Αξίζουν προσωπικά συγχαρητήρια στον Κυριάκο Πιερρακάκη, που αναδείχθηκε στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο, και κατάφερε να εκλεγεί ομοφώνως από τους ομολόγους του υπουργούς Οικονομικών, επικεφαλής του ιδιαίτερης σημασίας άτυπου όσο και σοβαρού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Eurogroup.
Ωραίοι είναι και οι συμβολισμοί, ότι δηλαδή η Ελλάδα κατακτά αυτή την κομβική θέση, δέκα χρόνια μετά τη σχεδόν έξοδό της από το ευρώ, κατόπιν του τραγικού δημοψηφίσματος εμπνεύσεως Τσίπρα, το 2015.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο άλλος Κυριάκος, ο Μητσοτάκης, είδε την ευκαιρία προτού καν εμφανιστεί. Ένας νέος, κεντρώας προέλευσης, σοσιαλιστικών, με την ευρω-σοσιαλδημοκρατική έννοια, κυβερνητικός παράγοντας ήταν μια καλή επιλογή συμβιβασμού μεταξύ των υπολοίπων, αρχικώς, υποψηφίων.
Ενίσχυε, ανεξαρτήτως μάλιστα της ευτυχούς έκβασης, το βασικό αφήγημα Μητσοτάκη. Πράγματι, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν χάνει, δικαίως, ευκαιρία να υπενθυμίσει την νέα δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική ισορροπία που έχει επιτύχει στις δύο διαδοχικές κυβερνητικές του θητείες.
Οι αγορές το έχουν αναγνωρίσει στην πράξη, αφού αγοράζουν τα νέα μεταμνημονιακά ελληνικά ομόλογα με άνεση που δεν συνάδει με την εισέτι χαμηλή βαθμολόγηση των οίκων αξιολόγησης του ελληνικού κινδύνου.
Οι βαπτισθέντες από τον αξέχαστο Βαρουφάκη, «θεσμοί», δηλαδή το ίδιο το Eurogroup, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ομοθυμαδόν υποστηρίζουν την πολιτική διαχείρισης του δημόσιου χρέους εκ μέρους της Ελλάδας, που έχει σκοπίμως συμπεριλάβει την οικειοθελή πρόωρη αποπληρωμή μεριδίων των χρεών διάσωσης της χώρας, από το ΔΝΤ, τη Γαλλία και άλλους.
Οι κυβερνήσεις των μεγάλων κρατών δηλώνουν υπερήφανες για το πνευματικό τους παιδί, την Ελλάδα, το οποίο, αφού δεν «πνίγηκε» στην κολυμβήθρα των μνημονιακών διασώσεων, καταφέρνει σήμερα και τα συμφωνημένα υπερπλεονάσματα και την ταχύτερη εκείνων οικονομική ανάπτυξη.
Οι προϋποθέσεις για την εκλογή Πιερρακάκη στην πολύτιμου κύρους θέση του Προέδρου του πάλαι ποτέ Eco/Fin και νυν Eurogroup είχαν πλέον συγκεντρωθεί και ήσαν ασφαλείς.
Χρειάζεται όμως να είσαι «κάποιος» για να εξετάσουν στα σοβαρά την περίπτωση εκλογής σου. Το γνωρίζαμε αυτό από την έκπληξη που είχε προκαλέσει η τοποθέτηση του Λουκά Παπαδήμου στην αντιπροεδρία της ΕΚΤ το 2002. Θέση στην οποία ο κ. Παπαδήμος παρέμεινε μέχρι το 2010, μετά από οκταετή θητεία ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος στη διάρκεια της οποίας είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Χρησιμότατο σε παρόμοιους διαγκωνισμούς υποψηφιοτήτων είναι επίσης η χώρα σου να κυβερνάται από κόμμα το οποίο ανήκει στη ραχοκοκαλιά της συντηρητικής πλειοψηφίας η οποία, ακόμη σήμερα, διαθέτει την πλειοψηφία στα ευρωπαϊκά αντιπροσωπευτικά όργανα. Ιδίως μάλιστα όταν ο πρωθυπουργός «σου» είναι στη θέση του επί επταετία, με τις δημοσκοπήσεις να τον τοποθετούν μακράν στην κεφαλή των προτιμήσεων των πολιτών.
Ακόμη κι έτσι, είναι πάντοτε χρήσιμο, αν όχι απαραίτητο να την «πατήσει» ο ανθυποψήφιός σου. Ο καημένος ο αντιπρόεδρος της βελγικής κυβέρνησης Vincent Van Peteghem δεν είχε την τύχη με το μέρος του αφού το Βέλγιο είναι δακτυλοδεικτούμενο από τα μεγάλα κράτη κατόπιν της απόφασης του Κοινοβουλίου του να «προστατεύσει» τα λεφτά του Πούτιν. Κεφάλαια τα οποία είναι δεσμευμένα στο σύστημα εκκαθάρισης διεθνών κεφαλαιακών συναλλαγών Euroclear. Μετά μάλιστα την ως όφειλε άρνηση της κυρίας Lagarde να εγγυηθεί η ΕΚΤ την χρήση των 270 δισ. ρωσικού χρήματος, έναντι του κινδύνου να μην τα επιστρέψει ποτέ η Ουκρανία, στην οποία σκοπεύει να τα δανείσει η κυρία von den Layen, η ζαριά Πιερρακάκη είχε όλη την τύχη με το μέρος της.
Θα είναι άλλωστε η εξεύρεση συμβιβαστικής αλλά σοφής λύσης σε αυτό το «βελγικό ζήτημα», η πρώτη δοκιμασία του νέου προέδρου του Eurogroup.
Καλή τύχη αγαπητέ Κυριάκο!
