Δεν είναι μόνο οι αντιπολιτεύσεις μας (κανονικές και εσωκομματικές) που πολιτεύονται ως τσάμπα μάγκες. Από παντού ξεπροβάλλουν οι εύκολοι κριτές και οι τιμητές του μαξιμαλισμού. Οι πολεμιστάδες του πληκτρολογίου. Οι αποτελεσματικοί του καναπέ. Οι παντογνώστες του στούντιο. Αυτοί που όλα τα βλέπουν εύκολα, που είναι διαρκώς με υψωμένο το δάκτυλο, που κάνουν ερωτήσεις με ύφος χιλίων καρδιναλίων, που μας βομβαρδίζουν με βεβαιότητες που δεν σηκώνουν αντίρρηση.
Γιατί δεν δίνουμε ένα σκληρό μάθημα στον Ερντογάν; Σιγά τον άκαπνο. Γιατί η αστυνομία δεν έπιασε μέσα σε μια ώρα τους καταζητούμενους στον Ψηλορείτη; Σιγά το βουναλάκι. Γιατί δεν έχει παιδοψυχολόγο το δημοτικό σχολείο Καστελλόριζου; Σιγά την απόσταση. Γιατί να μην έχει ένα ΕΛΤΑ στο χωριό του κάθε παππούς των Γρεβενών; Σιγά το κόστος. Γιατί δεν υπάρχει από ένας ελεγκτής τιμών σε κάθε σούπερ μάρκετ; Σιγά το δύσκολο.
Καίριες ερωτήσεις, απαιτητικές. Που πηγάζουν από τις δικαιολογημένες διαθέσεις του μέσου πολίτη, που στηρίζονται στο πάντα αγαθό δημόσιο αίσθημα, που πατάνε πάνω στις φυσιολογικές αγωνίες και τους λογικούς προβληματισμούς των απλών ανθρώπων. Εκφράζοντας παράλληλα και την δίκαιη οργή τους, την δικαιότερη αγανάκτηση τους, την δικαιότατη απέχθεια τους πάντα ανίκανους που μας κυβερνούν και διοικούν. Και οι ερωτήσεις συνεχίζονται…
Γιατί δεν κάνουν εμβόλιο στα 7 εκατομμύρια πρόβατα της χώρας να τελειώνουμε με την ευλογιά; Γιατί δεν γίνεται – τώρα που είναι ακόμα χειμώνας - καθαρισμός στα 60 εκατομμύρια στρέμματα δασών της χώρας, ώστε να μην καούν το καλοκαίρι; Γιατί δεν επεκτείνουμε τώρα στα 12 μίλια τα χωρικά μας ύδατα στα 12,5 εκατομμύρια μέτρα των ακτών μας;
Δεν έχει σημασία που δεν υφίσταται εμβόλιο ευλογιάς, ούτε ότι ο καθαρισμός όλων των δασών μας – αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτός - θα χρειαζόταν εκατοντάδες χιλιάδες δασικούς εργάτες, ούτε αν η επέκταση στα 12 μίλια θα σήμαινε άμεσο πόλεμο. Σημασία έχουν οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις μαζί με τα πιθανά αποτελέσματα τους, είναι ευθύνη αυτών που κυβερνούν.
Αυτός που ρωτά δεν υποχρεούται να είναι συνδεδεμένος με την πραγματικότητα, φτάνει να είναι σύμφωνος με το «δημόσιο αίσθημα» κάθε στιγμής. Κι όταν το δημόσιο αίσθημα του καναπέ λέει ότι 50 αστυνομικοί πρέπει να είναι 24 ώρες, για 365 μέρες ακροβολισμένοι σε όλα τα Βορίζια παντού ολούθε της Κρήτης, τότε η ερώτηση «γιατί δεν το κάνατε» είναι απολύτως δικαιολογημένη, ενώ κάθε απάντηση εκ των προτέρων απαράδεκτη.
Προσοχή όμως. Οι ερωτήσεις ποτέ δεν πρέπει να έχουν διλημματικό χαρακτήρα. Όχι «οικονομική ευρωστία ή ελλείμματα;». Όχι «αύξηση φόρων ή μείωση του κράτους;». Όχι «βούτυρο ή κανόνια;». Όχι «να μπουκάρουν οι αστυνομικοί σε όποιο σπίτι γουστάρουν ή αυστηρή πολιτική οικογενειακού ασύλου;». Όχι «μνημόνιο ή χρεωκοπία», για να θυμηθούμε και τα παλιότερα. Α, όχι τέτοια, αυτά είναι ψευτοδιλήμματα, δεν τα δεχόμαστε.
Μπορεί η ζωή να είναι γεμάτη διλήμματα, αλλά ο δημόσιος διάλογος μας είναι γεμάτος βεβαιότητες. Εμείς θέλουμε και βούτυρο και κανόνια. Και μείωση φόρων και αύξηση του κράτους. Και να υπάρχει παντού ΕΛΤΑ και να είναι χαμηλά τα τιμολόγια των υπηρεσιών του και ο οργανισμός να είναι κερδοφόρος. Και να μπουν οι αστυνομικοί σ’ όλα τα κρητικά σπίτια και το δικό μας να είναι νομικά οχυρωμένο άσυλο. Όπως δηλαδή απαντούσαμε και προ δεκαπενταετίας: ούτε χρεωκοπία, ούτε μνημόνιο.
Σύμφωνοι, ο καθένας μας δικαιούται να πολιτεύεται κατά βούληση και να επιχειρηματολογεί κατά πως γουστάρει. Πλην καλό θα ήταν να έχουμε πεποίθηση ότι με τέτοια μυαλά, δεν πρόκειται να πάμε μακριά. Θα ξανακολλήσει το κάρο στις λάσπες…
