Η αφήγησή του είναι γεμάτη λάθη. Λάθη για την αντικειμενική κατάσταση που θα παραλάμβανε. Για τα στοιχεία της οικονομίας. Για τους συνομιλητές αρχηγούς κρατών όταν αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία. Για τον ρόλο των συνεργατών των Ευρωπαίων αρχηγών κρατών της εποχής. Για τους θεσμούς της Ευρωζώνης εκείνη τη στιγμή. Για τις ικανότητες των «δικών του» ανθρώπων που τοποθέτησε σε καίριες θέσεις. Για τις εκτιμήσεις και τις λειτουργίες των αγορών. Για το περιεχόμενο των δανειακών συμβάσεων που είχε ήδη υπογράψει η Ελλάδα προκειμένου να διασώσει το κράτος της. Για τα μέτρα πολιτικής που απαιτούντο στις αρχές του 2015. Για τις συμμαχίες που θα έκανε προκειμένου να σχηματίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για τις προοπτικές τελικά του τόπου.
Όλα λάθος.
Και όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο Αλέξης Τσίπρας, έβλεπε τον κόσμο και τα πάντα με ένα και μόνο μέτρο: το ατελείωτο και «αλάνθαστο εγώ». Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει πόσα «εγώ» έχει το κείμενό του στην αφήγηση των 700+ σελίδων, μετά μάλιστα το απαύγασμα της εμπειρίας που απεκόμισε έκτοτε το συμπέρασμα θα ήταν άκρως εντυπωσιακό. Ίσως, και γι' αυτό, μέχρι το δημοψήφισμα του 2015 κατάφερα (προσώρας) να φτάσω.
Είναι απίθανο πόσο απροετοίμαστος ήταν ο κ. Τσίπρας για τον ρόλο που του επιφύλαξε η μεγάλη αναταραχή η οποία τελικά τον έφερε στο προσκήνιο της Ιστορίας. Είναι εξίσου απίθανο ότι δέκα χρόνια αργότερα καταγράφει στο βιβλίο του «Ιθάκη» τα γεγονότα με αυτή την αφελή ομφαλοσκοπική επικέντρωση στο άτομό του, που το προβιβάζει στην επιτομή των γεγονότων. Λες και δεν υπήρχε η χώρα, δεν υπήρχαν άλλοι παίκτες, δεν υπήρχαν κανόνες, δεν υπήρχαν δεδομένα, ούτε καν αριθμητικά στοιχεία, τα οποία, ως ξεροκέφαλα που είναι, κάνουν πάντοτε «1+1=2» και όχι ότι κατεβάσει η κούτρα μας!
Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας, δεν υπήρξε επιμελής στο «μεγάλο σχολείο της αριστεράς». Ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ να κατανοήσει τα εργαλεία ανάλυσης της αντικειμενικής πραγματικότητας που προσφέρει η ίδια η μαρξιστική θεωρία. Ότι δεν διέθετε επαρκή παιδεία για τους μηχανισμούς του κράτους της πατρίδας του.
Διέθετε και προφανώς διαθέτει ακόμη σήμερα, θράσος, γλυκύν λαϊκιστικό λόγο και ιδιοτελή «συμπαράσταση» όσων συμφερόντων θίγονται σε κάθε ιδιαίτερη περίοδο των μεγάλων κρίσεων.
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω, είναι χρήσιμα στην πολιτική σκηνή, σίγουρα στην ελληνική και όχι μόνον. Γιατί αυτό που επίσης διέθετε και δεν βλέπω γιατί να έχει απωλέσει η συγκεκριμένη «ικανότητα», ένα επαρκές απόθεμα «αμοραλισμού» και ελιγμών σταλινικής εμπνεύσεως.
Φαίνεται από το πως μεταχειρίζεται, ακόμη και με τα χρόνια που πέρασαν, τον ευεργέτη του Αλαβάνο (σκέτο, χωρίς το μικρό του όνομα...) που «φέρεται να με είχε υποδείξει ως πιθανό διάδοχό του» (σελ. 64). Για το πως περιποιεί με τιμή τον άλλο ευεργέτη του Παυλόπουλο, ο οποίος διέθετε, στις ταραχές του 2008, «εμπειρία αλλά και επίγνωση της νεανικής παρορμητικότητας καθώς και του τρόπου που μπορούσε να επικοινωνήσει κανείς με τις ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου». Ενώ η ιστορική ηγέτιδα του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα «υιοθετώντας το κλίμα των περισσοτέρων ΜΜΕ και της κυβερνητικής γραμμής (δηλαδή του Παυλόπουλου;) έσπευσε να επιρρίψει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζοντας πως ανεχόταν και υποδαύλιζε τους λεγόμενους ‘μπαχαλάκηδες’» (σελ. 69).
Από την απογοητευτική για τον ίδιο εκλογική αναμέτρηση του 2009 (όταν πήρε μόλις 4,6%) το μόνο που θυμάται είναι ότι «εγώ εκλέχτηκα για πρώτη φορά Βουλευτής, πρώτος με μεγάλη διαφορά. Θυμήθηκε όμως (μόνον αυτός το θυμάται...) πως ενόσω η χώρα αντιμετώπιζε την πρώτη καταιγίδα ενώπιον του κινδύνου πτώχευσης «προκάλεσα τον Παπανδρέου να διεξαγάσει δημοψήφισμα». Η γνωστή σταλινική μέθοδος πανωγραψίματος των ιστορικών γεγονότων, προκειμένου να χωνέψουμε την περιπέτεια του 2015.
Με την ίδια σταλινική μέθοδο, της διαγραφής δηλαδή σημαντικών γεγονότων και κρισίμων περιόδων που «δεν βολεύουν» το αφήγημα του ανδρός, δεν βρήκε λέξη για να αναφερθεί στη διάσωση του 2011-2012 και τη διαγραφή χρέους, τη μεγαλύτερη που έχει συμβεί ποτέ, αλλά την προσπερνά (σελ. 84): «ένας τραπεζίτης, ο Λουκάς Παπαδήμος (τον οποίο, ως πρωθυπουργός δεν είχε το θάρρος να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο όταν τον χτύπησαν με παγιδευμένη βόμβα) ορκίστηκε πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας το δύσκολο έργο να υλοποιήσει το δεύτερο μνημόνιο» (ανακριβές και αυτό γιατί επρόκειτο για κυβέρνηση πρακτικά ειδικού σκοπού).
Με το ίδιο σταλινικό μοτίβο της εκ των υστέρων ανάγνωσης των γεγονότων «κατά πως βολεύει» ο Τσίπρας αφηγείται ότι, μετά τις ευρωεκλογές του 2014, ο Σαμαράς «μετάφερε» τον Γιάννη Στουρνάρα «από το υπουργείο Οικονομικών στην Τράπεζα Ελλάδος προκειμένου να διασφαλίσει τον έλεγχο των εξελίξεων σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επόμενη Κυβέρνηση» (σελ. 101).
Καμία σχέση όλα τούτα με την πραγματικότητα. Κατασκευές εκ των υστέρων με τις οποίες επιδιώκει να δικαιολογήσει τις επίσης σταλινικής εμπνεύσεως στημένες διώξεις της Novartis, όταν σκόπευε να εκβιάσει τον κεντρικό τραπεζίτη και, ταυτοχρόνως, να δικαιολογήσει την ανοησία του πρώτου εξαμήνου 2015 όταν η κυβέρνησή του επιχείρησε να αποκτήσει τον έλεγχο του εκδοτικού προνομίου χρήματος, το οποίο διαθέτει, εντός ευρώ, αποκλειστικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Ελλάδος.
Όλα μπερδεμένα, ένας αχταρμάς αριστερίστικων προκαταλήψεων και ασίγαστης ίντριγκας των παρασκηνίων της αθηναϊκής νομενκλατούρας.
Δεν θα το συνεχίσω σήμερα, αλλά καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί μετά τον αυτοεξετευλισμό των συνοδοιπόρων του «Παλλάς» και τη βοερή υποταγή τόσο πολλών στο ασίγαστο «εγώ» ενός ανθρώπου που δεν βρήκε λέξη για να εξηγήσει, με τη λογική του αριστερού, έστω, τα λάθη του.
Η Ιστορία, όταν επαναλαμβάνεται, διασκεδάζει με τη μικρότητα υμών των Ανθρώπων.
