Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έσπασε στα δύο μετά την ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία, αφού προηγήθηκε η στρατηγική ήττα του κόμματος στις εκλογές και η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα. Η «Νέα Αριστερά» που γεννήθηκε από τη διάσπαση, επιδιώκει να διαφοροποιηθεί από το «χύμα», που καταγγέλλει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ότι εκπροσωπεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, στον οποίο βεβαίως παραμένει ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος.
Στη Γερμανία, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του αριστερού Die Linke διαλύθηκε και τυπικά την Τετάρτη και τώρα η Σάρα Βάγκενκνεχτ –πρόσωπο - σφραγίδα του κόμματος επί δεκαετίες, η οποία αποχώρησε τον Οκτώβριο με άλλους 9 βουλευτές– ετοιμάζει το νέο κόμμα με το οποίο θα κατέβει στις ευρωεκλογές.
Η 55χρονη Βάγκενκνεχτ, από Γερμανίδα μαμά και Ιρανό μπαμπά, καταγγέλθηκε από τους συντρόφους της ότι κινείται επί μακρόν εξωαριστερά και αντικομματικά. Στον τομέα της οικονομίας ομνύει στον «Ordoliberalismus», του πρώην χριστιανοδημοκράτη καγκελάριου, πατέρα του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» τη δεκαετία του 1950 Λούντβιχ Έρχαρτ. Στο μεταναστευτικό και την εξωτερική πολιτική, μοιάζει με το δικό μας Βελόπουλο, αφού πιστεύει ότι δεν υπάρχουν αρχές για τα κράτη, μόνο συμφέροντα, ιδίως αν αυτά συνδέονται με την Ρωσία και τον Πούτιν.
Ειρωνεύεται την αριστερά του σαλονιού με τον ίδιο τρόπο που ο Στέφανος Κασσελάκης απαξίωσε τους αριστερούς συντρόφους μιλώντας για την πολιτική Pummaro. Στην Ισπανία, πέντε βουλευτές των Podemos –του ισπανικού ΣΥΡΙΖΑ κατά μια έννοια– αποχώρησαν από το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς Sumar με το οποίο συγκυβερνά ο σοσιαλιστής Σάντσεθ. Η επικεφαλής των Podemos, Ιόνε Μπελάρα, διακήρυξε ότι η Ισπανία χρειάζεται μια «φεμινιστική, οικολογική, μεταρρυθμιστική αριστερά». Οι πέντε των Podemos που έφυγαν από το Sumar δεν έχουν τον αναγκαίο αριθμό για να κάνουν ξεχωριστή Κ.Ο σε αντίθεση με τη δική μας Νέα Αριστερά.
Στην Ιταλία, επίσης, η Αριστερά είναι κατακερματισμένη και αδύναμη αλλά, όπως παρατήρησε ο κ. Τσίπρας που βρέθηκε στη Ρώμη, τουλάχιστον αυτοί εκεί τα βρίσκουν στο να «πολεμάνε» τη Μελόνι και να κατεβαίνουν από κοινού στις διαδηλώσεις!
Ο επιφανής Γάλλος ιστορικός Μάρκ Λαζάρ –ειδικός στην Ιστορία της Αριστεράς και των κομμάτων της– σε άρθρο του τον περασμένο Απρίλιο στη La Repubblica, ανέφερε ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά στο σύνολό της, βρίσκεται σε επώδυνη εκλογική υποχώρηση και κρίση. Μια διαπίστωση η οποία είχε γίνει μήνες πριν την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ή τη διάλυση του Die Linke. Στο συγκεκριμένο άρθρο δε, ο Λαζάρ περιέγραφε ταυτόχρονα την κακή και την καλή εκδοχή: Η αριστερά είτε να είναι σχεδόν νεκρή ή ωσάν να βρίσκεται σε ανάρρωση.
Ο καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής, Γεράσιμος Μοσχονάς, που θεωρείται από τους κορυφαίους ειδικούς στην ευρωπαϊκή Αριστερά, με νούμερα αποτυπώνει τη νεκροφάνεια της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Στη δεκαετία 1950- 1959, τα 12 μεγαλύτερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Βόρειας Ευρώπης συγκέντρωναν κατά μέσο όρο σχεδόν το 35% των ψήφων. Στην περίοδο 2010 - 2022 κατάφεραν μετά βίας να υπερβούν το 22%. Στην ακμή τους τη δεκαετία 1990- 1999, τα σοσιαλιστικά κόμματα σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, κέρδιζαν κατά μέσο όρο το 40% των ψήφων, ενώ την περίοδο 2010-2022 περιορίζονταν λίγο πάνω από το 23%. Όλα τα αριστερά κόμματα βλέπουν πλέον τα εγγεγραμμένα μέλη τους να μειώνονται, αποτέλεσμα της ολοένα μειωμένης επιρροής που ασκούν, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές και στις λαϊκές τάξεις.
Επί της ουσίας το ερώτημα παραμένει.
Γιατί υποχωρεί τόσο πολύ η Αριστερά στην Ευρώπη;
Φταίνε οι ηγεσίες των Αριστερών κομμάτων, που αποπνέουν έναν ακραίο καιροσκοπισμό και μια έλλειψη σκευής, ή ότι τα ίδια τα κόμματα εξαναγκάζονται από την πραγματικότητα να απαρνηθούν τα «δόγματα» τους; Χωρίς να έχουν διαμορφώσει στέρεη αντίληψη και πρόταση για τον κόσμο και τη μετάβαση του καπιταλισμού σε κάτι άλλο απ' αυτό, για το οποίο είχαν μάθει μόνο να μιλάνε.
