περασμένη εβδομάδα μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ αφορούν κυρίως την συνεργασία με την ExxonMobil για έρευνες υδρογονανθράκων, τα μακροπρόθεσμα συμβόλαια προμήθειας υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από τις ΗΠΑ και τον ενεργειακό διάδρομο με τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με σκοπό την πλήρη απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο.
Και όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε όλοι, το δυναμικό πλέον ενεργειακό αποτύπωμα της Ελλάδας, μεταφράζεται σε γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Σύμφωνα και με την πάγια αμερικανική θέση, ότι: «When we have energy security, you have national security», δηλαδή «όταν εμείς έχουμε ενεργειακή ασφάλεια, εσείς έχετε εθνική ασφάλεια», όπως είχαμε αναλύσει στο άρθρο: «Η διεθνής ενεργειακή απόβαση και οι μαύρες πλερέζες», εδώ.
Οι αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πραγματικά πρέπει να αιφνιδίασαν τους πάντες. Καθώς ενέταξαν τις κορυφαίες ενεργειακές συμφωνίες που υπογράφηκαν με την παρουσία δεκάδων επιφανών στελεχών της διεθνούς πολιτικής και επιχειρηματικότητας, στο καθημερινό, τετριμμένο και πτωχικό αντιπολιτευτικό τους οπλοστάσιο.
Το ΠΑΣΟΚ άσκησε δριμεία κριτική στον πρωθυπουργό, υποστηρίζοντας ότι βρίσκεται «σε πλήρη πανικό» και απαιτώντας την «στοιχειώδη πολιτική ευπρέπεια» για να αναγνωρίσει ότι οι συμφωνίες βασίζονται σε έργα του ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα στους νόμους για τις ενεργειακές αγορές επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου και άλλους νόμους της περιόδου συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ.
Υποστήριξε την ανάγκη ενεργειακής αναβάθμισης, αλλά κατηγόρησε την κυβέρνηση για περιθωριοποίηση της αντιπολίτευσης και έλλειψη διαφάνειας. Επί της ουσίας των συμφωνιών, δεν είπε τίποτα. Απλά το ΠΑΣΟΚ για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», όπως στο κλασσικά κόμικ Ιζνογκούντ (Iznogood) των Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ταμπαρί.
Ο Σύριζα από την άλλη, λίγες μόλις ημέρες πριν την οριστική διάλυση του, εξέφρασε σοβαρές ανησυχίες για την ενεργειακή ασφάλεια και τα οικονομικά οφέλη της χώρας, θέτοντας ερωτήματα για τα «πραγματικά κέρδη» από τη συμφωνία με την ExxonMobil. Κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση Μητσοτάκη για «τακτική δεδομένου συμμάχου» προς όφελος των ΗΠΑ, με τελικό ωφελημένο, μόνο τα ενεργειακά καρτέλ, εις βάρος των πολιτών. Έγινε μάλιστα αναφορά σε «πιθανή απεμπόληση συμφερόντων του Δημοσίου».
Τα υπόλοιπα μικρά αντιπολιτευτικά κόμματα προέβησαν σε ποικίλες αντιδράσεις εστιάζοντας την κριτική τους στην πλήρη εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ και την έλλειψη εθνικών οφελών.
Τέλος το ΚΚΕ, χαρακτήρισε τις συμφωνίες ως «παράδοση του ενεργειακού πλούτου της χώρας στα μονοπώλια», ιδίως στα αμερικανικό συμφέροντα της ExxonMobil. Και προειδοποίησε ότι αντί να προστατεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα, θα υπάρξει «απώλεια εθνικής κυριαρχίας» και ενίσχυση ξένων συμφερόντων, με αρνητικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους.
Παράλληλα ακούστηκαν και τα γνωστά περί καταστροφής του τουριστικού προϊόντος λόγω των εξορύξεων, ακόμα και από αυτούς που αρνούνται την κατασκευή υποδομών στους τουριστικούς προορισμούς, τις ανεγέρσεις νέων ξενοδοχείων και τη δραστηριότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου Airbnb.
Άραγε τι θα έλεγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εάν τις ενεργειακές συμφωνίες που υπογράφηκαν ανάμεσα στην Ελληνική και Αμερικανική κυβέρνηση, τις υπέγραφε η Τουρκία με τις ΗΠΑ; Τι θα έλεγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εάν η ExxonMobil προχωρούσε σε ερευνητικές εξορύξεις στις τουρκικές θάλασσες; Τι θα έλεγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εάν το δίκτυο των αγωγών που θα προμήθευε φυσικό αέριο στη Βουλγαρία, στη Ρουμάνια, στην Ουγγαρία και την Ουκρανία ξεκινούσε από το τουρκικό έδαφος; Τι θα έλεγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εάν υπογραφόταν ενεργειακή συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ;
Το ΠΑΣΟΚ πρώτο και καλύτερο θα μιλούσε για πανικό στην Αθήνα και για εθνική ντροπή. Θα κατήγγειλε ότι οι ΗΠΑ αντί να στηρίξουν την Ελλάδα ως σταθερό σύμμαχο, αναβαθμίζουν ενεργειακά την αναθεωρητική Τουρκία, που αμφισβητεί τα νησιά μας. Και θα καλούσε την κυβέρνηση να συγκαλέσει εθνικό συμβούλιο, υπενθυμίζοντας ότι επί ΠΑΣΟΚ είχαν ξεκινήσει οι βάσεις για ενεργειακή ανεξαρτησία, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δένει την Ελλάδα στο ενεργειακό άρμα Ερντογάν.
Ο Σύριζα στην προσπάθεια του να παρουσιαστεί σαν σφριγηλό κόμμα θα κατήγγειλε τις ΗΠΑ πως προδίδουν ξανά τα ελληνικά συμφέροντα, ενισχύοντας τον Ερντογάν για να ελέγξουν τη Μεσόγειο. Θα υποστήριζε ότι η συμφωνία Τουρκίας – ΗΠΑ, απειλεί άμεσα την ΑΟΖ μας και την ενεργειακή μας κυριαρχία και ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πρέπει να πέσει άμεσα. Και θα τόνιζε ότι ο Σύριζα πάντα προειδοποιούσε για την «υβριδική απειλή» από την Τουρκία και τις αμερικανικές «συμμαχίες» που γυρίζουν μπούμερανγκ, παρά τις υπερβολικές αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας που σκοπό έχουν την εύνοια των ΗΠΑ. Υπενθυμίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταψηφίσει τις αμυντικές συμφωνίες Ελλάδας - ΗΠΑ και Ελλάδας - Γαλλίας.
Η υπόλοιπη αντιπολίτευση θα αναφερόταν σε «ιμπεριαλιστική κατανομή λάφυρων», στην παράδοση του ενεργειακού πλούτου της Μεσογείου στα αμερικανικά μονοπώλια και τον τουρκικό επεκτατισμό, ενάντια στους λαούς. Θα κατήγγειλαν ότι η Τουρκία μετατρέπεται σε πύλη για το αμερικανικό αέριο, με τίμημα την απώλεια κυριαρχίας στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη. Και ότι η ιμπεριαλιστική απομόνωση της Ρωσίας είναι επικίνδυνη για την Ελλάδα που έχει παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας με τη Μόσχα.
Δυστυχώς, η κατάσταση στη σημερινή αντιπολίτευση της χώρας μας είναι θλιβερή. Μοναδικός στόχος της είναι η παντί τρόπω πτώση της κυβέρνησης, χωρίς ίχνος προοπτικής. Ακόμα και απέναντι σε κορυφαία γεγονότα, όπως είναι η αναβάθμιση της χώρας στον δυτικό ενεργειακό σχεδιασμό σε βάθος 30ετίας και η ρητή δέσμευση για την ενεργειακή – και όχι μόνο - ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου μέσω του σχήματος 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και ΗΠΑ), η αντιπολίτευση υπονομεύει το βασικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας σήμερα, που επιτρέπει την επίτευξη συμφωνιών τέτοιου μεγέθους και τέτοιας βαρύτητας. Και ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό; Η πολιτική σταθερότητα.
Η ανατροπή της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα μας, θα προκαλούσε ρίγη συγκίνησης στη Μόσχα και στα επιχειρηματικά συμφέροντα που είναι ταυτισμένα με τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Αλλά και συμπτώματα έντονης σιελόρροιας της Τουρκίας, λόγω της γεωστρατηγικής λαιμαργίας της. Και εάν αυτό δεν το αντιλαμβάνεται το «σοβαρό μέρος» της αντιπολίτευσης, τότε έχουμε πρόβλημα. Και αναφερόμαστε μόνο στο «σοβαρό μέρος» της αντιπολίτευσης, διότι το υπόλοιπο είναι πλήρως και απροκάλυπτα ευθυγραμμισμένο και ταυτισμένο με το καθεστώς Πούτιν και το ρωσικό παράγοντα.
