Το long - covid του κ. Τσίπρα

Το long - covid του κ. Τσίπρα

Τι είπε στη, διάρκειας 90 λεπτών(!), τηλεοπτική συνέντευξή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Τίποτε καινούργιο, τίποτε ενδιαφέρον, τίποτε ουσιαστικό. Κυρίως απέφευγε να συζητήσει με τους καλούς δημοσιογράφους, που προσπαθούσαν να «πλασάρουν» κάποια από τις επίκαιρες ερωτήσεις, οι οποίες θα διευκόλυναν όσους παρακολουθούσαν να ανακαλύψουν σκέψεις, προβληματισμούς και, προφανώς, προτάσεις του κ. Τσίπρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και οι συνεχείς επικριτικές διατυπώσεις του, δεν είχαν καμία πρωτοτυπία, καμία νέα γωνία, κανένα νέο επιχείρημα.

Όπως τις ακούμε, με βαρετή μονοτονία, από όλα τα (λιγότερο ή περισσότερο) προβεβλημένα στελέχη του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου τους πολλούς τελευταίους μήνες. Με δύο λόγια, ο ήδη αμφισβητούμενος αρχηγός της αντιπολίτευσης επιβεβαίωσε αυτό που ολοένα περισσότεροι αντιλαμβάνονται: ο λόγος του είναι «πασέ», οι αιτιάσεις του είναι στενά παραταξιακές, η πολιτική παρουσία του φθίνει. Το αφήγημα στερεύει. Προφανώς γι' αυτό το λόγο επιδιώκει να μετακινήσει την κουβέντα «επί της διαδικασίας», μια προσφιλής τακτική «αυτοδημιούργητων» στις μπαχαλοποιημένες φοιτητικές συνελεύσεις.

Ίσως έφταιγε και η πολύ πρόσφατη κορονο-περιπέτεια του ανθρώπου, για την οποία, οφείλω να πω, μίλησε με αμεσότητα και ενσυναίσθηση. Η κόπωση του ανθρώπου ήταν εμφανής. Κάτι σαν πολιτικό long-covid.  Ίσως να φταίνε και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, για τις οποίες δεν επανέλαβε πάντως ότι είναι «στημένες» από τον «Πέτσα». Είναι αλήθεια ότι το σχετικό μύθευμα κατέρρευσε με το κλείσιμο των εργασιών τής από εκείνον προταθείσης εξεταστικής επιτροπής, όπως θα καταδείξει η συζήτηση του πορίσματος από την Ολομέλεια της Βουλής στις 28 του μηνός. Πράγματι, οι νεότερες δημοσκοπήσεις βρίσκουν επιταχυνόμνη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, άνοδο του ΠΑΣΟΚ και μικρές απώλειες για τη ΝΔ, με κοινό χαρακτηριστικό τη σταθερή υπεροχή εμπιστοσύνης στο πρωθυπουργικό προφίλ της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.

Τι είπε, τελικά, ο κ. Τσίπρας; Απορρίπτει οποιασδήποτε μορφής συνεννόηση στα ζητήματα της πανδημίας: «μόνη διέξοδος να φύγει η κυνική και αλαζονική κυβέρνηση». Αντιλαμβάνεται την «άβυσσο που μας χωρίζει», κατά τη διατύπωση Μητσοτάκη (συνέντευξη προς Χατζηνικολάου/Ant1) επειδή ήταν «ένας μαθητής στο πολυκλαδικό λύκειο Αμπελοκήπων». Θεωρεί ότι με τις ανατιμήσεις η κυβέρνηση λειτουργεί «ως επιταχυντής της κρίσης», επειδή «ξεπουλάει τη ΔΕΗ και τα δίκτυα». Ισχυρίζεται ότι με τις συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία «τα δώσαμε όλα για πρώτη φορά, όσα μας ζήτησαν χωρίς ανταλλάγματα». Για το κατώτατο μισθό βλέπει πως «πέρασαν δυο χρόνια και είδαμε μηδενική αύξηση».

Απάνθισα τα παραπάνω, αν και πρόκειται για αβαθείς αρλουμπολογίες, επειδή δείχνουν ότι ο πολιτικός που ισχυρίζεται ότι μόνον αυτός πρέπει να ηγηθεί μιας (ποιας;) «προοδευτικής συμμαχίας» δεν διστάζει να επιστρέφει στην πιο παλαιωμένη τακτική της αποκομμένης παλαιολιθικής «αριστεράς». Πιστεύει ότι βρισκόμαστε ακόμη στο 2014-15 και επαναλαμβάνει τον κανόνα «πρώτα ζωγραφίζουμε την πραγματικότητα όπως μας βολεύει και μετά ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στους κακούς της αντίδρασης».

Δεν λέω ότι δεν είναι καλοί, εκεί στο μαντρί που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ για τους στριμωγμένους (από την κρίση) πολίτες, στο στήσιμο μύθων τους οποίους ακολούθως καταρρίπτουν με κραυγές αιώνιας πίστης στις Δουλσινέες του μαρξισμού-λενινισμού. Βεβαίως και είναι. Μόνον που ολοένα περισσότεροι μεταξύ όσων «δεν θέλουν να ψηφίζουν Δεξιά» καταλαβαίνουν ότι καλή αντιπολίτευση δεν είναι αυτή που ασκεί δυόμιση χρόνια ο κ. Τσίπρας. Αλλά κάποια άλλη. Που μιλά για την πραγματική ζωή όσων κατοικούμε την Ελλάδα. Για τις προοπτικές της οικονομίας. Τις δύσκολες σχέσεις με γειτόνους. Την προσεκτική οικοδόμηση εμπιστοσύνης με τις διεθνείς αγορές. Την οριστική απαλλαγή από τις μνημονιακές δεσμεύσεις με διατήρηση του φθηνού χρήματος και των επενδύσεων για να μειωθεί η ανεργία. Για την αυστηρή αντιμετώπιση κάθε μορφής εγκλημάτων εναντίον προσώπων και κοινωνίας. Η ουσιώδης δημοκρατική αντιπαράθεση, τέλος πάντων, για όσα μας αφορούν και όχι για όσα φαντασιώνονται οι συσπειρώσεις της Κουμουνδούρου. Ο κ. Τσίπρας δεν κατανοεί ότι η (πολιτική) «Ζωή είναι Αλλού».

*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής