Με αφορμή τα εκατοντάχρονα της Εταιρείας Υδάτων (ΕΥΔΑΠ), η κυβέρνηση έσπευσε βραδέως, όπως συχνά πράττει με πολύ επείγοντα ζητήματα, τα οποία έχουν αφεθεί στο έλεος της κρατικής γραφειοκρατίας και αδιαφορίας.
Ο πρωθυπουργός πήγε στην επετειακή εκδήλωση και, χωρίς αποχρώντα λόγο, ενδιαφέρθηκε μόνον για την παροχή διαβεβαιώσεων επί ενός θέματος που σε τίποτε δεν απασχολεί την καθημερινότητα του πολίτη.
Κανείς, πλην ορισμένων αμετανόητων δήθεν αριστερών, δεν ασχολείται με την ιδιοκτησία της ΕΥΔΑΠ, η οποία πράγματι είχε τεθεί σε τροχιά ιδιωτικοποίησης επί διακυβέρνησης Τσίπρα, εξέλιξη που έχει πλήρως ανατραπεί, ακόμη και ειδική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ασκόπως, κατά τη γνώμη μου, τόνισε: «Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι ανήκει (η ΕΥΔΑΠ) κατά 51% στο Ελληνικό Δημόσιο και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει (γιατί) θα παραμείνει για πάντα μια κρατική εταιρεία».
Το θέμα είναι αλλού. Είναι η διαρκής σπατάλη των υδάτινων πόρων σε ολόκληρη την χώρα, η πολλαπλασιαζόμενη ακρίβεια του νερού στις τουριστικές περιοχές, η απουσία σχεδίου ορθής και οικονομικής διαχείρισης των καταναλωνόμενων ποσοτήτων σε βάθος χρόνου, η ανακατασκευή των δικτύων που χάνουν από παντού, πέραν των ζητημάτων ποιότητας.
Αντί όλων αυτών, ο πρωθυπουργός υιοθέτησε την εκ του προχείρου «λύση» που του πρότεινε η μη ελεγμένη για την αποτελεσματικότητά της επί επταετία διοίκηση της ΕΥΔΑΠ. Προφανώς, λόγω του πανικού που έχει προκαλέσει η βύθιση της στάθμης των λιμνών στα Κρεμαστά, στην Υλίκη, στον Μαραθώνα και αλλού.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα πάρουμε τα νερά των ποταμών Κρικελιώτη και Καρπενησιώτη και θα τα ρίξουμε στο σύστημα του Εύηνου ποταμού, αφού κατασκευάσουμε ένα (ακόμη) ακριβό έργο. Σπουδαία ιδέα, που το μόνο που πετυχαίνει είναι να εκλήψει με την προχειρότητά της και να αποδείξει ότι δεν υπάρχει, πρακτικά, μακρόπνοος δήθεν περιβαλλοντικά ισορροπημένος σχεδιασμός.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν παρέθεσε κάποια μελέτη που να διαβεβαιώνει, όπως όμως ο ίδιος έκανε, ούτε ότι θα «εξασφαλίσουμε πως για τα επόμενα 30 χρόνια η Αττική δεν θα έχει ποτέ πρόβλημα υδροδότησης», ούτε ότι θα επιτύχουμε σύντομα τη σοφή και μετρημένη, ώστε να είναι και οικονομικά συμφέρουσα, υδροδότηση της υδροκέφαλης πρωτεύουσας.
Είναι επίσης ανησυχητικό - αλλά και ένδειξη της καθυστέρησης που υπάρχει στον σχετικό σχεδιασμό - ότι τόσο ο ίδιος, όσο και ο αρμόδιος υπουργός Παπασταύρου δεν αναφέρθηκαν στην άλλη, σωστή, ιδέα σύμφωνα με την οποία θα αναδιοργανωθούν όλες οι μικρές δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, αγνώστων ικανοτήτων και αγνώστων επιδόσεων.
Με δύο λόγια, γιατί αν το είχε προφανώς και δεν θα έχανε ο κ. Μητσοτάκης την ευκαιρία να το παρουσιάσει, η κυβέρνηση δεν έχει καταστρώσει στιβαρό σχέδιο για τους υδάτινους πόρους της χώρας.
