Κάπου ανάμεσα στον κόσμο του ελληνικού καφενείου και του twitter, ζει, αναπνέει, εργάζεται, ονειρεύεται και δημιουργεί, η πιο εξωστρεφής και ανοιχτή στον κόσμο, νέα γενιά Ελλήνων. Άνθρωποι με πτυχία, γλώσσες, δεξιότητες και σύγχρονες προσλαμβάνουσες, τις οποίες, δεν χρειάζεται να ξενιτευτούν για να τις αποκτήσουν. Βρίσκονται στο κινητό τους, στον υπολογιστή τους, στο πανεπιστήμιο τους, στο γραφείο τους, στη βόλτα τους μέχρι το Μοναστηράκι.
Είναι η γενιά που πρέπει να σηκώσει τη χώρα στην πλάτη της και να την οδηγήσει στο «αύριο», το οποίο ο μέσος Έλληνας αδυνατεί να συλλάβει πόσο διαφορετικό θα είναι.
Η αποστολή της είναι δυσκολότερη, ακόμα κι απ΄ αυτής της γενιάς που ανοικοδόμησε τη χώρα μετά τον πόλεμο και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο. Είναι αλήθεια πως «όπλα» και εφόδια στους νέους ανθρώπους, δεν προσφέρθηκαν αρκετά στο σωστό χρόνο, κυρίως, εξαιτίας της πολιτικής υστέρησης, του φόβου του πολιτικού κόστους, των ιδεοληψιών και της ισχύος των μικρών και μεγάλων κατεστημένων στην εκπαίδευση.
Στις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν πολιτικοί που ήξεραν τι έπρεπε να γίνει. Ορισμένοι, όπως η αείμνηστη Μαριέττα Γιαννάκου, αλλά και η Άννα Διαμαντοπούλου, με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος, έκαναν τεράστια βήματα και εκκίνησαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ώστε να συνδέσουν το σχολείο και το πανεπιστήμιο, με το σύγχρονο κόσμο και τις προκλήσεις του. Όμως, τα βήματα έμειναν ατελή και μετέωρα, όπου δεν σημειώθηκε οπισθοχώρηση.
Μέσα στην επόμενη 20ετία – που χρονικά δεν είναι καθόλου μακριά - σχεδόν το πενήντα τοις εκατό των σημερινών θέσεων εργασίας παγκοσμίως θα έχει καταργηθεί, σύμφωνα, με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Σε αυτή τη βάση, η μεταρρύθμιση του μοντέλου της εκπαίδευσης, που υλοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για τους μελλοντικούς εργαζόμενους, το παραγωγικό μοντέλο και την ευημερία, είναι ζήτημα υπαρξιακό.
Η χώρα γίνεται hub τεχνολογικών κολοσσών, που δεν σηκώθηκαν έτσι ένα ωραίο πρωί και είπαν «πάμε μια βόλτα στην Ελλάδα». Ούτε φυσικά το φημισμένο πανεπιστήμιο Columbia δεν είχε που αλλού να διοχετεύσει πολύτιμους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, ή το Yale δεν ήξερε σε ποιον να προσφέρει φοίτηση χωρίς δίδακτρα ή να στείλει τους καθηγητές του να διδάξουν Περιβαλλοντική Υγεία !
Δεν είναι ωραίο να αναπέμπει κανείς ύμνους σε πολιτικούς για το ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οπως δεν είναι σωστό εξίσου, να μην αναγνωρίζεται δημόσια η μεθοδική δουλειά και η αθόρυβη προσπάθεια, που φέρνει αυτά τα αποτελέσματα και τη Νίκη Κεραμέως στη θέση να «υπογράφει» ως Υπουργός Παιδείας, το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξωστρέφειας των ελληνικών πανεπιστημίων.
